Kleintje
Thane
Onder een woedend kijkende smeerlap van een shifter zie ik de grootste, amandelvormige angstige teal ogen die ik ooit heb gezien. In feite heb ik nog nooit een wolf met zulke ogen gezien. Ik ben meteen gefascineerd, ondanks de zwelling van één oog en het bloed over het andere. Ze zijn prachtig... maar ook doods, levenloos. Ronan komt naar boven "bescherm" gromt hij in onze gedachten. Die ogen behoren duidelijk tot een Omega, wat mijn alfa-instincten aanwakkert. Nog erger door het feit dat ze naakt is onder een andere shifter, gehavend en gekneusd. Ik sla de klootzak meteen neer als hij naar me uithaalt, geleid door zijn wolf, maar niet snel genoeg om te transformeren. Cyrus vuurt twee verdovingen in zijn kont, waardoor ik mijn hoofd schud. Typisch Cyrus. We kunnen geen kogelwond riskeren tijdens de terugreis naar onze roedel, omdat ik de kracht van onze genezers wil behouden voor onze eigen shifters en natuurlijk voor marteling. Tenminste, dat is altijd mijn beleid geweest tot nu toe. Dit meisje is bang en zwaar gewond, liggend voor een verdomde kooi.
"Teams, we hebben het doelwit en een slachtoffer veiliggesteld. Team Fang, transformeer terug, hergroeperen met Delta Team, maak de voertuigen gereed en stuur me zo snel mogelijk een genezer." Ik zend via gedachten. De omega tast rond alsof ze niet kan zien en kruipt vervolgens terug in haar kooi. Ze ruikt naar een wolf, maar Ronan kan haar wolf niet voelen. Dat gebeurt alleen als de wolf hun mens verlaat. Verlating gebeurt zelden en de meeste shifters overleven het niet. De meeste shifters die hun wolf verliezen, gedijen niet en verslechteren meestal snel. Het is hartverscheurend om te zien. Ik hoop het nooit meer te zien. "Bescherm" gromt Ronan, drang naar boven, waardoor ik een transformatie moet onderdrukken.
"Rustig aan... dit meisje is doodsbang en heeft ons niet nodig om hier voor haar te transformeren." Ik duwde hem terug. Ik hurk voor haar kooi en plaats mijn hand op haar been om haar te troosten. Ze heeft het witste haar en huid. Net als de sneeuw op de bergen, prachtig ondanks de verschillende kneuzingen en snijwonden die proberen haar schoonheid te beroven.
Ik bied haar kalmerende woorden en geruststellingen. Haar lavendelgeur, die door angst zuur wordt, irriteert mijn wolf. De genezer komt snel binnen, waarop ik via gedachten zend "alleen via gedachten, Eric. Ze is doodsbang en verliest veel bloed ergens aan haar hoofd. Ze lijkt pijn te hebben en houdt haar ribben vast."
"Ik kan de scherpe rand wegnemen, maar we moeten haar terugbrengen voor laboratoriumtesten en röntgenfoto's, Alfa. Ze ziet er uitgemergeld en uitgedroogd uit en naar mijn professionele mening denk ik dat we haar moeten verdoven voor transport. We kennen de omvang van haar trauma niet, maar ze lijkt op het punt van een angstaanval te staan." Eric zendt via gedachten terwijl ik bezig ben de omega te kalmeren. Hij geeft me een injectiespuit uit zijn tas, en ik schuif weg van de kooi deur. Hij is de beste genezer die we hebben, en ik vertrouw op zijn oordeel.
Eric legt zijn handen op haar benen en begint haar te vullen met zijn genezende gave. Ze ontspant zichtbaar, waardoor ik de mogelijkheid krijg om naar de achterkant van haar kooi te sluipen. Een snelle prik in haar bovenarm en ze is snel buiten bewustzijn. "Cyrus, breng de gevangene terug naar de voertuigen. Ik draag haar en Eric, jij rijdt met mij terug naar de roedel." Ik zend snel via gedachten terwijl ik tegelijkertijd ons kleintje uit deze verdomde kooi trek en in mijn armen neem. Voorzichtig til ik haar op en begin haar terug door de faciliteit te dragen. Ze is zo dun en fragiel uitziend. Haar kleine lichaam is bedekt met kneuzingen en haar haar is met bloed gematteerd.
De rit terug naar de roedel werd doorgebracht met het stevig vasthouden van een bewusteloze omega. Het moet haar aanduiding zijn die Ronan zo vaak doet roeren en zo gefascineerd door haar maakt. Misschien komt het door haar unieke uiterlijk en geur. De geur van lavendel herinnert me aan de favoriete geur van mijn moeder. Als ze het niet plantte, bedekte ze zichzelf ermee en was er enthousiast over. Ik kijk naar haar gezicht en zie af en toe een frons tussen haar voorhoofd. Dit meisje kan zich waarschijnlijk niet herinneren wanneer ze voor het laatst goed heeft geslapen. Ik betrap mezelf erop dat ik me afvraag wat haar momenteel achtervolgt.
"Ik kan me niet herinneren wanneer je voor het laatst zo lang een meisje in je armen hebt gehouden, Thane." plaagt Cyrus vanuit de passagiersstoel. Hij heeft gelijk. Ik heb geen relaties.
"Ik hou meisjes de hele tijd vast, je bent er gewoon niet bij." snauw ik terug.
"Niet uitgenodigd, bedoel je. Ik ben altijd in de buurt." grapt hij en knipoogt, maar hij is eerlijk. Een knappe jongen, bloeddorstige moordenaar, met kuiltjes en een freaky reputatie, eerlijk, maar een verdomd goede beta en een vriend lang genoeg dat hij zo vrij kan praten als hij wil... meestal. "Je weet dat ze ruikt naar...." begint hij.
"Ik weet hoe ze ruikt, en ik wil er niet over praten, laat het nu vallen." onderbrak ik hem snel.
Zodra we bij ons roedelgebied aankomen, gaan we rechtstreeks naar ons ziekenhuis. Het is klein omdat shifters niet ziek worden en we niet veel aanvallen krijgen, maar het biedt iedereen een privékamer. We brengen onze pups ter wereld in kraamcabines in het bos. Het is rustiger en helpt onze wolven om zich te verbinden met de natuur om kalm te blijven. Eric begint onmiddellijk bevelen uit te delen, terwijl hij door de kamer schiet zodra ik binnenkom.
"Leg haar in bed één... Ik wil een volledige check-up bij haar...labs...meerdere panelen, zet leads op haar, controleer ook op vergiftiging...volledige lichaams-MRI-scan...beter haar vastbinden."
"Denk je dat dat nodig is? Moet ze wakker worden in boeien nadat ze uit een verdomde kooi in een kerker komt?" vroeg ik hem stil maar streng.
"Het zijn geen boeien, Thane; dat weet je. We hebben geen idee hoe ze zal reageren als ze wakker wordt, maar ze kan uit angst of hallucinaties tegen ons uitvallen. Ik verwacht dat ze dat zal doen. Bovendien denk ik dat ze dagen, zo niet weken, zal slapen terwijl haar lichaam geneest. Ik zal nu een infuus starten en TPN-voeding zodra haar labs terugkomen om wat gewicht op haar te krijgen. Ik zal Anna laten komen om haar te wassen." informeert Eric me terwijl ik stilletjes van het bed wegstap, beseffend dat ik een taak heb en hem zijn werk moet laten doen.
"Breng me op de hoogte van alle veranderingen en onthullingen. Ik ga binnenkort naar onze gevangene." en daarmee verlaat ik stilletjes bed één, en stop kort om terug te kijken naar de kleine voordat ik terugkeer naar het roedelhuis. "Cyrus, is onze gevangene geïnstalleerd in zijn nieuwe accommodatie?" stuur ik via mind-link.
"Ja, onze gast is geïnstalleerd in zijn eigen privé kerker suite met VIP-accommodaties, uw excellentie." grapt hij terug in zijn beste snobistische butleraccent dat hij kan opbrengen.
"Ik heb je gezegd me niet zo te noemen en wat zijn zijn VIP-accommodaties?" vraag ik ruw.
"Kettingen en een pisemmer, heer." antwoordt hij, wat hem een kleine lach van mij oplevert.
"Ik ben over 5 minuten bij het huis. Ik zal me opfrissen en je ontmoeten in mijn kantoor." En daarmee sluit ik de link.
Het bloed en vuil van mijn huid afspoelen zou me moeten ontspannen, maar ik kan niet stoppen met denken aan de geredde kleine omega. Haar mooie, maar verdrietige, teal ogen zijn alles wat ik zie als ik de mijne sluit. Haar lavendelgeur blijft nog steeds in mijn neus hangen. Hoe meer ik aan haar denk, hoe harder ik word. Ik weet niet waarom Ronan me zo veel aanspoort om haar te controleren, maar het wordt moeilijk om hem te beheersen. Ik leun naar voren, plaats mijn linkerhand op de tegel en begin mezelf op en neer langs mijn schacht te strelen. De ene minuut denk ik aan haar sneeuwwitte huid, teal ogen en pruillippen en de volgende voel ik me schuldig dat ik zelfs maar overweeg opgewonden te raken door haar terwijl ze net gered is en zoveel heeft meegemaakt. Ronan flitst haar gezicht weer in mijn gedachten, en moedigt me aan. Laat ook maar. Ik heb duidelijk deze ontlading nodig. Ik begin mezelf harder en harder te strelen, denkend aan haar. Ik kan me haar pruillippen voorstellen die mijn nek kussen, mijn buikspieren, langzaam voor me op haar knieën gaan als een goed meisje. Me in haar mond nemen en haar tong rond mijn top laten glijden. Mijn strelingen worden sneller en al snel ontlaad ik mezelf op de douchetegel, denkend aan onze kleine omega. Onze? Nee, niet onze omega.