1, De openbare weg

Nash

De open snelweg, het gezoem van de motor en het ontbreken van rondvliegende kogels brachten me in een goed humeur. Ik kon me niet herinneren wanneer ik me de laatste tijd zo ontspannen had gevoeld. Het was een tijd geleden dat ik zo'n lange rit had gemaakt. Natuurlijk, het zou nog beter zijn geweest als de hele club met ons mee was geweest, maar Bones was een goede metgezel om mee te rijden. Ik ontspande me in de vrijheid van het onderweg zijn. We waren al iets meer dan een dag onderweg en we kwamen dicht bij onze bestemming. We passeerden het bord dat ons welkom heette in New Mexico en Bones gebaarde dat we moesten stoppen bij een rustplaats. We maakten gebruik van de faciliteiten en tot mijn opluchting hadden ze een frisdrankautomaat die koude drankjes uitgaf nadat we er munten in hadden gegooid. We namen onze frisdranken en leunden tegen onze motoren terwijl we uitkeken over het woestijnlandschap en de plateau bergen.

"Herinner je je wat ik je heb geleerd?" vroeg Bones met een ruwe stem.

"Wat? Alles? Waarschijnlijk niet, maar een groot deel ervan wel," zei ik.

"Stop met die bijdehante opmerkingen. Ik heb het over de statuten," zei hij.

"Juist, die. Ja, ja, ik herinner het me," zei ik tegen hem. Bones was een van de weinige personen in de club die nog enige waarde hechtte aan de statuten die het moederchapittel aan de club had gegeven. Onze voormalige Prez, Bones' beste vriend, was net zo'n sterke gelover in hen als Bones was. Maar sinds zijn dood was de club van hen afgedwaald. Ik zat met de kwestie in mijn maag. Ik was loyaal aan Bones. Hij was het dichtst bij een vaderfiguur dat ik had. Maar sommige delen van de statuten sloegen nergens op. Zoals dat de club minstens drie keer per week gezamenlijke diners voor alle clubleden en hun families moest houden. Of dat de Prez Alpha genoemd moest worden. Dan waren er nog de dingen die wel logisch waren, zoals de hiërarchie of dat de gezonde leden moesten trainen om de club veilig te houden.

"We gaan naar het moederchapittel, jongen. Ze nemen deze dingen serieus. We kunnen dit niet verknallen," herinnerde Bones me. Ik werd serieus en knikte. "Als we het goed doen en respect tonen, zullen ze helpen, en jij weet net zo goed als ik dat we flink in de problemen zullen komen als we hun hulp niet krijgen."

"Ik weet het, ouwe. Ik zal het niet verknallen," zei ik tegen hem. Terwijl we weer op onze motoren stapten en vertrokken, probeerde ik alle regels te herinneren. Ik zuchtte en wenste dat ik die verdomde statuten had gelezen voordat we vertrokken.

Uren later, sloegen we van de snelweg af naar een onverharde weg. Een half uur daarna, sloegen we af naar een nog kleinere onverharde weg. Midden in niemandsland was er een balk over de weg. Aan de kant van de weg stond een klein schuurtje met één open zijde. Naast het schuurtje stonden twee motoren en daaruit stapten twee gigantisch uitziende mannen. Ze liepen beiden met zelfvertrouwen terwijl ze ons aankeken.

"Ja?" vroeg een van hen. Hij zag eruit alsof een motorrijder een baby had gekregen met een Viking en die baby was gevoed met wondergroei.

"We zijn Bones en Wolf, Vice... Eh. Beta en Gamma van de Howlers. We moeten spreken met de Alpha van Ulvaskall," zei Bones tegen de man. De man gromde om te laten weten dat hij het begreep. Hij haalde een mobiele telefoon tevoorschijn en leek iets te typen. Toen wachtten we. Ik hoorde de melding niet, maar de man keek naar de telefoon en toen naar ons.

"Jullie kunnen doorrijden. Volg de weg tot het dorp. Iemand zal jullie opwachten," vertelde hij ons.

"Dank je," zei Bones en we reden verder terwijl de balk werd opgetild om ons door te laten. Ik hield mijn ogen open voor het dorp. In mijn gedachten zou het bestaan uit de traditionele terracotta gekleurde huizen met platte daken. Het leek logisch in de woestijn. Wat we vonden was totaal anders. De weg draaide om een plateau en de stad kwam in zicht. Het bestond uit felrode houten gebouwen met wit geschilderde details en pannendaken.

"Wat de fuck?" vroeg ik, totaal verward. Het waren niet alleen de gebouwen die me in de war brachten. De vallei waarin ze zich bevonden, was gevuld met groene planten. Het leek wel een oase. In het midden van het dorp stond een groot gebouw. Drie verdiepingen hoog met meerdere ingangen. Rechts ervan was een werkplaats en ervoor stond een horde fietsen en een roze jeep. Voor het grote gebouw stond een man ons aan te kijken. Hij was lang, blond en zag eruit alsof hij een kleine berg kon tillen. Wat stopten ze in het eten hier? Bones en ik parkeerden allebei onze fietsen aan de zijkant en stapten af. De man liep naar ons toe.

"Welkom. Ik ben Ulf, Alpha Jacob is mijn vader. Hij wacht binnen," zei de man en stak zijn hand uit.

"Dank je. Ik ben Bones, de eh Beta van de Howlers. Dit is Wolf, de Gamma," stelde Bones ons voor terwijl we allebei Ulf's hand schudden.

"Wolf? Interessante bijnaam," zei Ulf met een grijns terwijl hij ons door een van de zij-ingangen binnenliet. We liepen een ruimte binnen die op een bar leek. In het midden van de kamer stond een lange tafel met banken aan beide zijden en een stoel aan elk uiteinde. Er omheen stonden kleinere, ronde tafels en in een hoek een bar. Aan het hoofd van de grote tafel zat een man. Hij leek op Ulf, maar was ongeveer twintig jaar ouder. Dit moest de Prez van de club zijn, dacht ik.

"Beta Bones, het is een tijd geleden," zei de man en stond op. Nog een gigant. Zijn lange, blonde haar en gevlochten baard deden me weer aan Vikingen denken.

"Alpha Jacob, inderdaad. Veel te lang naar mijn zin. Dank je dat je ons wilt ontvangen. Dit is onze Gamma, Wolf," zei Bones en schudde de hand van de man. Jacob knikte naar me en ik knikte terug, goed wetende dat Bones me zou vermoorden als ik me niet zou gedragen.

"Ga zitten en vertel me waarom jullie hier zijn," zei Jacob en wees naar de bank. "Gus, breng ons wat bier!" riep hij toen. De man achter de bar, weer een grote kerel, dit keer met rood haar en een baard, ging aan het werk. Bones en ik gingen zitten.

"We hebben problemen, Alpha," begon Bones.

"De club?" vroeg Jacob terwijl we ons bier kregen. "Ik heb er niets over gehoord, jullie betalen altijd op tijd. Klopt, we hebben zelf ook wat problemen gehad, maar dat is opgelost," vervolgde hij.

"Het begon een paar maanden geleden. Plotseling kwamen andere clubs achter ons aan alsof we een schat verborgen hielden of zoiets. Twee dagen geleden hadden we weer een schietpartij bij het clubhuis. Deze keer hebben we een van die klootzakken levend te pakken gekregen. Hij vertelde ons dat er een open seizoen op ons is verklaard," legde Bones uit. Jacob en zijn zoon vloekten. Tenminste, dat denk ik, ze gebruikten een taal die ik niet begreep. Maar weinig dingen klinken als vloekwoorden, ongeacht de taal.

"Haalt Johan en Gunnar," zei Jacob tegen zijn zoon. We zaten in stilte ons bier te drinken terwijl we wachtten. Het duurde niet lang voordat Ulf terugkwam. Hij werd gevolgd door nog twee gigantische mannen. Ze gingen tegenover ons zitten en Jacob vroeg Bones om alles in detail te vertellen. Er roerde iets in me, ik probeerde niet ongemakkelijk te worden. Verdomme, dit was niet het moment om nerveus te worden. Het voelde alsof ik iets vergat, alsof ik dat iets moest vinden, wat idioot was. Ik was hier nog nooit eerder geweest, hoe kon ik hier iets vergeten zijn?