Rozdział czterdziesty

Jackson

Ślady są teraz świeższe.

Idziemy od świtu. Śnieg jest tu miękki, nie skorupiasty jak niżej na grzbiecie. To znaczy, że jesteśmy blisko. Tak blisko, że czuję, jakby moje płuca były za małe. Tak blisko, że moje ręce nie przestają drżeć. Ciągle wycieram je o dżinsy, jakby pot mógł zamarznąć.

D...