Ang Manugang na Tagapagligtas ng mga Bulaklak

Ako si Lin Yang, 24 taong gulang, at tubong probinsya. Matangkad ako, 1.83 metro ang taas at medyo gwapo rin, pero hindi pa rin ako makahanap ng kasintahan.

Dati, masaya ang aming pamilya, ngunit dahil sa isang aksidente sa sasakyan, namatay ang aking ama at nag-asawa muli ang aking ina. Bigla akong naging ulila sa edad na anim na taon.

Buti na lang, nandiyan si Lolo.

Napakabuti ni Lolo sa akin. Siya ang nagtaguyod at nagpalaki sa akin kahit na napakahirap ng buhay.

Ayoko nang makita si Lolo na nagkakandahirap, kaya ilang beses ko na siyang kinausap, “Ayoko na pong mag-aral, gusto ko na pong magtrabaho para kumita.”

Noon, paulit-ulit akong pinayuhan ni Lolo. Ang mga salitang iyon, hindi ko makakalimutan.

“Yangyang, paano ka mabubuhay kung hindi ka mag-aaral? Napaka-advanced na ng teknolohiya ngayon. Kung wala kang edukasyon, wala kang magagawa. Hindi ko kayang suportahan ka sa kolehiyo, kaya mag-aral ka na lang sa vocational school, matututo ka pa rin ng hanapbuhay.”

Sa kanyang pagsusumikap at pagpupursige, nag-aral ako sa vocational school ng dalawang taon bago pumasok sa mundo ng trabaho.

Sa hindi inaasahang pagkakataon, nagkasakit si Lolo nang ako'y bagong nagtatrabaho pa lamang. Wala akong pera para sa kanyang pagpapagamot.

Para makalikom ng pera, nilapitan ko ang lahat ng kamag-anak na may konting koneksyon sa amin, pero napakabagsik ng realidad, wala akong nahiram kahit isang kusing.

Sa huli, pumanaw si Lolo.

Bago siya pumanaw, iniisip pa rin niya ang aking kinabukasan. Sinabihan niya ako na kung wala na talagang paraan, magpakasal na lang ako at tumira sa bahay ng magiging asawa ko.

Umiiyak ako ng sobra. Alam kong kaya naman sanang gumaling ang sakit niya kung may pera lang kami. Sobrang galit ako sa sarili kong kawalan ng kakayahan.

Isang kisapmata, anim na taon na akong nagtatrabaho sa Hong Kong.

Sa panahong iyon, naging hotel service crew ako, nag-deliver ng mga bagay, naging extra sa pelikula, at iba’t-ibang klase ng trabaho na halos lahat ay nasubukan ko na.

Sa kabila ng lahat, wala akong bahay, wala akong kotse, wala akong ipon, at wala akong narating. Minsan, hindi ko pa mabayaran ang upa.

Sa pinakamahirap na yugto ng aking buhay, nakilala ko ang isang babae.

Ang pangalan niya ay Han Bing, napakaganda niya na parang artista. Sa tuwing kaharap ko siya, palagi akong nakakaramdam ng pagka-mababa sa sarili.

Ang pagkakakilala namin ay talagang parang sa pelikula.

Noon, nagtatrabaho ako bilang service crew sa isang maliit na bar.

Isang gabi, habang papalabas na ang mga bisita, nakita ko ang isang puting BMW na papalapit.

Agad ko siyang sinalubong at tinanong kung may reservation siya. Sabi niya wala, at hindi na siya nagsalita pa, may bakas ng lungkot sa kanyang mukha.

Pagpasok sa bar, sinabi niyang gusto niya ng isang madilim na sulok.

Sinunod ko ang kanyang kahilingan at binigyan siya ng lugar.

Umorder siya ng maraming cocktail at binigyan ako ng isang daang piso na tip.

Nang gabing iyon, sobrang nalasing si Han Bing.

Bandang alas-dos ng madaling araw, nagsimula nang magsara ang bar, ngunit siya’y nakatulog sa mesa. Wala akong magawa kundi ipaalam ito sa supervisor.

Matagal na tinanong ng supervisor kung saan siya nakatira at nalaman din sa wakas.

Ako lang ang marunong magmaneho sa oras na iyon, at wala ang manager, kaya ako na ang pinakiusapan na ihatid siya pauwi.

Nahanap ng supervisor ang susi ng kotse sa bag ni Han Bing at iniabot sa akin, sabay paalala na ihatid ko siya ng ligtas.

Inilagay ko ang susi sa bulsa ng pantalon at nangakong gagawin ang trabaho.

Mas mababa si Han Bing ng isang ulo sa akin, kaya dapat madali lang siyang alalayan.

Pero dahil sa sobrang dami ng alak na nainom niya, para siyang lantang gulay na nakasandal sa akin, ang ulo niya nasa dibdib ko at ang mga braso niya ay walang lakas na nakabitin.

Natatakot akong baka siya bumagsak sa sahig, kaya niyakap ko siya ng mahigpit sa baywang. Sa hitsura namin, parang magkasintahan na naglalambingan.

Ito ang unang beses kong makasama ang isang babae ng ganito kalapit, at iba ang aking naramdaman.

Sa amoy at haplos ng kanyang katawan, bigla akong nakaramdam ng kakaibang init at bilis ng tibok ng puso. Hindi ko napigilang higpitan pa ang yakap sa kanya.

Sa bawat hakbang, natatakot akong baka magsuka siya bigla sa sahig, na ako pa ang maglilinis.

Tinitigan ko ang kanyang mapulang pisngi, lunok ng laway. Hindi pa ako nakadikit sa isang babae, lalo na ng ganito kalapit.

Lumakas ang tukso sa isipan ko: lasing na lasing siya, kahit ano pa ang mangyari, hindi niya malalaman. Ganito kagandang babae, bihira lang ang pagkakataon.