Hoofdstuk drie
DOMONIC
Er is iets verontrustend mis met me vandaag en hoewel ik het niet wil toegeven, weet ik wat het is.
Het meisje. Niet degene die nu voor me knielt en mijn pik vakkundig zuigt.
Maar die van vanmiddag. Die uit de bar.
Draven.
Een beeld van haar lange zwarte haar en felgroene ogen vult mijn zicht en plotseling doet mijn borst weer pijn. De manier waarop ze naar me keek - het smeken in haar blik, en daarna de teleurstelling in haar ogen toen ik haar vertelde dat ze weg moest - achtervolgt me. Het laat me achter met een brandend gevoel in mijn borst alsof mijn hart elk moment kan ontploffen.
Ik ben klaar met deze trut voor me. Hoe hard ik ook probeer, ik ben gewoon niet meer in haar geïnteresseerd. Ik denk dat ik dat nooit echt was. Maar nu, sinds ik Draven heb ontmoet, kan ik niet eens doen alsof.
Ten eerste lijkt Margo totaal niet op Draven, en plotseling is dat vurige meisje dat ik net op de trein heb gezet de enige vrouw die ik op mijn pik wil.
Verdomme!
"Sta op," sis ik, en ze glimlacht. Ze komt overeind en reikt naar mijn nek. Ik schud haar af, "Nee. Raak me niet aan. Ik ben niet in de stemming."
Ze deinst terug, haar blonde haar zwaait mee met haar borsten terwijl ze haar hoofd schudt. "Wat is er met je aan de hand, schat? Je doet de hele dag al raar."
Ik rol met mijn ogen en ga naar mijn badkamer om haar mond van mijn lul schoon te maken. "Het is niets," zeg ik, terwijl ik over mijn borst wrijf en de pijn daar probeer te verzachten.
Het is niet niets. Maar dat zal het snel genoeg zijn.
Terwijl ik naar mezelf in de spiegel staar, schaam ik me. Ik zal haar waarschijnlijk nooit meer zien. Dat meisje. Ik zal nooit meer over haar te weten komen dan ik vandaag deed. Ik zal dat gevoel dat ik eerder had ook niet meer ervaren. De manier waarop elk haartje op mijn lichaam overeind ging staan toen ze de bar binnenkwam en de wolf in mij spinde terwijl de wereld aan mijn voeten wegviel.
Toen ik opgroeide, vertelde mijn moeder me altijd dat ze me op een dag zou vinden... mijn maatje. Mam zei dat als het gebeurde, niemand anders voor mij zou tellen, behalve zij. Dan deed mam alsof ze jaloers was op de denkbeeldige mens, alleen maar om me in haar armen te houden en me te laten beloven nooit volwassen te worden. Ik denk dat ik nooit geloofde dat het echt zou kunnen gebeuren.
Maar het gebeurde vandaag.
Ontspan. Ze is weg. Het zal makkelijker worden.
Dat moet wel.
"Hé Dom! Ik praatte tegen je," snauwt Margo, terwijl ze in de spiegeling van mijn spiegel stapt, haar grote borsten nog steeds ongebonden en zwoel van seksuele energie. "Ik wil je in me. Alsjeblieft?" Ze reikt naar me en ik pak haar handen in de mijne, dwing een glimlach op mijn gezicht.
"Later," zeg ik, dan rits ik mijn broek dicht en stap om haar heen. "Neem een douche. Laten we naar de bar gaan. Ik moet een paar dingen met Bartlett bespreken."
Ze pruilt, haar dunne lippen platgedrukt op een manier die ze sexy vindt. "Echt?"
"Nu," snauw ik voordat ik de trap af ga.
Misschien, als ik zelf zie dat Draven weg is, verdwijnt deze verdomde pijn in mijn borst.
Aan de andere kant... het kan ook erger worden.
DRAVEN
Mijn eerste avond als 'sexy barman' zou elk moment beginnen. Na een snelle en aangename rondleiding door de zaak en het appartement erboven, liet Bart me achter om me voor te bereiden op de avond.
Ik had maar een paar spullen in mijn rugzak, dus het inrichten duurde maar tien minuten. Zodra ik fris gedoucht was, borstelde ik de klitten uit mijn lange zwarte haar en besloot het los te laten hangen tot over mijn kont. Het viel recht en glanzend zonder enige mogelijkheid tot krul, maar meestal droeg ik het gevlochten en in een strakke knot. Een gewoonte die ik had ontwikkeld om te voorkomen dat het gemakkelijk gegrepen kon worden. Nu ik vrij was, kon ik het dragen zoals ik wilde, en dat feit alleen al was genoeg om een tevreden glimlach op mijn gezicht te toveren.
Met een versleten spijkerbroek en een strakke zwarte coltrui met lange mouwen, net zoals de witte die ik bij aankomst droeg, glimlach ik naar mijn spiegelbeeld. Ondanks de wallen onder mijn sprankelende groene ogen en het holle uiterlijk van mijn 'te slanke' taille, zie ik er verdomd goed uit. Ik heb al dagen niet gegeten, dus na een paar goede maaltijden zal ik er nog beter uitzien.
Na het aanbrengen van wat glanzende nude lipgloss op mijn van nature pruilende lippen en een dubbele laag mascara op mijn lange wimpers, ben ik klaar voor werk.
Met een sprongetje in mijn stap ga ik de achtertrap af en kom de keuken binnen, waar Bart staat met een klein paars crop topje in zijn hand. Op de voorkant staat 'The Moonlight Lounge' in dezelfde letters als het bord buiten, maar dan in het zwart.
Hij wil dat ik dat kleine ding draag, dat weet ik zeker.
Voordat hij het me kan overhandigen, valt zijn mond open van verbazing en fluit hij. "Verdomme meid. Je ziet er goed uit."
Ik bloos, "Dank je. Eh - ik neem aan dat je wilt dat ik dat draag." Ik grimas, mijn tanden flitsend met een strakke open mond.
Bart grijnst, me suggestief aankijkend. "Ja."
Ik begin te friemelen aan de punten van mijn haar, zoals ik soms doe als ik nerveus ben. "Kan het wachten tot, laten we zeggen, over een week?"
Zijn glimlach vervaagt. "Ik zou liever hebben van niet, maar ik denk dat het kan. Is er een specifieke reden waarom? Ik denk dat het je geweldig zal staan."
Dan lijkt het alsof hij de coltrui die ik draag en de nervositeit in mijn ogen opmerkt. "Laat eens zien," vraagt hij.
Ik schud koppig mijn hoofd, maar geef toe als hij daar gewoon blijft staan en weigert te bewegen. Ik rol de mouw van één arm op en laat hem de nieuwste vingerafdrukblauwe plekken zien die mijn onderarm kleuren.
Hij zuigt scherp adem in en zijn gezicht wordt even rood van woede. "Ik gok dat dit niet de ergste is."
"Dat is het niet," geef ik toe, terwijl ik mijn shirt optrek tot net onder mijn borsten en me omdraai. Ik geef hem een moment om ook de plekken op mijn rug te bekijken.
"Godverdomme," brult hij. "Heeft je stiefvader dat gedaan?"
Ik draai me weer om en strijk mijn top glad. "Dat heeft hij." Dan, besluitend dat een beetje meer eerlijkheid alleen maar kan helpen om mijn plek hier te verzekeren, voeg ik toe: "En zijn zoon ook."
De waarheid is altijd moeilijk om eruit te krijgen.
"Zijn zoon?" gromt Bart. "Hoe oud is die kleine klootzak?"
"Mijn leeftijd."
Op dat moment weet ik dat ik mijn positie hier heb verstevigd en gezien de situatie - weiger ik mijn trauma te gebruiken om medelijden op te wekken, om me slecht te laten voelen.
Als er iets is, verdien ik het om het te gebruiken voor wat ik maar kan!
Bart trilt bijna van woede en aangezien hij me net heeft ontmoet, begrijp ik niet precies de kracht erachter. Hij lijkt klaar om te doden.
Misschien heeft hij een zwak voor me.
"Toen je me vroeg waar de stripclub was-"
"Ik probeerde je niet schuldig te laten voelen," zucht ik. Haha - misschien deed ik dat wel... "Ik zou daar echt zijn gaan solliciteren. Alleen niet meteen. Kan ik de top over deze dragen, gewoon totdat-"
"Natuurlijk," onderbreekt hij, terwijl hij het shirt naar me gooit zodat ik het over mijn hoofd kan trekken. "En Draven, als je er ooit over wilt praten..."
Ik glimlach, knik. Maar ik weet dat ik dat nooit zal doen. "Dank je, Bart."
"Bartlett," corrigeert hij me.
"Bart," knipoog ik, terwijl ik met wiegende heupen langs hem de bar in loop.
De eerste paar uur verlopen vlekkeloos. Ik werkte vroeger in een club aan Beach Avenue in Miami en de barmannen daar waren wild competitief, dus ik weet hoe ik een menigte moet aantrekken. Het helpt ook niet dat de plek vol zit met jonge mannen die allemaal strijden om de aandacht van de nieuwe aanwinst achter de bar.
Ik ben midden in het mixen van een Moscow Mule voor een knappe brunette in een zakenpak, wanneer de deuren van de bar opengaan en een lange, blonde 'barbie' binnenkomt aan de arm van de klootzak van vanmiddag.
Domonic.
Zijn ogen vangen de mijne onmiddellijk en de lucht lijkt te zinderen tussen ons. Een hete vonk van jaloezie neemt het even over en ik breek mijn roerstaafje. Terwijl ik Barbie's hand over Domonic's borst zie glijden, kreun ik en wissel mijn staafje om, blij dat ik mijn hand niet heb gesneden.
Trut.
Ik schud mezelf, wetende dat de absurde gedachte niets met het meisje te maken heeft en alles met haar date.
Schijt aan die knappe klootzak.
Maar om de een of andere reden kan ik de pijn in mijn borst niet onderdrukken die opkomt bij het eerste zicht van hen samen.
"Hier heb je, schat," zeg ik, terwijl ik Mister Hottie in het driedelig pak bedien en de twintig dollar fooi accepteer, compleet met een telefoonnummer dat hij in mijn hand schuift.
Als ik weer opkijk, zie ik dat Domonic en zijn date een plek hebben ingenomen in de achterste hoek. Dezelfde tafel waar hij en zijn vrienden eerder vandaag zaten.
Wanneer hij merkt dat ik naar hem kijk, ballen zijn vuisten zich op de tafel en spannen zijn spieren zich onder zijn shirt. Barbie spint iets in zijn oor, en hij duwt haar van zich af, snauwend iets naar haar dat ik niet kan horen over het lawaai van de drukke bar.
Ik pers mijn lippen op elkaar, verberg een glimlach en kijk weg om weer een andere hottie in een driedelig pak te bedienen.
Ik vraag me af, werkt Barbie in zijn club? Ze past zeker in het plaatje. Ik heb een aardig stel boven, maar ze zijn niet zo rugbrekend als die van haar.
Misschien bedoelde hij dat toen hij zei dat ik 'niet heb wat nodig is'.
Er begon zich een rij te vormen achter de klanten die aan de bar zaten, dus ik zette alle gedachten aan Domonic opzij voor de komende minuten en concentreerde me op mijn werk.
Bart glijdt achter me en fluistert: "Je doet het geweldig, meid. Ga zo door."
Ik lach, kijk hem boos aan. "Meid? Je kunt niet veel ouder zijn dan ik, Bart."
Hij knipoogt, "Waarschijnlijk niet, maar als je erop staat mijn naam zo te verminken, zal ik erop staan je meid te noemen."
"Deal," grijns ik, mijn glimlach verliezend als ik zie wie de volgende in de rij is. "Wat kan ik voor je doen?"
"Je lijkt je trein gemist te hebben," zegt Domonic kil.