Hoofdstuk 2
Ik deed mijn best om mijn ademhaling te kalmeren toen ik zag dat het Andrea en haar groepje waren die binnenkwamen.
"En? Hebben jij en Asher het eindelijk officieel gemaakt?" vroeg een van Andrea's vriendinnen opgewonden.
Hoe heette ze ook alweer? Melody... ik kon het me niet herinneren. Ik had nooit echt de tijd genomen om hun namen te leren kennen tussen de aanvallen op mij door.
"Natuurlijk hebben we dat! Het was geweldig! Ik bedoel, ik wist dat hij geen maagd was, maar die extra ervaring maakte het de moeite waard!" riep Andrea uit.
"Heb je hem verteld dat het jouw eerste keer was? Hoe reageerde hij daarop?" vroeg een van de andere meisjes.
"Absoluut niet! Ik wilde niet dat hij er raar over zou doen, dus ik heb niets gezegd," gaf Andrea toe.
"Nou, nu hij een voorproefje van je heeft gehad, zal hij je constant willen," voegde weer een ander meisje toe.
"En? Ik ben blij om alles voor hem te doen, hij hoeft het alleen maar te vragen. Ik wil niet een van zijn afgedankten zijn. Ik wil dat hij altijd naar mij terugkomt, ongeacht met wie hij is geweest," zei Andrea.
"Zorg er dan voor dat je de moeite waard bent. Dat betekent dat we moeten gaan winkelen!" zei het eerste meisje opgewonden. "Wat sexy lingerie!"
"Ja, absoluut! Na school, toch? Je zult hem laten kwijlen!" En daarmee huppelden ze de badkamer uit, mij eindelijk alleen achterlatend.
Andrea was een maagd? En ze had het Asher niet verteld? Waarom zou ze over zoiets liegen? Ze had zoiets bijzonders weggegooid voor een eikel als Asher die vrolijk met andere meisjes aanpapt recht voor haar neus.
Ik schudde mijn hoofd en opende de deur, gaf mezelf nog een snelle blik in de spiegel net op tijd voor de eerste bel ging. Ik rende de badkamer uit en haastte me naar mijn eerste les met nauwelijks een minuut over. Toen ik om me heen keek, zag ik dat alle stoelen bezet waren, behalve één achterin, precies in het midden van de groep van The Dark Angels.
Geweldig.
Ik liep langzaam naar de stoel met mijn hoofd naar beneden, maar ik ving de grijnzen van de jongens op. Ik moest deze dag gewoon doorkomen.
"Hé Sunny meisje! Ik heb een stoel voor je gereserveerd, tenzij je liever op deze troon zit," zei Leo terwijl hij zijn heupen naar voren stak met een lach die mijn binnenste op de slechtste manier deed samentrekken.
"Deze stoel is prima, dank je," zei ik zachtjes en ging zonder een woord meer in de lege stoel zitten.
De leraar kwam binnen net voordat een van de anderen nog iets kon zeggen, en eindelijk, hun aandacht verschoof van mij. De les ging voorbij zonder enige interactie van de jongens behalve een paar grijnzen en blikken. Ik had geen idee waarom deze jongens zich überhaupt op mij richtten, want vergeleken met Andrea en de anderen was ik niets bijzonders. Ik mocht niet eens proberen er mooi uit te zien, maar misschien is dat waarom ze het zo leuk vonden om me te plagen, omdat ik zo gewoontjes ben.
Mijn golvende bruine haar reikt bijna tot mijn taille en ik heb altijd een constante roze blos op mijn wangen zodra ik buiten stap. Mijn huid is heel licht gebruind en ik heb een slank figuur zonder enige rondingen. Dat laatste was vooral omdat mijn dieet streng werd gecontroleerd om ervoor te zorgen dat ik aantrekkelijk was voor welk doel mijn vader ook voor mij had. Andrea was niet de enige die onlangs haar maagdelijkheid verloor, maar tenminste gaf zij om de jongen die het deed. Mijn eerste keer zou nooit een kostbare herinnering voor mij zijn, het zorgde ervoor dat ik sindsdien schreeuwend en huilend wakker werd.
Toen de les eindigde, verzamelde ik snel mijn spullen en rende naar de deur. Ik nam eindelijk de gelegenheid om wat van mijn spullen in mijn kluisje te leggen. De deur sloeg plotseling dicht, net mijn vingers missend, en ik hapte naar adem en struikelde achteruit, mijn hart bonzend en mijn ogen wijd open.
"Sunny," zei Logan met een glimlach terwijl hij naar me toe liep.
Toen hij dichterbij kwam, deed ik een stap achteruit en hij zuchtte. "Stop met van me weg te lopen, Sunny."
Ik slikte en stopte met lopen. "Goed meisje, laten we nu naar de les gaan," zei hij terwijl hij een arm om mijn schouder sloeg en me naar de volgende les leidde, die we blijkbaar samen hadden.
Hij leidde me naar een stoel en gaf de jongen naast me een blik waardoor die snel wegschuifelde. Hij nam de nu vrijgekomen stoel in met een triomfantelijke glimlach. Al snel kwam Asher binnen met Andrea die aan hem hing en hij nam de stoel aan de andere kant van mij. Hij zei geen woord tegen me, maar ik kon zijn intense blik op me voelen, zelfs al was Andrea naar hem toe gedraaid vanaf de stoel voor hem, pratend over iets waar ik niets om gaf. Er was iets anders aan hoe de jongens me gewoonlijk behandelden, maar ik was in de war waarom. Ze haalden vaak trucjes met me uit, soms tot een ondraaglijk niveau. Nu deden ze hun best om in mijn buurt te zijn, en gedroegen zich bijna... bezitterig. Welk spel speelden ze?
Toen de les eindigde en ik naar de kantine liep, voelde ik dat iemand me volgde. Logan en Leo volgden me naar de lunchrij terwijl ik een appel en melk uitkoos.
"Eet je ooit, Sunny?" vroeg Leo me. "Of ben je een van die meisjes die zo mager als een supermodel proberen te zijn?"
Hij liet zijn ogen over mijn lichaam glijden en schudde afkeurend zijn hoofd. "Je hebt misschien het figuur, maar je bent veel te klein om zo'n carrière te hebben."
Ik zei niets en richtte mijn aandacht weer op de rij.
"Ze is toch veel te lelijk om te modelleren. Kijk naar haar, ze draagt niet eens make-up, wat het alleen maar erger maakt. Het is zielig," zei Andrea terwijl ze tegen mijn schouder botste en voor me in de rij ging staan.
Weer zei ik niets en hield mijn hoofd laag.
"Hou je mond, Andrea," snauwde Leo. "Jij maakt ook geen kans, dus hou je mond als je weet wat goed voor je is!"
Ik slikte en waagde een blik tussen hen in. Andrea's mond viel open en ze draaide zich naar Asher en pruilde. "Schat, ga je hem zo tegen me laten praten?"
Asher haalde zijn schouders op en liep weg met Andrea die achter hem aan zeurde.
"God, ik haat dat meisje. Haar stem is als nagels op een krijtbord. Ik heb medelijden met Ash," hoorde ik Logan met een zucht zeggen.
Eindelijk bereikte ik het einde van de rij en haalde mijn geld tevoorschijn om voor mijn twee items te betalen, maar Leo sprong ertussen en gaf een paar biljetten aan de lunchdame. Ik keek hem verward aan.
"Wat, vind je het niet leuk als een jongen voor je eten betaalt? Is dat niet waar meisjes altijd over zeuren? Je weet wel, het is het galante om te doen en zo," zei Leo met een zelfvoldane grijns.
"Waarom doe je dit?" vroeg ik, mijn stem nauwelijks hoorbaar.
Hij keek me met gefronste wenkbrauwen aan. "Wat doe ik precies?"
"Ik weet het niet... me volgen, mijn lunch kopen... wat wil je van me?" vroeg ik hem.
Hij glimlachte. "Misschien wil ik een gunst van je."
Ik zuchtte. "Wat wil je?"
Hij tikte op zijn kin en deed alsof hij zijn opties overwoog. "Hoe zou het zijn als ik die gunst voorlopig even bewaar?"
Ik knikte en draaide me om om weg te lopen, maar Leo en Logan grepen elk een van mijn ellebogen en leidden me naar hun tafel.
"W-wat doen jullie?" vroeg ik paniekerig terwijl ik probeerde los te komen.
"Je zit vandaag bij ons. Hé jij! Schuif op," riep Leo naar een van de meisjes die aan de tafel zat.
Ze schoof snel op en Leo zette me op haar plek.
"Is dit de gunst?" vroeg ik hem zacht genoeg zodat alleen hij het kon horen.
Hij leunde dicht naar me toe. "Als ik om mijn gunst vraag, zul je meer doen dan alleen naast me zitten tijdens de lunch."
Ik slikte en viel stil, legde mijn handen in mijn schoot en hield mijn hoofd laag. Ik raakte mijn eten niet eens aan omdat ik te nerveus was. Het voelde alsof The Dark Angels iets voor me in petto hadden en mijn gedachten raasden met theorieën over wat het kon zijn. Ik kon voelen hoe Andrea me met haar ogen doodstaarde, dus ik zei geen woord en bewoog niet terwijl de anderen om me heen lachten en grappen maakten. Ik hoorde hier niet thuis en zodra de bel ging, pakte ik mijn eten en rende weg. Ik kon Andrea en haar vriendinnen horen lachen en dingen over me zeggen waardoor de anderen aan de tafel ook lachten, maar ik bleef niet hangen om een woord te horen. Ik stopte niet toen ik iemand achter me hoorde roepen. Alles wat ik deed was rennen en ik duwde de zijdeur open en liep naar het voetbalveld en leunde tegen een muur verborgen onder de tribunes.
'Wat zijn ze van plan? Waarom doen ze het niet gewoon?' dacht ik bij mezelf.