Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 159

ห้องเด็กอ่อนสว่างเรืองด้วยแสงยามเช้าอันอ่อนโยน แสงสาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างทรงโค้งและทาบทอเป็นริ้วสีทองพาดผ่านผืนขนสัตว์ อลาริคนั่งยุกยิกอยู่บนเก้าอี้เตี้ยๆ หูหมาป่าเล็กๆ ของเขากระดิกทุกครั้งที่พ่นลมหายใจอย่างไม่อดทน

“ไม่ถักเปีย” เขาประกาศกร้าว พลางกอดอกและสะบัดหางไปมาด้วยพลังแห่งความดื้อรั้น “อยากเ...