5. Zwart en rood
"Je ziet er beter uit."
Mijn hart maakt een sprongetje en om een of andere vreemde reden beginnen mijn wangen te gloeien van verlegenheid wanneer ik besef dat hij me een compliment heeft gegeven. Iets wat ik nooit van hem had verwacht.
Iets waarvan ik niet weet hoe ik het moet opvatten.
Een vreemde warmte verspreidt zich naar mijn nek en ik voel me elke seconde kleiner worden. Alsof ik wegzink in zijn witte zandstenen vloer door het toenemende gewicht van de rode kleur op mijn lichaam.
"Dank je wel," fluister ik schuchter.
Dakota besteedt geen aandacht aan mijn dankbaarheid en loopt met lange, ongeduldige passen naar de deur. Hij heeft een uiterst gespierde rug, die lijkt op een omgekeerde driehoek van zijn brede schouders tot zijn taille, perfect bedekt door zijn op maat gemaakte pak.
Ik volg hem, terwijl ik de blos die hij me een paar seconden geleden gaf probeer te verbergen. Terwijl ik naar de uitgang loop, valt mijn oog op een opvallend kunstwerk dat aan zijn eenvoudige witte muur naast de deur hangt.
Het is een schilderij van een woest beest. Gevlekt in zwarte en rode kleuren, een enorme dierlijke figuur, met scherpe hoorns die uit zijn hoofd komen terwijl hij dreigend recht vooruit kijkt, met zijn doodse holle ogen.
Het is een somber, maar zielverkwikkend beeld, maar dat alleen trok niet mijn aandacht. Het was de vrouw voor het dier. Een hulpeloze, naakte vrouw wiens haar gewelddadig wordt vastgehouden in beestachtige klauwen, wat rillingen over mijn rug laat lopen.
"Dit is een meesterwerk uit 1947 van Eduard Paisea uit Oostenrijk," zegt Dakota nadat hij mijn blik heeft gevangen. "Het heet Minotaurus en Erine." En plotseling ben ik afgeleid door zowel hem als het schilderij.
"Dit was het eerste schilderij dat ik ooit kocht," zegt hij met een vleugje trots. Het schilderij lijkt wat expliciet voor een kantoor. Maar hij is de baas, dus wie gaat er klagen?
"Interessant," mompel ik zachtjes.
Maar de manier waarop hij naar het kunstwerk staart, zonder te knipperen, onverstoorbaar, alsof hij iets dieps en angstaanjagends in zich verbergt. Iets zo krachtig en gevaarlijk dat het naar zonde en schaduwen ruikt.
"Minotaurus werd altijd gezien als een angstaanjagend monster dat van mensenvlees leefde. Maar in werkelijkheid was hij gewoon een ongelukkig kind, dat in een doolhof van duisternis en vervloekingen werd gegooid." Hij praat over het schilderij met een blik van donkere passie in zijn ogen, alsof hij zijn levensverhaal vertelt.
"En dit schilderij toont precies wat iedereen hem zag als. Een beest. Maar nu geniet hij ervan." Hij grijnst aan het einde en ik denk dat dit de eerste keer is dat ik hem zie glimlachen.
Een glimlach die zijn oppervlak vindt na het verscheuren van vele vlees en botten. Een glimlach die trots en doordrenkt is met arrogantie.
"Ik wist niet dat je van mythologieën hield." Woorden stromen uit me als een nieuwsgierige waterval, waardoor ik me onderdompel in zijn mysterieuze aura.
Dakota's groene, raadselachtige ogen kijken naar me neer en ze gloeien nog helderder. Alsof hij me de geheimen van zijn zwarte ziel vertelt, iets dat hij verborgen houdt.
"Heb je tijd voor nog een kop koffie?" stelt hij voor.
De manier waarop hij mijn blik vasthoudt, maakt dat ik de behoefte voel om voor hem op mijn knieën te gaan. "Ik denk het niet. Ik heb al veel tijd besteed aan dit interview." Ik schud die onheilige illusie in mijn hoofd, gecreëerd door zijn dominante blik.
"Niet eens tien minuten?" Zijn diepe stem verzacht, en ik voel mezelf weer blozen. Ik kijk naar beneden, zweet prikkelt tussen mijn borsten terwijl ze rijzen en dalen.
Nog tien minuten met hem? Onder zijn doordringende blik?
Ik hef mijn zwarte wimpers naar hem op. Zijn wenkbrauwen trekken vragend omhoog terwijl hij intens op mijn antwoord wacht. Ik bijt op mijn onderlip, met een druk veroorzaakt door mijn verlegenheid en zeg: "Ik denk dat een koffie wel zou gaan-"
"Ik denk van niet. Ik heb een vergadering." Hij onderbreekt me streng terwijl hij op zijn Apple Watch kijkt voor updates, enigszins geïrriteerd.
Ik sta daar, geschokt door zijn plotselinge verandering in gedrag terwijl hij de deur van zijn kantoor opent en mij de uitgang wijst. Huh?
Ben ik afgewezen voor een koffie? Die ik niet eens gevraagd heb!
Ik knipper met mijn ogen in het tempo van mijn hartslag terwijl ik mijn kont uit zijn kantoor sleep. "Um-ja. Dag." zeg ik tegen hem en hij geeft me een korte knik van respect.
Word ik echt eruit gezet?
Een vrouw die een hetere vrouwelijke versie van Ed Sheeran is, komt naar me toe met een glimlach die ik nooit zou kunnen opzetten. "Deze kant op, alsjeblieft." Ze begeleidt me naar de lift van de lobby waar ik vandaan kwam.
Ik kijk terug om die paar groene ogen weer naar me te zien staren, vurig. Dakota staat bij de deur van zijn kantoor met een frons, alsof een roofdier zijn prooi ziet wegwandelen uit zijn hol.
Ik wend mijn blik van hem af en stap in de lift, waardoor ik weer tegenover hem sta. Plotseling zie ik een glimlach op zijn volle lippen voordat de deuren van de lift voor mijn gezicht sluiten.
Mijn hart bonkt in mijn keel, wild en oncontroleerbaar terwijl ik me afvraag waarom hij zo intens naar me staarde.
Ik kijk meteen naar mezelf in de liftspiegel. Rode zijden blouse netjes ingestopt onder mijn rok die strak om mijn heupen zit tot aan mijn knieën, schreeuwend van professionaliteit en saaie mode.
Je ziet er beter uit.. Zijn diepe stem echoot in de lege compartimenten van mijn hoofd en ik bloos ongewild. Misschien beter dan mijn gescheurde jeans en oversized T-shirt.
De deuren openen naar de begane grond en ik haal diep adem van opluchting, wetende dat ik hier niet meer terug zal komen. Maar iets trekt in mijn maag dat me ervan weerhoudt te glimlachen terwijl ik naar buiten loop.
Dit is dan afscheid.
"Wat is er gebeurd? Is er een probleem opgetreden?" De man met ronde bril rent naar me toe, gevolgd door de lange man met zijn camera die langer is dan zijn mouw.
Ik weet nog steeds hun namen niet.
"Niets. Alles ging prima," vertel ik hem terwijl ik naar beneden kijk en de zwarte stalen pen zie, die ik per ongeluk heb meegenomen.
"Echt? Waarom duurde het dan zo lang?" vraagt de man onrustig.
"Eh.. Wat?" vraag ik hem met een verward gezicht.
"Het interview was gepland voor twintig minuten en je was daar meer dan vijf-en-veertig minuten," zegt hij en mijn ogen, mond en neusgaten worden groot van schok.
WAT!
. . .
De redacteur staart me aan met een sluwe grijns op haar cheshire gezicht terwijl ik stil in de cabine zit, aan de andere kant van haar tafel.
"Hoe was het interview?" vraagt ze me met de nieuwsgierigheid van een kat. De brutale trut van eerder is nergens te bekennen.
"Goed," vertel ik haar. En ik heb bijna mijn kont gebeten door jouw vragen, wat ik haar niet vertel.
Met een trage knik laat ze haar bril zakken en kijkt me flirtend aan, "Ik hoorde dat hij je een uur in zijn cabine hield." En knipoogt aan het einde.
"Oh nee! Het is niet wat je denkt," vertel ik haar, schuddend met mijn hoofd. "De batterij van de recorder was leeg, en ik moest de antwoorden opschrijven, dus het duurde wat langer."
Hoe leg ik haar uit dat hij mijn botten wilde kauwen zodra ik zijn territorium betrad!
"Dat klinkt als een probleem van jouw kant. Waarom zou hij zijn extra tijd aan jou besteden?" Haar dunne wenkbrauw vliegt omhoog naar de hoek van haar hoofd terwijl ze me met de ogen van een vos bekijkt.
"Tenzij.."
Ik slik terwijl ze naar haar tafel leunt en me recht in de ogen kijkt. "De hete miljonair zag iets interessants in de mooie kleine interviewer," zegt ze alsof ze een prikkelende kop van de voorpagina van een tijdschrift leest. Oh fuck, nee!
"Ik denk het niet. Hij was gewoon beleefd, omdat hij mijn senior was op de universiteit," vertel ik haar. Zelfs toen hij me weigerde voor koffie en me zijn kantoor uit trapte, deed hij het allemaal met respect.
"Wat? Je was op de universiteit met meneer Black?" Ze springt op haar stoel alsof iemand haar in haar kont heeft geprikt en bestookt me met haar dorstige vragen.
"Vertel me alles over je hete senior. Was hij populair onder meisjes als een vuile jock, of was hij een sexy nerd die alles wist? Hoe populair was hij?"
Oh fuck me met een kleine dildo!
Nu begrijp ik hoe Dakota zich moet hebben gevoeld toen ik hem zulke halfbakken vragen stelde.
"Eh nee. Helaas kreeg ik toelating toen hij net was afgestudeerd," maak ik een trieste glimlach en zie haar smirk wegzakken in teleurstelling.
"Oh! Dus jij kwam toen hij net weg was?"
Gosh! Dat klinkt zo fout.
"Zoiets," vertel ik haar en ze richt zich meteen op haar computer, haar ‘wil roddelen’ act laten vallen.
"Ik heb een paar hoofdstukken van je boek online gelezen. Je hebt goede views en reacties maar.."
Haar ogen vinden me weer als ze spot, "Schat, de grammatica is slechter dan de taal van mijn puppy Bary."
Ik frons bij haar opmerking en vraag me af, hoeveel grammatica is er eigenlijk nodig in bow-bow?
"We moeten je boek laten redigeren en proeflezen voordat het naar de drukker gaat. Dat zal een paar maanden duren en meer dan een paar honderd euro kosten." Haar zuidelijke Britse accent voegt een extra dimensie toe aan haar uitleg.
"Wat? Hoeveel?" Ik hap naar adem en plotseling voelt de stoel ongemakkelijk aan onder mijn squishy kont.
Ze laat haar bril zakken en zegt: "Twee en een halve duizend." Twee-verdomde-en-halverdomde-duizend!
Mijn mond valt open en ik voel mijn hart uit me kruipen nadat ik hoor hoeveel geld mijn blutte kont nodig heeft om mijn boek gepubliceerd te krijgen.
En hier droomde ik ervan om de nieuwe JK Rowling te worden!
"Maar ik ben bereid de kosten te dragen als je een exclusief contract tekent met onze uitgeverij." zegt ze, bijna mijn toverstok brekend.
"Exclusief contract?" vraag ik haar alsof ik voor het eerst van deze vogel hoor.
"Je kunt je boek online houden op welke site het ook staat, maar de rechten voor het uitgeven van het papieren boek zullen exclusief van onze uitgeverij zijn. Kortom, alleen wij hebben de rechten om je boek op de markt te brengen, niemand anders. Samen met enkele andere rechten zoals vertaling, bewerking en audioboeken."
Eerlijk gezegd heeft geen enkele andere uitgeverij mijn boek enige aandacht gegeven. Ze zeiden dat het kinderachtig is en dat mijn personages dringend ontwikkeling nodig hebben.
"Oké." Ik ga akkoord met haar voorwaarden en ze overhandigt me meteen de contractpapieren.
Ik lees het contract grondig door en onderteken nadat ik mijn persoonlijke gegevens heb ingevuld. Ze controleert de details en geeft me een kopie van de ondertekende papieren.
Het is beklonken!
"Waar heb je al die tijd gezeten?" Ze tikt enthousiast met haar hand op mijn arm alsof ze de deal van haar leven heeft gesloten. En ik glimlach gewoon naar haar.
Ik was niet verstopt, ik had huisarrest.
"Trouwens, na je interview kreeg ik een mail van meneer Zwart." De vrouw grijnst op een plagerige manier terwijl ze me geïnteresseerd aankijkt.
Mijn oren spitsen zich als die van een hond zodra ik zijn naam hoor.
"Wat voor mail?" Mijn hartslag schiet omhoog terwijl ik op het punt sta een paniekaanval te krijgen.
"Gewoon een kantoorformaliteit, je weet wel.. Bevestiging van het interview.. Professionele manieren." Ze wuift haar hand nonchalant.
"Maar hij schreef iets extra's.." En stopt als een dramatische pauze in een K-drama.
Deze keer gaat mijn staart ook recht overeind van schok en begint ongeduldig te zwaaien. "Wat zei hij?" Wat zei hij? Mijn angsten vragen ook.
Met een gemene grijns buigt ze zich over de tafel en vertelt me: "Meneer Zwart schreef aan het einde van de mail.. Dat hij ernaar uitkijkt om je boek te lezen."
Wat de fuck!
"Gek, nietwaar? Nu moeten we je boek sneller dan ooit publiceren." Ze springt op haar stoel van opwinding terwijl ik vergeet te ademen.
Dit is zo S-L-E-C-H-T.