Hoofdstuk 3

Betty's perspectief

Ik hoorde hoe Kai gefrustreerd begon te raken met een zware zucht. Ik weet dat hij naar me kijkt als een kleine zus en niet graag ziet dat ik pijn heb.

Kai - "Lieve, ik kan je het geld geven dat je vandaag mist, maar je kunt niet gaan werken met je schouder! En alsjeblieft, laat me je nu ophalen, je kunt niet zo lang rondlopen met je schouder in deze toestand!" Ik hoorde dat het meer een bevel was dan wat anders!

Ik weet dat Kai om me geeft, maar ik kan de klappen niet aan die ik zal krijgen als ik tijd vrij neem van school, omdat Victor vrienden heeft op hoge plaatsen en de directeur niet zal aarzelen om hem te bellen als ik niet op school kom.

Ik was even stil voordat ik antwoordde: "Kai, alsjeblieft, ik moet naar school, maar ik zal Karen bellen om te zeggen dat ik tijd vrij moet nemen van werk! Je kunt me meteen na school ophalen op de parkeerplaats, ik beloof het je!" zei ik met een smekende stem. En nu was het Kai's beurt om even stil te zijn.

Kai - "Je belooft dat je me laat je ophalen zodra school voorbij is en dat je vandaag tijd vrij neemt van werk?"

Ik - "Ja, kruis mijn hart Kai!" Ik hoorde nog een diepe zucht van Kai en het was weer even stil voordat hij zei:

Kai - "Oké, ik zal bij de parkeerplaats staan en op je wachten als school voorbij is, en ik zal voor je schouder zorgen, maar je moet me beloven dat je je schouder zo stil mogelijk houdt! Ik wil niet dat het meer beschadigd raakt dan het al is!" zei hij met een strenge stem.

Ik - "Ik beloof het grote broer, en ik kan niet wachten om wat tijd met je door te brengen vandaag! Ik moet gaan, ik kom bijna bij school en moet Karen laten weten dat ik vandaag tijd vrij moet nemen" zei ik met een kleine glimlach op mijn gezicht.

Kai - "Oké, lieve meid, ik kan niet wachten om bij je te zijn, tot later, en je weet dat ik van je hou, mijn zonnestraal!"

Ik - "Tot later schat, en ik hou ook van jou"

Ik hing op en belde toen Karen, de baas van 'Molly's Diner', ze noemden het naar hun dochter Molly die 10 jaar geleden bij een auto-ongeluk omkwam.

Karen - "Hé lieverd, hoe gaat het vanmorgen?" Ze heeft altijd die lieve, zorgzame oma-uitstraling.

Ik - "Hallo Karen, het gaat wel, maar ik moet helaas vandaag vrij nemen van werk. Ik viel gisteren thuis van de trap en mijn schouder is uit de kom, dus ik moet het vandaag rustig aan doen." zei ik met een beetje 'sorry' in mijn stem.

Karen - "Oh schat, gaat het wel goed met je? Maar natuurlijk moet je het een paar dagen rustig aan doen!" Ik hoorde hoe verdrietig ze was voor mij, en ik haat medelijden, ook al weet ik dat het uit liefde komt.

Ik - "Karen, ik kan het me niet veroorloven om meer dan vandaag vrij te nemen! Dus ik ben morgen weer aan het werk!" Ik begon in paniek te raken omdat ik het geld nodig heb om voedsel en medicijnen voor mijn zogenaamde ouders te kopen!

Karen - "Schat, ik geef je betaald verlof! Je hebt altijd meer geholpen dan we je betalen, dus neem alsjeblieft een paar dagen vrij, word beter en zorg goed voor jezelf. Maak je geen zorgen, je baan wacht op je tot je weer beter bent, schat!" zei ze bijna bevelend.

Ik - "Oké, maar alleen als je zeker weet dat het goed is, Karen?"

Karen - "Ja, dat weet ik zeker, en je verdient het om even gewoon tiener te zijn," zei ze met een klein lachje.

Ik - "Haha, oké Karen, heel erg bedankt, ik neem dan een paar dagen vrij! Ik hoop dat je een fijne dag hebt! Dag Karen," zei ik met een beetje gelach in mijn stem.

Karen - "Dag schat."

We hingden op net voordat ik het schoolterrein betrad en ik liep naar de schooldeur en vervolgens naar mijn kluisje om mijn boeken voor de eerste paar lessen voor de lunchpauze te pakken.

Op school probeer ik mezelf altijd zo onzichtbaar mogelijk te maken, hier heb ik geen vrienden. Ik heb opgegeven om hier vrienden te maken omdat ik alleen maar verbale aanvallen terugkrijg.

Naarmate de schooldag vordert, voel ik de pijn in mijn schouder en ribben en eindigt het met een zeer oppervlakkige ademhaling en een koude zweetaanval. Ik loop naar mijn kluisje om de boeken van de eerste paar lessen erin te leggen en mijn boeken voor Engels, wiskunde en biochemie te pakken.

Terwijl ik met mijn hoofd in mijn kluisje sta, hoor ik hakken op de vloer klakken en dat kan maar één ding betekenen. De schooldiva komt eraan. Ik trek mijn hoofd net op tijd uit mijn kluisje voordat ze het dicht slaat.

"Hahaha, oh arme Betty, dat was bijna je hoofd, je kunt niet in slaap vallen in je kluisje, schat, dat weet je toch!" zei Scarlett met haar irritante, nep-vrolijke stem die elke keer mijn oren laat bloeden.

Ik besloot gewoon weg te lopen en haar te negeren, maar man, dat was de verkeerde keuze want ze trok aan mijn gewonde schouder en ik jammerde van de pijn. "Oh, trut, ik heb niet zo hard getrokken, maar dat laat wel zien hoe zwak je bent, je domme slet. Ik probeer gewoon vrienden te zijn," schreeuwde ze in haar piepende stem.

Ik probeerde mijn gewonde arm weg te trekken van haar gemanicuurde klauwen terwijl ik antwoordde: "Oh, het spijt me, majesteit, maar we weten allebei dat ik een verloren zaak ben, dus ik ben er zeker van dat je hulp beter elders kan worden gebruikt, waar het wordt gewaardeerd!" zei ik met zoet mogelijke stem, met een glimlach op mijn gezicht.

Toen draaide ik me om en trok mijn armen uit haar greep terwijl ik wegliep. Ik voelde hoe haar nagels in mijn huid boorden en bloed begon uit de wond te sijpelen. Ik hoorde Scarlett piepen voordat haar hakken wegklakten.

Ik zuchtte en hield mijn gewonde arm vast met mijn gezonde arm. En liep naar het volgende lesuur omdat ik echt gewoon even moest zitten.

Ik ging het klaslokaal binnen en ging achterin zitten, nog steeds mijn arm vasthoudend. Het deed verdomd veel pijn en alles waar ik nu aan kon denken was om deze schouder recht te zetten en de rest van de dag te ontspannen met mijn vrienden.