Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 42

กลิ่นนั้นปะทะเข้ากับโรแนนก่อนที่เขาจะไปถึงประตูไม้โอ๊กบานหนักของห้องโถงอาหารเสียอีก มันเป็นกลิ่นหอมเข้มข้นคุ้นเคยที่ลอยอวลอยู่ในอากาศดุจสายใยแห่งความทรงจำ ฉุดรั้งเขาให้ย้อนกลับไปยังสถานที่ซึ่งเขาฝังกลบมันไปนานแล้ว ย่างก้าวของเขาชะงักงัน และชั่วขณะหนึ่ง เขามิได้อยู่ในป้อมปราการน็อกเทอร์นาอันหนาวเหน็บ...