2
หนึ่งสัปดาห์พอดีเป๊ะนับจากวันที่ฉันเจอเพื่อนบ้านคนใหม่สุดฮอต และฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าป่านนี้เธอทำอะไรอยู่ วันนี้วันศุกร์...บางทีเธออาจจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนก็ได้
ฉันมองนาฬิกา เพิ่งจะหกโมงกว่าๆ บางทีฉันอาจจะงีบสักหน่อย ให้ความเบื่อมันได้พักบ้าง
ฉันนอนแผ่บนเตียง จ้องมองเพดาน พลางนึกถึงผู้หญิงห้องข้างๆ
เธอมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดใจฉัน อพาร์ตเมนต์ของเธอไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่เฟอร์นิเจอร์ข้างในดูแพงลิบ เหมือนกับว่าเธอไม่รสนิยมดีสุดๆ ก็คงจะรวยน่าดู
เธออยู่กับแฟนเหรอ หรืออาจจะเป็นสามี ไม่หรอกมั้ง เธอดูเด็กเกินกว่าจะแต่งงาน แต่ก็นะ ประเทศนี้อายุสิบแปดก็แต่งงานได้แล้ว มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ถึงอย่างนั้น ฉันก็ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ
เฮ้อ ทำอะไรดี ทำไมคืนวันศุกร์ฉันต้องอยู่คนเดียวตลอดเลย
อีกหกสัปดาห์โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว ฉันควรจะออกไปปาร์ตี้ทุกคืนสิ
แต่พูดไปก็เท่านั้น ฉันมีเพื่อนอยู่คนเดียวคือแซม แล้วพ่อแม่ของยัยนั่นก็ลากไปเรียนพระคัมภีร์ทุกวันศุกร์ บอกตามตรงว่าเรื่องนี้ทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณพ่อแม่ตัวเองมากขึ้นที่...ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว
กว่าจะรู้ตัวอีกที ฉันก็มายืนอยู่หน้าประตูห้องของเอ็มม่าแล้ว ในหัวเถียงกันให้วุ่นว่าจะเคาะหรือเดินกลับดี
ช่างมันเถอะ ฉันอยากเจอเธอ
ฉันกดกริ่งไปหนึ่งครั้ง จะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่มีใครเปิด ฉันจะเผ่นแล้ว
หนึ่ง...
สอง...
สาม—
ประตูเปิดออก
“อ้าว เฮ้ เจน!” เธอบอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง รอยยิ้มของเธอเป็นรอยยิ้มที่กว้างที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา เธอดีใจที่เจอฉันจริงๆ เหรอ
“หวัดดีเอ็ม ฉัน เอ่อ...จำได้ว่ามีสาวสวยคนหนึ่งบอกว่าถ้าเบื่อก็แวะมาหาได้ นี่ไง ฉันมาแล้ว แค่มาเช็กดูว่าข้อเสนอยังใช้ได้อยู่หรือเปล่า” พระเจ้า ฉันจะทำตัวเฟอะฟะไปกว่านี้ได้อีกไหมเนี่ย
เธอเริ่มหัวเราะ
“อะไรเหรอ” ฉันถามอย่างงงๆ
“เธอน่าจะ...ไม่รู้สิ หายใจบ้างก็ได้มั้ง” เธอหัวเราะคิกคัก และฉันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะตามไปด้วย
“นั่นสิ นั่น...เอ่อ...นั่นแหละ” ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ครั้งสุดท้ายที่ฉันพูดตะกุกตะกักขนาดนี้คือตอนที่แม่จับได้ว่าแอบอ่านเพลย์บอย
“เข้ามาสิเจน” เธอบอกทั้งที่ยังหัวเราะไม่หยุด เธอคงคิดว่าฉันเป็นพวกตัวประหลาดแน่ๆ
ฉันไม่อยากให้เธอคิดแบบนั้น ฉันต้องกู้หน้าตัวเอง...พูดอะไรที่มันเจ๋งๆ หรือดูเป็นผู้ใหญ่หน่อยสิ อะไรก็ได้
“ขอโทษทีนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมารบกวนหรืออะไร” ในที่สุดฉันก็พูดออกไปได้ แม้ว่าแก้มที่ร้อนผ่าวจะฟ้องว่าฉันประหม่าแค่ไหน
“ไม่เป็นไรเลยเจน ฉันก็เพิ่งกลับมาถึงเหมือนกัน กำลังจะเริ่มทำมื้อเย็นพอดี” เธอพาฉันไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วผายมือให้ฉันนั่งลงบนโซฟา
“คือ...แม่ฉันบอกเสมอว่าฉันอาจจะเรียนไม่เก่ง แต่เรื่องทำครัวน่ะดาวเด่นเลยนะ ขอลองช่วยหน่อยได้ไหม”
ฉันลุกขึ้นแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องครัวของเธอ เธอเดินตามมาข้างหลัง
“จริงเหรอ โอเคเลย...แล้วฉันจะไปเถียงแม่เธอได้ยังไงล่ะ” เธอยิ้มกว้าง
“จะบอกให้นะ เธออาจจะอยากเจอแม่ฉันก็ได้ ท่านน่ะมีเรื่องของฉันให้พูดได้ไม่เคยหมดเลย”
เธอหัวเราะ และเป็นครั้งแรกที่ฉันเริ่มรู้สึกเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง
“ฉันเป็นลูกสาวคนโปรดของท่านน่ะ เตรียมใจไว้เลยนะ” ฉันเสริมพร้อมกับขยิบตา
ฉันเปิดตู้เย็นของเธอแล้วหยิบผักออกมาสองสามอย่างกับเนื้อหนึ่งแพ็กจากช่องแช่แข็ง
“เธอมีพี่น้องกี่คนเหรอ” เธอถามพลางยื่นเขียงกับมีดให้
คำถามส่วนตัว ดีเลย บางทีคราวนี้ฉันอาจจะได้ถามคำถามของฉันบ้าง
“เราเป็นผู้หญิงสามคนน่ะ ฉันเป็นคนสุดท้อง แล้วเธอล่ะ” ฉันถาม ทั้งที่จำได้ว่าเธอบอกว่ามีน้องสาว...ฉันก็แค่อยากชวนเธอคุยต่อเท่านั้นแหละ
“เหมือนกันเลย สามคนเหมือนกัน ผู้หญิงสอง ผู้ชายหนึ่ง ฉันเป็นคนกลาง แล้ว...นี่จะทำอะไรกินเหรอ เชฟเจน”
เธอนั่งลงที่เคาน์เตอร์กลางครัว มองฉันสับกระเทียมเหมือนกำลังดูรายการทำอาหาร
“ผัดผักใส่เนื้อ ง่ายๆ แต่อร่อยนะ” ฉันพูด แล้วก็เสริมไปแบบสบายๆ “เธออยู่คนเดียวเหรอ หรือว่ามีแฟนแล้ว หรืออาจจะเป็นสามี”
ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เหมือนแค่ชวนคุยไปเรื่อย ไม่ได้จะล้วงข้อมูลอะไร
เธอยกมือขึ้นมาให้ดู ไม่มีแหวนสักวง ฉันรู้สึกว่าไหล่ตัวเองผ่อนคลายลงหน่อย
“ไม่มีแฟน” เธอเสริม “เดี๋ยวนะ...เธอคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่”
เธอยืนเท้าสะเอว แกล้งทำเป็นงอน เธอแกล้งหยอก...หรืออาจจะกำลังลองใจฉันอยู่
ฉันยิ้มกว้าง เล่นไปกับเธอ “อืมมม...” ฉันทำหน้าย่นเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก แล้วยังไม่ทันไร เธอก็ตีแขนฉันเบาๆ
ฉันระเบิดหัวเราะออกมา หลบการโจมตีขี้เล่นของเธอ
“โอ๊ยตายแล้ว! จริงดิ ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ” เธอร้องเสียงหลงคั่นด้วยเสียงหัวเราะ
เธอยังคงตีฉันไม่หยุด และฉันก็ปล่อยให้เธอตี เพราะไม่รู้ทำไม ทั้งหมดนี้มันรู้สึก...ใช่ไปหมด เหมือนกับว่าพลังงานแปลกๆ ที่ทั้งหยอดทั้งหยอกกันไปมานี่อาจจะพัฒนาไปเป็นอะไรบางอย่างได้จริงๆ
อะไรบางอย่างที่มากกว่านี้
แต่ฉันจะไม่พูดให้เป็นลางก็แล้วกัน
สวัสดีค่ะ นักอ่านที่น่ารักและอารมณ์ขันของฉันทุกคน ตอนนี้ฉันเปิดบัญชี โคไฟ แล้วนะคะ ถ้าใครอยากจะเลี้ยงขนม ส่งของขวัญให้ หรือแค่ให้กำลังใจ ก็แวะเข้าไปที่เพจของฉันได้เลย: โคไฟดอทคอม/ลูนามาร์เซโล :)
ขอบคุณมากๆๆๆ เลยนะคะที่สนับสนุนผลงานของฉันเสมอมา ฉันได้อ่านทุกคอมเมนต์เลย แล้วก็ชอบมากเลยที่ทุกคนอินไปกับเรื่องราว :)