บทที่ 3
เขาตัดสินใจลองเสี่ยงหมุนลูกบิดประตู และน่าประหลาดใจที่มันไม่ได้ล็อก
เขาผลักประตูเข้าไปอย่างแผ่วเบา และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ เจ้าตัวเล็กกำลังหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มนวมผืนอุ่น
เขาเคยคิดว่าห้องของตัวเองหรูแล้ว แต่พอได้เห็นห้องของเคนก็ทำให้ตระหนักได้ว่าความหรูหราในชีวิตนั้นไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ
‘ความพอใจคือความสุข’ เหมือนที่ย่าของเขาบอกเสมอ
เขาเดินไปที่เตียงของเคน วางแก้วนมลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างเบามือ
“เคน เจ้าหนู ตื่นได้แล้ว” เขาแตะไหล่ของเด็กชายที่กำลังหลับเบาๆ
ขณะที่จ้องมองเด็กชาย เขาก็ตระหนักว่าชีวิตของพวกเขาสองคนช่างตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับช่วงเวลาที่เขาเติบโตมา
พ่อแม่ของเขาไม่ใช่ทั้งมหาเศรษฐีพันล้านหรือแม้แต่เศรษฐีเงินล้าน แต่พวกเขาก็อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัวเสมอ
เขาไม่เคยถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวและไม่เคยต้องนอนคนเดียวเลย
เด็กน้อยน่าสงสารคนนี้มีทุกสิ่งที่เด็กคนอื่นต้องอิจฉา แต่พวกเขาไม่มีทางรู้เลยว่าเขารู้สึกโดดเดี่ยวเพียงใด
พ่อแม่ของเขามัวแต่ยุ่งอยู่กับการหาเงิน จนลืมไปว่าลูกชายของตัวเองก็ต้องการเวลาและความใส่ใจจากพวกเขาเช่นกัน
สำหรับเขาแล้ว เงินจะไร้ค่าไปเลยหากมันถูกใช้เพื่อมาทดแทนการมีอยู่ของคนที่รัก
เขารู้สึกขอบคุณครอบครัวของเขาเสมอ บางทีการเป็นคนเม็กซิกันอาจเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาให้ความสำคัญกับครอบครัวและทำให้สายสัมพันธ์ของพวกเขาแน่นแฟ้นจนไม่อาจทำลายได้
แต่ที่นี่ในอเมริกา โดยเฉพาะในนิวยอร์ก ไม่มีใครสนใจเรื่องนั้นเลย พวกเขาสนใจแต่เรื่องเงินดอลลาร์เท่านั้น
“อย่ามายุ่งกับผม ไปให้พ้น” เคนพึมพำอย่างงัวเงีย
“ไม่เอาน่า เจ้าหนู นมแก้วเล็กๆ เองนะ จะได้กระดูกแข็งแรง ไม่อยากตัวแข็งแรงเหรอ” ซีโนถาม
“อยากสิ” เคนตอบพลางขยี้ตาช้าๆ
“อ่ะนี่” ซีโนเห็นว่าเคนพยายามจะลุกขึ้นนั่ง เขาจึงช่วยพยุงตัวเด็กชายขึ้นแล้วจัดให้หลังพิงกับหัวเตียง
“อ่ะ” เขายื่นแก้วนมอุ่นๆ ให้เด็กชายอย่างระมัดระวัง
เคนรับมันมาแล้วค่อยๆ จิบทีละนิด
ซีโนยืนรอข้างเตียงอย่างอดทนเพื่อให้เขาดื่มจนหมด
ในที่สุดเคนก็ดื่มนมจนหมดทุกหยดแล้วคืนแก้วให้กับซีโน
“ไปให้พ้น” เคนพูดอีกครั้ง เขายังไม่ยอมรับซีโน ที่ยอมดื่มนมก็เพราะอยากมีกระดูกแข็งแรงเหมือนพ่อของเขาเท่านั้น
“ได้เลย เจ้าหนู เจอกันตอนเช้านะ” ซีโนจัดผ้าห่มให้เคนอย่างอ่อนโยน
“ฝันดีนะ” เขาตบหัวเด็กชายเบาๆ ก่อนจะหยิบแก้วแล้วเดินจากไป
เมื่อกลับมาถึงห้อง เขาก็ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอย่างเหนื่อยล้า พิงหลังกับขอบเตียง
เขาหลับตาลงแล้วถอนหายใจ เป็นคืนที่ยาวนานเหลือเกิน เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่เขาสูญเสียพ่อแม่และย่าก็ต้องเข้าโรงพยาบาล ชีวิตของเขาไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเลย
เขาไม่เคยคาดคิดว่าโชคชะตาจะนำพาเขามาถึงที่นี่ในวันนี้ เขาเดาว่าพระเจ้าคงยังไม่ต้องการพรากย่าของเขาไปในตอนนี้ จึงมอบหนทางให้เขาสามารถช่วยชีวิตท่านไว้ได้
เขาเป็นหนี้บุญคุณแอนนาจริงๆ
ความคิดสุดท้ายในหัวของเขาคือการไปอาบน้ำเพื่อชำระล้างเหงื่อและสิ่งสกปรกจากการต่อสู้ เขาวางแผนว่าจะกลับบ้านในวันพรุ่งนี้เพื่อไปเอาเสื้อผ้า แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แสงแดดก็สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างสี่เหลี่ยมบานใหญ่ที่เขามองข้ามไปเมื่อคืน
“บ้าชิบ เผลอหลับบนพื้นไปเฉยเลย” เขาใช้ฝ่ามือลูบใบหน้าที่อ่อนล้าของตัวเอง
เขามองไปที่นาฬิกาแขวนผนังและรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าเพิ่งจะหกโมงเช้า เขาคิดว่าจะมาสายในวันแรกของการทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กผู้ชายเสียแล้ว
เขาลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าไปยังประตูทางด้านซ้ายของห้อง หวังว่านั่นจะเป็นห้องน้ำ เพราะเขาต้องการใช้มันอย่างเร่งด่วน
แต่ก่อนที่จะไปถึง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทำให้การเดินทางไปยังห้องน้ำของเขาต้องหยุดชะงัก
เขาเดินไปเปิดประตู พ่อบ้านนิโคลยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับกระเป๋าดัฟเฟิลสีดำสองใบในมือ
“สวัสดีครับ” ซีโนทักทาย
“สวัสดีตอนเช้า ซีโน นี่ครับ” พ่อบ้านนิโคลยื่นกระเป๋าให้ซีโน
ซีโนดูสับสน แต่ก็ยังรับมันมาจากเขา เขาไม่อยากทำให้ชายสูงวัยรู้สึกไม่ดีหรือคิดว่าตนถูกดูหมิ่น
“ในนี้มีอะไ...”
“เสื้อผ้าของคุณครับ คุณไม่จำเป็นต้องออกจากบ้านหลังนี้จนกว่าเจ้านายจะกลับมา ทุกอย่างที่คุณต้องการอยู่ในกระเป๋าใบนี้แล้ว” พ่อบ้านนิโคลอธิบายแล้วก็จากไปทันที
ซีโนยืนอยู่ที่ประตูสักพักก่อนจะถือกระเป๋าเข้ามาในห้อง
เขาวางมันลงบนเตียงแล้วเปิดใบหนึ่งออกดู และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ข้างในมีทั้งผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้าตั้งแต่กางเกงขายาว กางเกงบ็อกเซอร์ เสื้อเชิ้ต เสื้อกล้าม เสื้อฮู้ด กางเกงจ็อกเกอร์ และแม้กระทั่งของใช้ส่วนตัวในห้องน้ำก็ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย
ส่วนอีกใบเต็มไปด้วยรองเท้า ทั้งรองเท้าผ้าใบ รองเท้าแตะ และถุงเท้า
เขาสงสัยอีกครั้งว่าเจ้านายคนนี้เป็นใครกันแน่ถึงได้ดูแลลูกจ้างราวกับอยู่ในโรงแรมห้าดาว การเป็นคนรวยนี่มันรู้สึกดีจริงๆ สินะ
เขาหยิบกางเกงบ็อกเซอร์ กางเกงขาสั้นสีดำ เสื้อยืดสีขาว แปรงสีฟัน และยาสีฟัน แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ ห้องน้ำดูดีมีระดับมาก
เขาแปรงฟันและอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เขาไม่มีเวลาชื่นชมการตกแต่งภายในห้องน้ำที่สวยงามมีสไตล์นั่นเลย
เขาเดินออกจากห้องน้ำก็พบว่าแท็บเล็ตส่งเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น
เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าแท็บเล็ตเครื่องนี้เป็นเหมือนคู่มือนำทางสำหรับเขา เขาจดจำไว้ว่าจะต้องพกมันติดตัวตลอดเวลาเพื่อจะได้ไม่พลาดอะไรไป
เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วปัดหน้าจอขึ้นก็เห็นการแจ้งเตือนหกรายการ
• ปลุกเคน
แปรงฟันให้เขา
อาบน้ำให้เขา
• ทำอาหารเช้าให้เขา (แซนด์วิชผัก)
ทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการในช่วงเวลาที่เหลือของวัน
ห้ามพาเขาออกจากคฤหาสน์โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด
เขาหยิบแท็บเล็ตติดมือไปด้วยแล้วเดินออกจากห้องของตัวเอง
ครั้งนี้เขาไม่ได้เคาะประตูเพราะรู้ว่าเคนยังคงหลับอยู่ มันยังเช้าเกินไปที่เด็กชายจะตื่น
เขาเข้าไปในห้องและเห็นเด็กชายนอนกอดหมอนหลับอยู่ เขารู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างแผ่ซ่านเข้ามาขณะจ้องมองเด็กชายที่กำลังหลับใหล
ท่าทางทั้งหมดของเด็กชายกรีดร้องบอกถึงความเหงา เขานึกถึงช่วงเวลาไม่กี่วันที่พ่อแม่ทิ้งเขาไปทำงานต่างเมือง เขามักจะกอดหมอนแบบนั้นเสมอ แต่เขาก็ยังมีคุณย่าอยู่ด้วยเสมอ เขาไม่เคยรู้สึกเหงาจริงๆ เลย
เขานั่งลงบนเตียงแล้วแตะแก้มของเคนเบาๆ เด็กชายพึมพำอะไรบางอย่างฟังไม่เป็นศัพท์แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง
"นี่ เจ้าหนู ตื่นได้แล้ว!" เขาพูดเสียงดังกว่าปกติเล็กน้อย
เขารู้ว่ามันจะทำให้เจ้านายตัวน้อยหงุดหงิด แต่เขาก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ
"อย่ามายุ่ง" เคนพูดโดยไม่ลืมตา
"ขอโทษนะ แต่ไม่ได้หรอก ไป ไปเข้าห้องน้ำกัน" เขาอุ้มเคนขึ้นจากเตียงแล้วพาเข้าไปในห้องน้ำ
"บอกว่าไม่ไง! อย่ามายุ่งนะ!" เคนดิ้นรนในอ้อมแขนของซีโน่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความตั้งใจของซีโน่ลดลงเลย น้ำหนักของเด็กชายก็ไม่ได้มากมายอะไร
"ถึงแล้ว" เขาวางเคนลงบนพื้นเมื่อพวกเขาเข้ามาในห้องน้ำ
"หลบไป!" เคนทำท่าจะเดินออกไป แต่ซีโน่ยืนขวางประตูไว้
"เสียใจด้วยนะ หนุ่มน้อย แต่เธอต้องแปรงฟันแล้วก็อาบน้ำ" ซีโน่พูดขณะพิงหลังกับประตูที่ปิดอยู่ พลางมองนิ้วตัวเองอย่างสบายๆ ราวกับว่าเขามีเวลาทั้งวัน
"ผมไม่ทำ" เคนกอดอก
"แต่เธอต้องทำ" ซีโน่ทำท่าเลียนแบบเขา
"โอเค งั้นเรามาทำข้อตกลงกันหน่อยเป็นไง" ซีโน่ก้มตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับเคน
"อะไร" เคนถาม พลางทำปากยื่น
"ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบแซนด์วิชผักใช่ไหมล่ะ" ซีโน่ถาม
"ใช่ แล้วทำไม" เคนถาม พลางเบือนหน้าไปด้านข้างโดยที่ยังกอดอกอยู่
เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทำอะไรก็ตามที่ซีโน่บอก เขาจะไม่หลงกลของชายคนนี้เด็ดขาด
"แปรงฟัน อาบน้ำ แล้วฉันจะทำวาฟเฟิลนมข้นหวานให้กิน แล้วก็..."
"จริงเหรอครับ?!" ซีโน่ผงะถอยหลังกับเสียงกรี๊ดที่ดังแสบแก้วหู
เขาไม่รู้เลยว่าเคนจะมีพลังงานล้นเหลือขนาดนี้ได้ เขาเฝ้ามองเด็กชายกระโดดโลดเต้นขึ้นลง รอให้เขายืนยันสิ่งที่เพิ่งพูดออกไป
"ใช่ ฉันสัญญา" ซีโน่ตอบพร้อมรอยยิ้ม
"ตกลงครับ!" เคนหยิบแปรงสีฟันของตัวเองแล้วไปยืนที่อ่างล้างหน้า เขาแปรงฟันอย่างขะมักเขม้นราวกับว่าไม่ใช่คนเดียวกับที่ปฏิเสธจะไม่ยอมเข้าห้องน้ำเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
ซีโน่มองเขาพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก ในใจก็ขอบคุณคุณย่าที่สอนทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับเด็กและวิธีดูแลพวกเขา ไม่อย่างนั้นเขาคงทำอะไรไม่ถูกเลยกับเคน
"คุณทำเป็นเหรอ" เคนถามซีโน่ขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้สตูลในห้องครัว
"แน่นอนเพื่อน คอยดูได้เลย" ซีโน่ขยิบตาให้เคน
ซีโน่ผสมส่วนผสมต่างๆ แล้วเทลงในเครื่องทำวาฟเฟิลที่อุ่นรอไว้แล้ว
"เห็นไหม มันไม่ได้ยากขนาดนั้นสักหน่อย" ซีโน่พูดขณะถอดผ้ากันเปื้อนออก
"เสร็จแล้วเหรอครับ" เคนถามอย่างตื่นเต้นอยู่บนเก้าอี้
"ยังครับคุณชาย อีกหนึ่งนาที" ซีโน่พูด
ซีโน่เดินไปหาเคนแล้วนั่งลงบนเก้าอี้สตูลข้างๆ เขา
"บอกหน่อยสิ หนุ่มน้อย พวกเขาไม่เคยให้เธอกินของหวานเลยเหรอ" ซีโน่ถาม
เขารู้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร แต่เขาแค่อยากจะยืนยันว่าพ่อแม่ของเด็กชายเข้มงวดแค่ไหน
"ครับ" เคนตอบพร้อมกับส่ายหน้า
"อืม ถ้าเธอยอมรับฉันเป็นเพื่อนซี้ เราก็จะมีมื้อพิเศษแบบนี้ได้บ่อยขึ้นนะ" ซีโน่เสนอ
เขาอยากทำให้เด็กชายรู้สึกสบายใจกับเขาให้ได้มากที่สุด เขาอยากจะช่วยบรรเทาความเหงาของเด็กชายในช่วงเวลาที่เขามาเป็นพี่เลี้ยงให้
"ตกลงครับ! คุณพูดแล้วนะ ห้ามคืนคำด้วย" เคนพูดพลางชี้นิ้วน้อยๆ น่ารักของเขาไปที่ซีโน่
"เกี่ยวก้อยสัญญามั้ย" เขายื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าเคน
เคนเกี่ยวนิ้วก้อยของตัวเองเข้ากับนิ้วก้อยของซีโน่ พลางยิ้มอย่างน่ารัก
เขาเริ่มจะชอบพี่ชายคนใหม่คนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะดีกว่าพวกพี่เลี้ยงผู้หญิงคนก่อนๆ
ซีโน่หัวเราะเบาๆ กับความตื่นเต้นของเคน
"ได้แล้วครับ คุณชาย" ซีโน่วางจานวาฟเฟิลที่ท็อปด้วยสตรอว์เบอร์รีสดหั่นแว่น ราดด้วยนมข้นหวานตราเหยี่ยว
"ว้าว! น่ากินสุดๆ ไปเลย" เคนพูดพลางถูฝ่ามือเข้าด้วยกันและเลียริมฝีปาก
"งั้นก็ลองชิมเลยสิ" ซีโน่พูดพลางลูบหัวของเคน