Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 338

ล้อรถม้าส่งเสียงเป็นท่วงทำนองแผ่วเบาบนพื้นหิน ท่ามกลางความเงียบงันยามโพล้เพล้ ทิวทัศน์ของเมืองพร่าเลือนผ่านบานหน้าต่าง ทว่าอากาศภายในรถกลับให้ความรู้สึกอึดอัด หนักอึ้งด้วยความคิดที่ไม่ถูกเอื้อนเอ่ย

ไอแวนนั่งเอียงกายไปทางหน้าต่าง ใช้มือเรียวงามข้างหนึ่งเท้าคางไว้เบาๆ แสงสุดท้ายของวันจับเส้นผมสีแดงของ...