Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 184

ในวังเงียบสงัดเกินไป

โรแนนขยับตัวในห้องบรรทม เหงื่อเย็นเยียบบนผิวขณะที่แสงซึ่งลอดผ่านม่านเปลี่ยนไป—เป็นสีทองอร่ามจนน่าอึดอัด นิ่งสงบจนน่าหวาดหวั่น นิ้วมือของเขาจิกลงในผ้าปูที่นอน ลมหายใจที่แผ่วเบาในคราแรกกลับลึกและขาดห้วง หัวใจเต้นรัว—ไม่ใช่ด้วยความกลัว แต่เป็นการตระหนักรู้

แล้วมันก็ถาโถมเข้ามา

ร...