Jej Podstępny Księżyc

Rozdział 1 - Jak to się zaczyna

*Biegłem przez czarną jak smoła noc, mając do zaoferowania jedynie ciszę i mgłę. Próbowałem zorientować się, gdzie jestem i dlaczego biegnę. Mrugając szybko, starałem się oczyścić wzrok. Gdy w końcu przejrzałem, zdałem sobie sprawę, że jestem w lesie na obrzeżach Angel Falls. Przyspieszyłem, biegnąc najszybciej, jak mogłem, omijając drzewa i kamienie, przeskakując wzgórza i powalone korzenie.

Wkrótce las się rozrzedził, a moim oczom ukazała się polana. Gdy się zbliżałem, pojawiła się mała, stara chatka. Stała tam, piękna, w samym środku tej sielanki. Zwolniłem, gdy się zbliżałem, zahipnotyzowany otaczającym ją pięknem.

Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że jestem na czterech futrzanych łapach, co uniemożliwiało mi po prostu wejście do domu. Zamiast tego rozejrzałem się za najbliższym oknem, przez które mógłbym zajrzeć. Najbliższe okno było na tej samej wysokości, co moja wilcza postać.

Przycisnąłem pysk do szyby i zeskanowałem pokój. W środku wyglądało staro i smutno. Podłoga była drewniana, meble zużyte i w połowie połamane. Nie było tam wiele. Żadnego telewizora ani radia, tylko dwie zwykłe jednoosobowe sofy w środku wokół stolika kawowego z wazonem na wierzchu. Nawet drewniane schody prowadzące na drugie piętro miały połamane poręcze. Widok wnętrza zasmucił mnie. Jak ktoś mógł mieszkać w takim zrujnowanym miejscu?!

Gdy miałem się ruszyć, usłyszałem głośny huk. Moje oczy szybko zeskanowały otoczenie, tylko po to, by zobaczyć kogoś spadającego ze schodów. Za upadłą osobą stał mężczyzna, którego twarzy nie mogłem rozpoznać. Osoba na podłodze była młodym chłopakiem. Czołgał się do tyłu, kryjąc się przed starszym mężczyzną, który górował nad nim. Nos chłopaka krwawił, a wokół lewego oka pojawił się ciemny siniak. W rzeczywistości całe jego ciało było pokryte siniakami. Pomimo jego zniszczonego stanu, mogłem powiedzieć, że był przystojny. Z miejsca, w którym stałem, widziałem jego piękne piwne oczy i ciemne włosy.

Dlaczego się nie broni?

Nagle pojawiła się dziewczyna i uklękła obok chłopaka. Płakała i obejmowała go, błagając starszego mężczyznę, żeby go zostawił. Starszy mężczyzna brutalnie chwycił dziewczynę za włosy i zaczął ją odciągać. Świeże łzy spływały po twarzy dziewczyny, gdy krzyczała o pomoc. Chłopak leżał na podłodze, bezradnie patrząc, jak mężczyzna odciąga dziewczynę z pola widzenia.

Miałem zamiar rozbić okno, żeby pomóc chłopakowi, kiedy ten odwrócił się w moją stronę. Jego przerażone, zapłakane oczy patrzyły na mnie, jakby wiedział, że stałem tam przez cały czas.

Patrzyłem, jak czołga się do okna i przyciska dłonie i twarz do szyby. Krew z twarzy tajemniczego chłopaka była teraz rozmazana na oknie. Próbowałem coś powiedzieć, ale będąc w wilczej formie, nie mogłem się komunikować.

Jego oczy błagały mnie...

"URATUJ MNIE!" Jego krzyk rozdzierający serce wypełnił moje uszy.*

***BEEP!!! BEEP!!! BEEP!!!***

Moje oczy otworzyły się szeroko, a ja wyskoczyłem z łóżka. Pot spływał mi po twarzy, a serce waliło jak młot. To był ten sen znowu. Ten sam sen, który miałem od kilku miesięcy.

Budzik na stoliku nocnym wciąż dzwonił, wydając najbardziej irytujący dźwięk. Uderzyłem dłonią w przycisk drzemki, rozbijając cyfrowy zegar. Zakląłem pod nosem i położyłem się z powrotem, zakrywając głowę poduszką. To był dziesiąty budzik, który zepsułem w ciągu ostatnich sześciu miesięcy.

"Ugh, tata mnie zabije." Mocno przycisnąłem poduszkę do twarzy, żeby zasłonić światło i móc jeszcze trochę pospać.

To był pierwszy dzień powrotu do szkoły po wakacjach, ale z późnymi nocami, które miałem, plus te sny, byłem tak pozbawiony snu, że szkoła była ostatnią rzeczą, o której myślałem. Uwielbiałem szkołę. To było jedyne miejsce, gdzie mogłem zachowywać się jak na mój wiek przystało i być normalnym przez chwilę. Jednak liceum trwało tylko sześć godzin dziennie, pięć dni w tygodniu i dwadzieścia sześć tygodni w roku. Resztę czasu miałem na swoich osiemnastoletnich barkach ciężar dwustu sześćdziesięciu pięciu watah.

Mimo że miałem wyższą rangę niż mój ojciec Alfa, to on był jedyną osobą, która mogła mi rozkazywać. Bóg wie, co chodziło po głowie mojemu staruszkowi, kiedy przydzielił mi nocne patrole na kilka tygodni przed rozpoczęciem szkoły.

Bycie wilkołakiem czasami było uciążliwe, ale kochałem to. Siła, adrenalina i zdolność słyszenia i widzenia rzeczy, których inni nie mogli, sprawiały, że czułem się niewidzialny.

Nie byliśmy niewolnikami księżyca, ani potworami, jak przedstawiały nas filmy i komiksy. Ale broniliśmy tego, co nasze, i żyliśmy w pokoju.

Jednak w tym momencie nie miałem spokoju. Kim jest ten chłopak, o którym tak często śniłem, i dlaczego prosi mnie o pomoc?

***„ALEXANDRIA! Rusz swój tyłek z łóżka, bo spóźnisz się do szkoły,”*** krzyknął mój ojciec przez łącze umysłowe, wyrywając mnie z zamyślenia.

Nie odpowiedziałam, tylko zwlekłam się z łóżka. Wzięłam szybki prysznic i wciągnęłam ulubione dżinsy i koszulkę na ramiączkach. Gdy czesałam włosy, znajomy zapach wypełnił moje nozdrza. Wychyliłam głowę z łazienki i zobaczyłam sylwetkę leżącą na moim łóżku. Pociągnęłam nosem jeszcze raz i od razu rozpoznałam ten zapach.

„Dzień dobry, Matt,” powiedziałam na głos.

Matt usiadł na łóżku i spojrzał na mnie. Jego usta wykrzywiły się w uśmieszku.

„Powinienem wpadać rano częściej. Może pewnego dnia wyjdziesz stamtąd nago,” powiedział z przymrużeniem oka.

Gdyby to był jakiś inny facet, pewnie miałby teraz podbite oko. Ale to był Matthew. Chłopak wyglądał jak Bóg, ale dla mnie był najlepszym przyjacielem i moim Beta. Nasza więź była bardzo szczególna, a bez względu na to, ile Matt robił seksualnych uwag, wiedziałam, że między nami nie było nic więcej.

„Może to będzie dzień, w którym stracisz kilka cennych klejnotów z ciała,” powiedziałam, unosząc brwi. Jego wyraz twarzy się zmienił, a on zakrył swoje męskie części.

„Co tu właściwie robisz?” zapytałam.

„Chciałem sprawdzić, czy pamiętasz, że mamy dziś szkołę,” wyjaśnił. „Poza tym znowu miałaś te sny. Chcesz o tym porozmawiać?”

Odwróciłam się, by spojrzeć na Matta, na jego twarzy wyraźnie widać było zaniepokojenie. Nie odpowiedziałam i wróciłam do czesania włosów.

Związałam włosy w niechlujny kucyk i spojrzałam na siebie w lustrze. Nie używałam makijażu ani nie stroiłam się jak dziewczyna, chyba że musiałam. Dzięki wilkołaczym genom, kobiety miały świetną sylwetkę. Moim argumentem było, po co próbować zakrywać prawdziwe piękno, aby zaimponować innym? Jednakże, mimo że się nie starałam, chłopcy i tak zdawali się być pod wrażeniem. Moje szare oczy i ciemne, długie włosy przyciągały więcej uwagi, niż chciałam.

Moje myśli powędrowały do tego chłopaka ze snu. Te sny dręczyły mnie od miesięcy i bez względu na to, ile razem z naszym magiem próbowaliśmy, nie byliśmy bliżej odkrycia, kim on był. Ciągle próbowałam zrozumieć, jakie było jego powiązanie ze mną lub dlaczego znajdował się w tak toksycznym domu.

Z zamyślenia wyrwało mnie chrząknięcie Matta. Odwróciłam się, by na niego spojrzeć, a jego wyraz twarzy wyrażał wyraźne zaniepokojenie. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, szybko założyłam kurtkę i wzięłam torbę ze stołu.

„Chodźmy.” Wzięłam klucze do samochodu i wyszłam z pokoju.

Cała wataha mieszkała w jednym miejscu. To było jak życie w małej wiosce z jednym dużym głównym domem pośrodku i wieloma małymi domkami dookoła. Starsi watahy i ich rodziny mieszkali z nami w domu watahy, podczas gdy reszta miała swoje własne miejsca.

Mój pokój znajdował się na trzecim piętrze domu watahy, który dzieliłam z Mattem, moim bratem Asherem i moim Gammą Ethanem.

Zapach bekonu i jajek przywitał nas, gdy przechodziliśmy przez dom watahy. Omegi musiały gotować na całego w naszej kuchni.

Matt i ja poszliśmy do kuchni, żeby złapać coś do jedzenia przed szkołą.

***„Pospiesz się i jedz. Spóźniamy się.”*** Matt przekazał myślami.

Przewróciłam oczami i zablokowałam go. Dzięki dodatkowym treningom Alfy, które miałam jako dziecko, potrafiłam blokować myśli innych, zwłaszcza gdy byliśmy w formie wilka. Nie było to coś, co przychodziło naturalnie, ale Sensai Yogi nauczył mnie dobrze.

Skończyliśmy posiłek i ruszyliśmy w stronę głównych drzwi.

„Pożegnanie się z tatą cię nie zabije, Alexandria,” odezwał się głos za mną.

Odwróciłam się i zobaczyłam jedyną osobę, która nazywała mnie pełnym imieniem albo miała na to pozwolenie, Alfa Dominic Storm. Wyglądał na dużego i strasznego, ale był najmilszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałam. Nie byłam stronnicza, bo był moim ojcem. To była prawda. Widziałam wielkie rzeczy, które zrobił, i modliłam się, że pewnego dnia będę wspaniałą Alfą, tak jak on.

Stał tam niezręcznie z uśmiechem na twarzy. Uśmiechnęłam się i podeszłam do niego. Natychmiast otworzył ramiona i przytulił mnie.

„Pa, tatusiu. Zobaczymy się po południu, dobrze?” Pocałowałam go w policzek.

„Pa, dynio. Bądź grzeczna i proszę, upewnij się, że twój brat nie wpadnie w kłopoty,” zaśmiał się.

Dałam mu ostatni uścisk, a potem wyszłam z domu, widząc niecierpliwego Matta stojącego przy drzwiach.

„Zajęło ci to wystarczająco długo,” przewrócił oczami.

Wyszliśmy i skierowaliśmy się w stronę mojego Aston Martina Rapide. Tata kupił mi ten samochód, gdy zostałam koronowana w zeszłym roku. Matt i ja na zmianę prowadziliśmy. Czasami to była jego Jeep, a innym razem mój Rapide.

„Chcesz poczekać na swojego brata?” zapytał.

„Nie! Sam znajdzie drogę do szkoły. Pewnie jeszcze śpi,” odpowiedziałam i uruchomiłam samochód.