Hoofdstuk 6.

Betty's perspectief

Ik werd opgetild in een bruidshouding, toen ging Kai zitten op de bank met mij op zijn schoot. Kai hield me gewoon dicht tegen zijn borst aan met mijn hoofd in de holte van zijn nek.

Hij liet me gewoon huilen en fluisterde zoete woordjes in mijn oor terwijl hij met één hand mijn haar streelde en met de andere kleine cirkels op mijn rug wreef. "Betty, mijn lieve zonnestraaltje, sss sss baby meisje!" Ik was een snikkende puinhoop en huilde hard in Kai's nek.

We zaten daar een tijdje totdat ik weer wat gekalmeerd was en ik nog steeds aan zijn zwarte shirt vastklampte met mijn rechtervuist. Ik ben zo bang dat hij me weggooit als ik loslaat.

Ik weet dat de rest er nog steeds is, ik kan hen horen ademen en hier en daar een paar snikken. Toen keek ik naar Kai's shirt en zag dat het vol was met mijn tranen en snot. En ik voelde me meteen beschaamd, ik had zijn mooie shirt verpest met mijn stomme snot en tranen. Dat maakte dat ik weer begon te huilen.

"Hey.. Hey, Betty wat is er?" Ik kon Kai horen vragen met bezorgdheid in zijn stem. En ik barstte weer in tranen uit terwijl ik hem door mijn gehuil heen antwoordde. "Ik.. Ik heb.. je shirt.. verpest!" snikte ik.

Ik kon Kai een beetje horen lachen in mijn oor, dus ik keek op en zag dat hij me al met een geamuseerde blik aankeek. Dat maakte dat mijn tranen stopten en ik weer wat kalmeerde.

Kai's gezicht heeft altijd dat effect, ik voel me altijd veilig in zijn armen. Het is echt mijn veiligste plek op aarde! "Ben je niet boos?" vroeg ik met een heel zachte stem, bijna een fluistering.

"Betty, mijn lieve zonnestraaltje, mijn kleine konijntje, ik zal nooit en ik bedoel nooit boos op je zijn!" zei hij met zoveel liefde in zijn stem terwijl hij recht in mijn ogen keek.

En zelfs zijn ogen vertelden me hoeveel liefde hij voor me had! Ik keek omhoog naar zijn ogen door mijn wimpers en ik kon bijna zweren dat zijn ogen een beetje verwijd waren voordat ze weer gevuld werden met niets dan liefde.

"Weet je het zeker? Ik kan het niet verdragen als jij of iemand hier boos op me is, jullie zijn de enigen die ik als mijn familie kan beschouwen" zei ik met een zachte stem maar luid genoeg voor iedereen om me te horen, terwijl ik mijn hoofd op Kai's borst legde, trok hij me voorzichtig dichter tegen zijn borst en kuste me op mijn hoofd.

"Betty lieverd, je zult ons altijd hebben! We gaan nergens heen, je zit vast aan ons!" kon ik Sebastian horen zeggen terwijl hij voor me hurkte en zijn hand op mijn knie legde.

Ik keek naar hem met zoveel hoop in mijn ogen. Sebastian bracht zijn hand langzaam naar mijn wang om me niet weer te laten schrikken. "Baby meisje, sinds die nacht dat we je ontmoetten ben je een deel van deze familie geworden, en wat er ook gebeurt, je zult altijd een deel van deze familie blijven!" zei hij met zoveel liefde en zorg in zowel zijn stem als ogen.

Ik voelde mijn tranen in mijn ogen maar liet ze niet overstromen. Zijn woorden betekenden zoveel voor me, het verwarmde echt mijn hart. Deze jongens hebben me zoveel liefde en zorg gegeven in vier jaar en ze zijn de reden dat ik nog niet heb opgegeven.

"Bunny, kun je ons alsjeblieft vertellen wie je heeft mishandeld? Dit is meer dan alleen een val van de trap!" zei Sofia voorzichtig. "Ik kan zelfs een grote handafdruk op je nek zien alsof iemand heeft geprobeerd je te wurgen!" Ik keek naar Axel, die een mix van woede en bezorgdheid in zijn stem had.

Ik keek naar hun gezichten, en ieder van hen keek naar me met een mix van liefde, woede en zorgen. Mijn gedachten kunnen de emoties die ze mij tonen niet echt bevatten, omdat ze elkaar tegenspreken.

Ik was even in mijn hoofd vastgelopen, terwijl ik probeerde te begrijpen wat ze mij met hun emoties wilden vertellen, toen ik voelde dat Kai me een kus op mijn rechter slaap gaf.

Dat brak me uit mijn kleine trance en liet me naar hem kijken. Ik zag tranen in zijn ogen en voelde zijn rechterhand op mijn linkerwang, en hij trok voorzichtig mijn gezicht naar zich toe om naar hem te kijken.

"Alsjeblieft, meisje, vertel me wie onze prinses pijn heeft gedaan, ik smeek het je!" Ik kon horen hoe zijn stem een beetje brak. Ik leunde met de zijkant van mijn hoofd tegen Kai's borst en gaf hen een kleine knik terwijl Kai nog steeds zijn hand op mijn wang had.

Ik nam mijn rechterhand op Kai's hand, wikkelde mijn hand om de zijne en trok hem naar mijn schoot terwijl ik hem stevig vasthield. Ik haalde diep adem en gaf mezelf een kleine knik, klaar om dit te vertellen.

"Meisje, gaat het?" Kai wreef met zijn duim kleine cirkels op mijn handpalm in mijn schoot. Ik keek weer omhoog naar Kai's ogen, gaf zijn hand een kleine kneep voordat ik weer naar beneden keek, en begon mijn verhaal.

"Ik kan me geen dag in mijn leven herinneren waarop ik geen klappen heb gekregen. Het was om de kleinste dingen, alles van te laat thuiskomen na werk, het huis niet goed schoon hebben, soms als ik gewoon een geluid maakte, als ik huilde tijdens een klap werd het nog intenser. Victor wurgt me meestal tot ik bijna het bewustzijn verlies. En Margarethe steekt of snijdt me meestal, ze heeft een paar woorden in mijn huid gekerfd. Victor heeft me een paar keer neergeschoten." Ik haalde diep adem en voelde toen dat Axel mijn tranen wegveegde met zijn duimen.

Ik keek naar hem en ik kon zoveel woede in zijn ogen zien. En ik kon Kai boos horen ademen, ik hoorde Sofia huilen, terwijl Sebastian probeerde haar te troosten.

Christian zat naast mij en Kai op de bank, zijn vuisten balend en ontbalend, en Silas staarde gewoon naar mij met tranen die over zijn gezicht liepen met een uitdrukking alsof hij niet kon geloven wat ik hem vertelde!

Ik kneep weer in Kai's hand en keek in zijn ogen. Hij keek me gewoon aan met een tranende blik voordat hij vroeg: "Heeft hij ooit..." Kai's stem brak voordat hij zijn keel schraapte. "Heeft hij ooit..." Kai verloor gewoon zijn stem en de tranen in zijn ogen vielen over zijn gezicht.

Ik weet wat hij probeert te vragen. Ik trok mijn hand uit die van hem en veegde met mijn rechterhand zijn wangen af.