Zasada 1: Zawsze miej zapasową oponę... a może dwie.
Krzyczę, gdy mój samochód zjeżdża z drogi, świat przemyka obok mnie alarmująco szybko. Wciskam pedał hamulca, kurczowo trzymając kierownicę i szarpiąc ją na bok, próbując skierować niekontrolowany pojazd na pusty odcinek trawy przy drodze. Niesamowicie, samochód zatrzymuje się dokładnie na środku trawiastego odcinka, z dala od wszystkiego, co mogłoby spowodować poważną kolizję. Ku mojemu zaskoczeniu, wychodzę z pojazdu bez żadnych obrażeń, chociaż adrenalina wciąż pulsuje w moich żyłach. Biorę kilka głębokich oddechów, żeby się uspokoić, stojąc przez chwilę i patrząc na mój samochód. Przynajmniej wydawało mi się, że to chwila, ale gdy sięgam po telefon z kieszeni, uświadamiam sobie, że stałam i gapiłam się przez dobre piętnaście minut. Potrząsam się, żeby wrócić do działania. Wkrótce zapadnie zmrok, a ja wiem, że nie powinnam przebywać sama na słabo oświetlonej ulicy po zmroku, nie jestem głupia. Nie mam pojęcia, co się właśnie stało. Po prostu wracałam z pracy, śpiewając głośno do radia, gdy nagle straciłam kontrolę nad samochodem i wyleciałam z drogi. To cud, że nic mi się nie stało i że wypadek nie był poważniejszy. Dziękuję moim szczęśliwym gwiazdom, że na drodze nie było innych samochodów i że było wolne miejsce, w które mogłam wjechać. Naprawdę, to było dość szczęśliwe jak na nieszczęśliwe zdarzenie. Przyczyna wypadku staje się natychmiast oczywista, gdy obchodzę samochód. Mój pojazd to mały terenowy, pomalowany na błękitny kolor, który wygląda jakby bardziej pasował do kreskówki niż na drogę, ale go kocham. Jedyny widoczny problem z samochodem to koła. Dokładniej przednie. Oba są zniszczone. Nic dziwnego, że miałam problemy z kontrolą nad pojazdem. Nie mogę uwierzyć, że udało mi się bezpiecznie zjechać z drogi!
„Jak to się mogło stać?” zastanawiam się na głos. Musiałam na coś najechać, dochodzę do wniosku. Nic innego nie ma sensu, ponieważ opony były w dość dobrym stanie, kiedy wychodziłam z pracy zaledwie dwadzieścia minut wcześniej. Klakson innego samochodu wyrywa mnie z zamyślenia. Odwracam się, aby zobaczyć starszego mężczyznę wyglądającego przez okno swojego samochodu, gdy stoi na drodze.
„Wszystko w porządku, kochanie? Potrzebujesz pomocy?” pyta. Uśmiecham się do niego uspokajająco. Nie sprawia wrażenia podejrzanego, a uważam się za całkiem dobrego sędziego charakteru.
„Wszystko w porządku, dziękuję. Tylko przebita opona. Mój tata po mnie przyjedzie, nie martw się.” Po kilku uprzejmościach i wymianie zdań dżentelmen odjeżdża, a ja wykonuję telefon. Telefon dzwoni nieustannie i przez chwilę martwię się, że tata nie odbierze, co byłoby po raz pierwszy. Tata nigdy nie przegapia moich telefonów, jest tak nadopiekuńczy, jak tylko ojciec może być, co jest ułatwione przez fakt, że jest również szefem policji. W końcu słyszę kliknięcie, gdy odbiera.
„Hej, Kiciuś.” mówi. Przewracam oczami na ten dziecinny przydomek, czasami myślę, że zapomina, że jestem już dorosła. Wciąż czasem mówi do mnie jak do malucha.
„Cześć, tato.” odpowiadam spokojnie, nie komentując przydomka. Okej, więc może trochę to moja wina, że pozwalam na te zdrobnienia. Po prostu czuję, że byłoby smutno, gdyby przestał. Nie zawsze jest najbardziej uczuciową osobą, a te zdrobnienia (wraz z jego nadopiekuńczością) są prawdopodobnie jednym z głównych sposobów, w jakie okazuje, że mu zależy. Nie chcę narzekać i ryzykować zranienia jego uczuć.
„Nie panikuj, ale potrzebuję twojej pomocy. Opony w moim samochodzie pękły i zjechałam z drogi. Nic mi nie jest, a mój samochód nawet niczego nie uderzył. Ale możesz mnie odebrać? Jestem tuż przy głównej drodze, na tym pasie trawy, wiesz którym. Będę musiała zadzwonić po lawetę i kupić nowe opony, a nie chcę tu siedzieć po zmroku.” Mówię tak spokojnie, jak tylko potrafię, mając nadzieję, że nie wprawię mojego taty w panikę. Sama staram się nie panikować. Naprawdę nie stać mnie na naprawę samochodu, więc mam nadzieję, że to tylko opony. Mam trochę pieniędzy odłożonych, ale nie jestem bogata, no halo, pracuję w handlu! Jestem zaskoczona, słysząc przekleństwa po drugiej stronie linii.
„Tato?” pytam. To nie tak, że nigdy wcześniej nie słyszałam, jak przeklina, ale to nie jest język, którego mój ojciec zwykle używa, przynajmniej nie w mojej obecności.
„Przepraszam, Kat. Już jadę. To po prostu zły moment. Nie będę miał czasu, żeby cię odwieźć do domu, mam ważne spotkanie, będę musiał cię zabrać ze sobą.” wyjaśnia. Ooo, to brzmi interesująco. Zwykle nie ma takich późnych spotkań. Chcę wiedzieć więcej, ale wiem, że mój tata nienawidzi rozmawiać przez telefon podczas jazdy, więc uznaję, że to może poczekać kilka minut.
„W porządku, tato. Dzięki, do zobaczenia za chwilę.” Z tym kończę rozmowę i idę usiąść w samochodzie. Głównie po to, żeby włączyć silnik i uruchomić klimatyzację. Słońce zachodzi, ale nadal jest piekielnie gorąco, bo jest środek lata.
Tata nie zajmuje długo, żeby przyjechać. Czekałam pewnie tylko około pięciu minut, kiedy jego radiowóz podjeżdża z włączonymi syrenami. Muszę walczyć z chęcią przewrócenia oczami na jego dramatyzm, gdy wychodzę z samochodu.
„Syreny, tato, naprawdę?”
„Mówiłem ci, że się śpieszę, kochanie. Wsiadaj, możesz wykonywać telefony w trakcie jazdy.” Wskakuję na przednie siedzenie pasażera, a tata wyłącza syrenę, co jest ulgą, bo jest NAPRAWDĘ głośna. Jest cicho wystarczająco długo, żebym mogła zorganizować lawetę dla mojego samochodu, ale jak tylko kończę rozmowę, zaczyna mówić w pośpiechu i zdaję sobie sprawę, jak bardzo jest spięty.
„Więc to spotkanie, będziesz musiała iść ze mną. Zostawiłbym cię w samochodzie, ale nie wiem, ile to potrwa.” wyjaśnia. Kiwnę głową na zgodę, nie chcąc sprawiać kłopotów, skoro właściwie wpycham się na jego spotkanie. Wzdycha, zanim kontynuuje.
„Powinnaś wiedzieć, że to spotkanie jest dość ważne, kochanie. Będzie tam burmistrz, a my właściwie spotykamy się z fae.” Przyznaje ostrożnie. Moje brwi unoszą się do linii włosów. Oczywiście, my ludzie wiemy o istnieniu fae od około pięciu lat, odkąd przypadkowo trafili do ludzkiego świata. Podobno jakiś fae był bardzo pijany, czy cokolwiek jest ich odpowiednikiem, i próbował wrócić do domu przez portal, a jakoś skończył w zupełnie innym świecie, bo najwyraźniej coś takiego może się zdarzyć. Nie sądzę, żeby wyobrażali sobie ujawnienie swojego istnienia ludziom w ten sposób! Nie wiem, czy wiedzieli o nas przed całym tym incydentem.
Mimo to, poza wiedzą, że fae rzeczywiście istnieją, niewiele o nich wiemy. Zazwyczaj trzymają się z dala, nie lubiąc naszego ruchliwego i zindustrializowanego ludzkiego świata. My, ludzie, nie mamy magii ani żadnego sposobu na stworzenie portalu, by odwiedzić świat fae, więc jak dotąd nikt tam nie był, o ile mi wiadomo. Przypuszczam, że fae mógłby zabrać człowieka tam, ale nie sądzę, żeby którykolwiek to zrobił, a przynajmniej nikt się do tego nie przyznał. Nikt, komu bym uwierzyła. To trochę niezręczna sytuacja, w której między naszymi dwoma światami robi się bardzo mało postępów, bo szczerze mówiąc… Co ludzie mogą z tym zrobić? Poza okazjonalnym spotkaniem politycznym, na którym fae zapewniają naszych polityków, że nie planują przejęcia świata czy coś, naprawdę jest bardzo mało interakcji między fae a nami. Brak dokładnych informacji nie powstrzymuje jednak mediów przed mówieniem.