Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 75

ดิมิทรีแสยะยิ้ม เอียงศีรษะขณะพิงขอบโต๊ะของลูคัน ดวงตาสีฟ้าครามของเขาทอประกายอยู่ใต้แสงสีแดงฉานสลัวของโคมไฟใน ‘ม่านแดง’

“ลูคัน” เขาเอ่ย น้ำเสียงราวกับใยไหมที่เคลือบเหล็กกล้า “เจ้ารู้จักข้าดีพอที่จะเข้าใจว่าข้าไม่มีวันเอาโลหิตของตัวเองไปแลกเปลี่ยน เจ้าฉลาด ข้ายอมรับ แต่เจ้าคิดผิดถ้าคิดว่าข้าจะสิ้นไร้ห...