Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 337

แสงอรุณสาดทาบทั่วพื้นศิลา จางและเย็นเยียบ เคย์แลนยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าที่เปิดอ้า ขมวดคิ้วราวกับว่าผ้าไหมและผ้าตาดในนั้นคือสมรภูมิ

“ไม่มีชุดหนัง” เขาพึมพำพลางดึงเสื้อคลุมสีเทาพายุมาพาดบ่า แล้วก็โยนมันทิ้งอีกครั้ง “คอไม่เปิดกว้าง ไม่มีความองอาจเลย ให้ตายสิ ที่รัก ข้าควรจะใส่อะไร? ชุดห่อศพหรือไง?”

จาก...