2. Gezicht van een miljoen dollar
De tijd bevriest.
De aarde stopt met draaien.
En mijn hart zinkt naar de hel als die mysterieuze groene ogen naar me terugkijken en ik hem herken.
Dakota... Een sombere beest in de gedaante van een man.
Een diavoorstelling van mijn verontrustende verleden speelt zich af in het theater van mijn hoofd en plotseling trekken mijn spieren samen in paniek terwijl hij zijn ogen vernauwt in ergernis alsof hij mij herkende.
Herken de meid die hem naar de gevangenis stuurde voor iets dat hij niet had gedaan. Het was drie jaar geleden dat ik hem ontmoette in een vijandige situatie.
Hij had een perfect leven.
Een sterrendom dat je knieën zou doen beven en fans die botten zouden breken om hem één keer op het podium te zien. Hij was de beste vechter in het ondergrondse circuit. Een onverslaanbare wildebeest, met de kracht van tien wolven. Ze noemden hem Alpha.
Bovenal had hij de reputatie de volgende Khalifa te worden om de ondergrondse wereld te regeren. En toen, één chaotisch moment, stuurde ik hem naar de hel. Dat nam alles van hem af.
Zijn trots, roem en zijn wil.
En nu staat hij langzaam op terwijl hij me met die giftige groene ogen aankijkt die op mijn vlees branden. Haren prikken onder mijn kleren en ik voel mijn lengte dalen alsof mijn zes zintuigen gevaar voelen.
Ahem
Ik kijk terug naar de secretaresse die wacht tot ik binnenstap terwijl ze nog steeds de deur vasthoudt. Een deel van mij wil vluchten uit zijn kantoor, zijn gebouw, zijn leven, want de manier waarop zijn blik zich op mij verharden, weet ik dat hij niet blij is mij hier levend te zien.
“Kom binnen, alsjeblieft.” Zijn diepe stem galmt door het kantoor en ik huiver bij het gevoel van nostalgie. Mijn lichaam herinnert zich nog steeds de ruggengraat-verkillende rillingen die het kreeg alleen maar door zijn stem.
Ik trek mijn lippen omhoog in een geforceerde glimlach en schuif mijn bange kont naar binnen. Mijn hart schreeuwt terwijl ik elke stap zet in zijn kantoor dat voelt als het betreden van het hol van een dodelijk dier.
Een woest dier.
Zijn kantoor alleen is groter dan mijn klaslokaal. Het is breed en ruim met een muur die volledig ontbreekt. In plaats daarvan bedekt een doorzichtige glas het ontbrekende deel van vloer tot plafond, wat een betoverend uitzicht op Oost-Seattle biedt van hieruit.
En in de hoek staat een mahoniehouten tafel versierd met een zwart glazen bovenkant en daarachter een executive stoel van zwart leer die van dominantie schreeuwt, zeggend dat wie hier zit de meeste macht in de kamer heeft.
Zijn lange benen stappen aandachtig naar mij toe en hij wijst naar de bank voor hem. “Neem plaats, alsjeblieft.” Mijn rok strekt zich een beetje uit en ik probeer hem naar beneden te trekken terwijl ik op zijn L-vormige bank zit die duurder aanvoelt dan mijn nieren.
Dakota gaat terug in zijn stoel die hoger is dan zijn hoofd en kijkt me aandachtig aan. Ik herinner me de etiquette en kruis mijn rechterbeen over het linker - wacht, was het linkerbeen over het rechter of - nee.
“Zit je daar niet comfortabel?” Ik kijk op naar zijn bedachtzame ogen terwijl ik zijn diepe intimiderende stem weer hoor.
“Wil je op een stoel zitten?” Hij opent de knoop van zijn pak terwijl hij opstaat uit zijn executive stoel.
Dat is de enige stoel in de kamer.
“Nee. Nee. Ik was me gewoon aan het settelen.” Ik glimlach verlegen alsof hij zijn schoot aanbood in plaats van de stoel.
Ik heb maar twee benen en ik raakte in de war tussen rechts en links. Stel je voor als ik een octopus was.
Focus op het interview! Ik waarschuw mijn brein om op het juiste spoor te blijven terwijl ik het notitieblok open en zoek naar de vragen waarmee ik hier ben om hem te interviewen.
Dakota Black. Ik wist nooit dat zijn achternaam Black was.
Net als hij... Donker en Mysterieus.
Ik duw een losse lok uit mijn ogen en druk op de afspeelknop van de kleine afstandsbediening in mijn hand. Groen licht gloeit op het apparaat en ik leg het op de kleine glazen tafel voor me.
Nog steeds bang om op te kijken in die ogen die van dominantie zinderen.
Het zijn drie jaar geweest, toch de manier waarop zijn groene ogen glinsteren met wilde instincten is helemaal niet veranderd. Sterker nog, momenteel bereikt het zijn hoogtepunt.
Zoals de zon op de middag, recht boven je hoofd. En er is niets in de wereld dat vergeleken kan worden met zijn licht en warmte.
Maar ik kijk dapper omhoog. Staar in zijn roofzuchtige blik en erken zijn keizerlijke aanwezigheid in de kamer.
“Meneer Black.” Ik knik als een teken om hem te vertellen dat ik klaar ben.
Dakota drukt op het telepad-scherm op zijn bureau en zegt, “Breng een koffie voor mevrouw Stone.” Terwijl hij zijn ogen op mij houdt.
Mijn hart maakt een plotselinge bons en valt in absolute stilte.
Ik heb hem niet eens mijn naam verteld en het verbaast me dat hij het nog steeds herinnert. Natuurlijk! Ik heb hem naar de gevangenis gestuurd.
Hij zal zich mij herinneren, zelfs als hij zijn hoofd stoot en amnesie krijgt.
Ik slik mijn nepzelfvertrouwen in en lees de eerste vraag uit het notitieblok, "Hoe kan een IT-student een bedrijf oprichten dat de oude rotten in de industriële wetenschap overtroeft? Wat is jouw geheim?"
En plotseling, wil ik het ook weten!
Als het tijdschrift zo graag een interview met hem wil, is het duidelijk dat hij zijn brood niet verdient door sexy achter een bureau te zitten.
"Er is geen geheim. Het is intelligentie die plezier heeft met creativiteit." Hij begint met Einstein's beroemde citaat en gaat verder,
"Bijblijven met de technologie en nieuwe innovaties ontdekken is het belangrijkste element om op te vallen in elke markt. Vertrouwen hebben in de toekomstige uitvoering van het bedrijf in termen van waardering is een ander belangrijk aspect." Hij spreekt elk woord zelfverzekerd uit, en ik knik terwijl ik zoek naar een andere vraag.
"Er staat dat je je stage bij Tesla hebt verlaten en je eigen bedrijf bent begonnen, dat nu machine learning en AI aan Tesla levert. Waarom zoveel hypocrisie?" Ik spreek en kijk langzaam naar hem op.
De manier waarop zijn ogen donkerder worden bij het zien van mij, wil ik langzaam onder de tafel kruipen voor bescherming. Schuldgevoel borrelt in me op, wetende dat ik de hoofdreden was dat hij zijn droombaan bij Tesla verloor.
En dat weet hij maar al te goed.
Plotseling gaat de deur open en ik trek mijn ogen weg van zijn straffende blik als de blondine met een hoge knot binnenkomt met een kop koffie.
"Dank je." Ik bedank haar om een andere reden en haal opgelucht adem.
Ik ben zo dood. Dood zoals een T-rex.
"Ik geloof in excellentie en individueel werk, mevrouw Stone." Dakota staat op en sluit de knoop van zijn pak.
Geen enkele hoeveelheid Armani tailoring kan die brede schouders en gespierde lichaam onder de stof verzachten terwijl hij met berekende stappen naar me toe loopt.
Ik slik het bevroren speeksel in mijn keel door terwijl hij aan de aangrenzende kant van de bank gaat zitten, zijn elleboog nonchalant op de armleuning leggend en zeggend,
"Mijn doel is niet alleen om dollars te drukken, maar om moderne AI toegankelijk te maken voor elke stroom. Daarom zijn HighBar-diensten niet beperkt tot Tesla, of het EV-automobilprogramma van de overheid, maar tot architectuur, beveiliging en veiligheid, huishoudelijke apparaten, en meer ruimte voor alledaagse gebieden."
Het was moeilijk om adem te halen in dezelfde kamer met hem en nu hij zo dicht bij me zit, vergeet mijn hart te kloppen. Wanneer ik de moed verzamel om naar hem te kijken, staart hij al naar me.
De laatste keer dat ik zo dicht in zijn ogen keek, waren ze verdrietig en liet ik hem gebroken achter. Maar vandaag lijken ze fel en kijken ze brutaal terug met een glinstering van superioriteit die alleen verward kan worden met arrogantie.
"Wanneer heb je je eerste miljoen verdiend?" lees ik een andere vraag.
Zijn lippen beheersen de glimlach terwijl hij diep ademhaalt, alsof hij dat geweldige moment van zijn leven opnieuw beleeft.
"5 mei 2021, verdiende ik mijn eerste miljoen. Eigenlijk, corrigeer het naar 'wij'. Wij verdienden ons eerste miljoen toen. Ik ben echt gezegend met een uitzonderlijk team en buitengewone collega's die toegewijd zijn aan het werken aan een gemeenschappelijke visie om deze wereld met innovatie te veranderen."
Terwijl hij trots over zijn werk praat, kan ik niet anders dan opmerken hoe boeiend zijn persoonlijkheid is. Hij is een perfect voorbeeld van een gepassioneerde man die de wereld wil veranderen met zijn intelligentie.
Maar naast zijn grote geest, bezit Dakota een betoverende uitstraling.
Zijn zwarte haar, zo dik en glanzend als vossenbont, is kort geknipt in lagen met zijn getrimde baard langs zijn sterke kaaklijn die hem een mannelijke uitstraling geeft.
Mijn ogen glijden naar zijn groene ogen die fel branden terwijl hij me aankijkt, doodserieus, en ik realiseer me dat hij een minuut geleden gestopt is met praten.
"Oh, ja. Eh.." Ik draai me meteen weg, beschaamd dat ik betrapt ben terwijl ik naar zijn miljoenen gezicht staarde.
Maar het bewustzijn blijft zich verspreiden over mijn huid, het zo intens verwarmen dat ik weet dat hij nog steeds naar me kijkt. Mijn vingers friemelen door de pagina's en ik lees willekeurig een vraag.
"Uw eerlijkheid over het niet betrokken zijn bij illegale politiegevallen- Zijn uw beweringen over uw staat van dienst waar?"
Alleen om te beseffen dat het te laat is.