Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 237

ห้องพักรอของโรงพยาบาลอบอวลไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อและความเศร้าโศก

เจเดนนั่งงอตัว หน้าผากชิดหัวเข่า นิ้วมือสอดประสานอยู่ในกลุ่มผม ลมหายใจของเขาตื้นและขาดห้วง เสียงไฟฟลูออเรสเซนต์ดังหึ่งอยู่เหนือศีรษะราวกับฝูงแมลงวันที่บินวนอยู่รอบความหวาดหวั่น

แล้วก็—

เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นขัดมัน

เจเดนเงยหน้าขึ้น ...