Rijden met Wolven

Nash

De open weg, het gezoem van de motor en het ontbreken van rondvliegende kogels zorgden ervoor dat ik in een goede stemming was. Ik kon me niet herinneren wanneer ik me voor het laatst zo ontspannen had gevoeld. Het was een tijdje geleden dat ik zo'n lange rit had gemaakt. Natuurlijk, het zou nog beter zijn geweest als de hele club bij ons was geweest, maar Bones was een goede metgezel om mee te rijden. Ik ontspande me in de vrijheid van het onderweg zijn. We waren iets meer dan een dag onderweg en we kwamen dicht bij onze bestemming. We passeerden het bord dat ons welkom heette in New Mexico en Bones gaf het teken om bij een rustplaats aan de kant te gaan. We maakten gebruik van de voorzieningen en tot mijn opluchting hadden ze een frisdrankautomaat die koude drankjes leverde nadat we er munten in hadden gegooid. We namen onze frisdranken en leunden tegen onze motoren en keken uit over het woestijnlandschap en de plateau bergen.

"Herinner je je wat ik je heb geleerd?" vroeg Bones met een rauwe stem.

"Wat? Alles? Waarschijnlijk niet, maar een groot deel ervan wel," zei ik.

"Hou op met die bijdehante opmerkingen. Ik heb het over de statuten," vertelde hij me.

"Juist, die. Ja, ja, ik herinner het me," zei ik tegen hem. Bones was een van de weinige personen in de club die nog enige waarde hechtte aan de statuten die het moederchapter aan de club had gegeven. Onze voormalige Prez, Bones' beste vriend, was net zo'n sterke gelovige in hen als Bones was. Maar sinds zijn dood was de club ervan afgedwaald. Ik was verscheurd door de vraag. Ik was loyaal aan Bones. Hij was het dichtst bij een vader dat ik had. Maar sommige delen van de statuten sloegen nergens op. Zoals dat de club minstens drie keer per week gezamenlijke diners voor alle clubleden en hun families zou moeten houden. Of dat de Prez Alpha genoemd moest worden. Dan waren er de dingen die wel logisch waren, zoals de hiërarchie of dat de gezonde leden zouden trainen om de club veilig te houden.

"We gaan naar het moederchapter, jongen. Ze nemen deze dingen serieus. We kunnen dit niet verknallen," herinnerde Bones me. Ik werd serieus en knikte. "Als we het goed doen en respect tonen, zullen ze helpen, en jij weet net zo goed als ik dat we genaaid zijn als we hun hulp niet krijgen."

"Ik weet het, ouwe. Ik zal het niet verknallen," zei ik tegen hem. Terwijl we weer op onze motoren stapten en vertrokken, probeerde ik alle regels te onthouden. Ik zuchtte en wenste dat ik de verdomde statuten had gelezen voordat we vertrokken.

Uren later sloegen we van de snelweg af naar een onverharde weg. Een half uur daarna sloegen we af naar een nog kleinere onverharde weg. Midden in nergens stond er een balk over de weg. Aan de kant van de weg stond een klein schuurtje met één open zijde. Naast het schuurtje stonden twee motoren en daaruit stapten twee gigantisch uitziende mannen. Ze liepen beiden met zelfvertrouwen terwijl ze ons bekeken.

"Ja?" vroeg een van hen. Hij zag eruit alsof een biker een baby had gekregen met een Viking en die baby was gevoed met wondergroei.

"Wij zijn Bones en Wolf, Vice... Eh, Beta en Gamma van de Howlers. We moeten spreken met de Alpha van Ulvaskall," vertelde Bones aan de man. De man gromde om te laten weten dat hij het begreep. Hij haalde een mobiele telefoon tevoorschijn en leek iets te typen. Toen wachtten we. Ik hoorde de melding niet, maar de man keek naar de telefoon en vervolgens naar ons.

"Jullie kunnen door. Volg de weg tot het dorp. Iemand zal op jullie wachten," vertelde hij ons.

"Dank je," zei Bones en we gingen verder terwijl de balk werd opgeheven om ons door te laten. Ik hield een oogje in het zeil voor het dorp. In mijn gedachten zou het bestaan uit traditionele terracotta gekleurde huizen met platte daken. Het leek logisch in de woestijn. Wat we vonden was totaal anders. De weg draaide om een plateau en het stadje kwam in zicht. Het bestond uit felrode houten gebouwen met wit geschilderde details en pannendaken.

"Wat de fuck?" vroeg ik, totaal verward. Het waren niet alleen de gebouwen die me in de war brachten. De vallei waarin ze stonden was gevuld met groene planten. Het was als een oase. In het midden van het dorp stond een groot gebouw. Drie verdiepingen hoog met meerdere ingangen. Rechts ervan was een garage en ervoor stond een horde motorfietsen en een roze jeep. Er stond een man voor het grote gebouw, die naar ons keek. Hij was lang, blond en zag eruit alsof hij een kleine berg kon bankdrukken. Wat stopten ze in het eten hier? Bones en ik parkeerden allebei onze motoren aan de kant en stapten af. De man liep naar ons toe.

"Welkom. Ik ben Ulf, Alpha Jacob is mijn vader. Hij wacht binnen," zei de man en stak zijn hand uit.

"Dank je. Ik ben Bones, de eh Beta van de Howlers. Dit is Wolf, de Gamma," stelde Bones ons voor terwijl we allebei Ulf's hand schudden.

"Wolf? Interessante bijnaam," zei Ulf met een grijns terwijl hij ons door een van de zij-ingangen binnenleidde. We liepen een ruimte binnen die eruitzag als een bar. In het midden van de kamer stond een lange tafel met banken aan beide zijden en een stoel aan elk uiteinde. Eromheen stonden kleinere, ronde tafels en in een hoek een bar. Aan het hoofd van de grote tafel zat een man. Hij leek op Ulf, maar was ongeveer twintig jaar ouder. Dit moest de Prez van de club zijn, dacht ik.

"Beta Bones, het is een tijdje geleden," zei de man en stond op. Nog een verdomde reus. Zijn lange, blonde haar en gevlochten baard deden me weer aan Vikingen denken.

"Alpha Jacob, inderdaad. Veel te lang naar mijn zin. Dank je dat je ons wilt ontvangen. Dit is onze Gamma, Wolf," zei Bones en schudde de hand van de man. Jacob knikte naar mij en ik knikte terug, wetende dat Bones me zou vermoorden als ik me niet goed gedroeg.

"Ga zitten en vertel me waarom jullie hier zijn," zei Jacob en wees naar de bank. "Gus, breng ons wat bier!" riep hij toen. De man achter de bar, weer een grote kerel, deze keer met rood haar en baard, ging aan het werk. Bones en ik gingen zitten.

"We zitten in de problemen, Alpha," begon Bones.

"De club?" vroeg Jacob terwijl we ons bier kregen. "Ik heb er niets over gehoord, jullie betalen altijd op tijd. Waar, we hebben zelf ook wat problemen gehad, maar die zijn opgelost," vervolgde hij.

"Het begon een paar maanden geleden. Plotseling kwamen andere clubs achter ons aan alsof we een verdomde schat verstopten of zo. Twee dagen geleden hadden we weer een schietpartij bij het clubhuis. Deze keer hebben we een van de klootzakken levend gevangen. Hij vertelde ons dat er een open seizoen op ons is verklaard," legde Bones uit. Jacob en zijn zoon vloekten. Althans, dat denk ik, ze gebruikten een taal die ik niet begreep. Maar weinig dingen klinken als vloeken, ongeacht de taal.

"Haalt Johan en Gunnar," zei Jacob tegen zijn zoon. We zaten in stilte terwijl we ons bier dronken en wachtten. Het duurde niet lang voordat Ulf terugkwam. Hij werd gevolgd door nog twee enorme mannen. Ze gingen tegenover ons zitten en Jacob vroeg Bones om hen alles in detail te vertellen.