“Beni Yakanları Yak!”

"Hâlâ aramadın, değil mi?" Duygusuz bir ifadeyle gülümsedim. Thomas bu zamana kadar benimle ilgilenmemişti, şimdi neden farklı olsun ki? Başımı yastığa geri koydum, onunla ve ailemle aramda farklı şeyler olmasını dilediğim zamanları düşündüm. Ama artık yok, yakında bu insanlar sadece sonunda uyandığım uzun bir kabustan ibaret olacak. Aniden kapımda bir tıklama sesi duydum ve düşüncelerimden sıyrıldım. Şaşırmış bir halde yukarı baktım, Damon bana empatik bir bakışla bakıyordu.
"Hazır mısın, küçük kardeşim?" Damon, ailemle yeniden bir araya geldiğimden beri çektiğim acıyı en iyi bilen kişiydi. Gülümseyerek başımı salladım ve ayağa kalktım. Bugün hem hayatımın sonu hem de başlangıcı olacaktı.