Rozwód, którego żałuje

1

RAINA

Czułam ból w sposób, którego nie potrafiłam opisać, i w miejscach, których nie mogłam nazwać. Moja skóra była lepka od potu, a mięśnie drżały po godzinach porodu.

Uczucie macierzyństwa—choćby na krótko, jak właśnie się w niego wcieliłam—było tak surrealistyczne, że ledwo mogłam w to uwierzyć. Mimo dziewięciu długich miesięcy przygotowań, nic nie mogło mnie naprawdę przygotować na to rzeczywiste uczucie.

‘Jestem teraz matką,’ pomyślałam, choć moje serce nadal bolało, leżąc na szpitalnym łóżku, patrząc na to, co mogło być moim największym spełnieniem jako kobiety.

Moje nowonarodzone bliźnięta.

Moje serce wypełniło się radością i dumą, kiedy patrzyłam na nich—mojego pięknego chłopca i dziewczynkę owiniętych obok mnie—ale to uczucie było niemal całkowicie przyćmione przez dręczące poczucie niepokoju—jedno, które zbyt dobrze znałam przez lata.

Pomimo klimatyzacji, sterylny pokój nadal wydawał się... duszny.

Ale najzimniejsza obecność wisiała nade mną, z szerokimi ramionami i okrutnie przystojną, beznamiętną twarzą.

Mój mąż.

Stał tam, patrząc na mnie, jakbym była czymś do wyrzucenia. Może byłam. Przecież właśnie urodziłam nasze dzieci, naszą przyszłość, a on nawet nie potrafił się uśmiechnąć. Żadnych słów pocieszenia.

Żadnego „Jestem z ciebie dumny.”

Jakże pragnęłam usłyszeć choćby to.

Wstrzymałam oddech, czekając na coś—cokolwiek—co przerwie ciszę, ale to, co nastąpiło, było ostatnią rzeczą, której się spodziewałam.

Kiedy się poruszył, nie było to, aby przytulić nasze dzieci czy delikatnie pogładzić moje włosy. Zamiast tego bez słowa rzucił stos papierów na moje kolana.

„Podpisz je.” Rozkazał, zimny i zdystansowany.

Jego słowa zajęły chwilę, aby dotarły do mnie.

Mrugnęłam—moje oczy wciąż były zamglone od zmęczenia po wypchnięciu dwóch małych ludzi ze mnie. Podpisz co? Spojrzałam na papiery, potem z powrotem na niego zdezorientowana. „Przepraszam, co—”

„Papiery rozwodowe,” przerwał ostro, jakby to powinno być oczywiste.

Moje serce zamarło—mój żołądek skręcił się boleśnie.

Co?

„Tutaj,” jego głos był urywany, kiedy rzucił mi długopis. Jego ruchy były tak niecierpliwe; można by pomyśleć, że to wszystko było dla niego niedogodnością, a nie dla mnie—która właśnie spędziła ostatnie kilka godzin w porodzie.

„Co–” mój oddech utknął w gardle, kiedy ponownie spojrzałam na papiery w niedowierzaniu. Co się działo? Dosłownie właśnie urodziłam jego dzieci. Nie mógł być poważny.

Rozwód?

„Ja- ja nie rozumiem, właśnie urodziłam-” mój głos się załamał.

„I masz cholernie dużo szczęścia, że te dzieci są moje!” Jego ton ociekał jadem. „Zleciłem lekarzom test DNA zaraz po ich narodzinach.” Moje usta otworzyły się szeroko. „Gdyby wyniki były inne... uwierz mi, zrobiłbym z twojego i twojego kochanka życia piekło.”

Odsunęłam się w szoku — uczucie było tak intensywne, że aż kręciło mi się w głowie. Co on zrobił? Co ja zrobiłam? Oskarżenie uderzyło mnie jak fizyczny cios. Mój mózg próbował zrozumieć jego słowa, gdy walczyłam o oddech — puls dudnił mi w uszach.

„Alex, co…” wykrztusiłam. „Jaki kochanek?” Czy on myśli, że go zdradziłam? Po tym, jak praktycznie każdą sekundę pokazywałam mu, jak bardzo mi na nim zależy? „O czym ty mówisz—”

„Nie oszukasz nikogo, Raina.” Warknął, zbliżając się. „Teraz podpisz to.”

Łzy napłynęły mi do oczu.

„Czy to jakiś żart?” Musi być! „Nie wiem, co—”

„Oszczędź nam tych dramatów, Raina! Wszyscy wiemy, co się dzieje.” Vanessa, jego siostra, warknęła z kąta pokoju, podchodząc bliżej — nawet jej nie zauważyłam. „Więc zrób nam przysługę i przestań… kurwa… udawać!”

Mój umysł pędził. To się nie działo. Nie, to naprawdę nie mogło się dziać. Czy jestem w śpiączce i przeżywam najgorszy koszmar?

„Nie jestem—” zaczęłam, ale ona rzuciła na mnie stos fotografii — niektóre wylądowały chaotycznie na łóżku, inne opadły na podłogę.

Zaciskając zęby, podniosłam się do pozycji siedzącej i sięgnęłam po jedną drżącymi rękoma. Widzenie było trudne przez zamglone łzami oczy. Oddychałam ciężko, szybko i płytko. „A- Alexander, posłuchaj—”

„Dość!” Warknął wściekle, zanim zdążyłam zobaczyć błyszczące zdjęcia. „Przestań marnować mój czas i podpisz te cholerne papiery, dziwko!”

Dziwko? Ja — jego żona?

Skąd to się wzięło? Co się dzieje?

Jego słowa bolały — jak igła boleśnie wbijająca się w moją klatkę piersiową.

Boże, czy on naprawdę mówił poważnie o... zakończeniu tego? Zakończeniu nas?

Panika chwyciła mnie za gardło, zaczęłam hiperwentylować — moje ciało trzęsło się niekontrolowanie, a pokój zaczął się kręcić.

Zacisnęłam prześcieradła, łapiąc powietrze — monitor serca piszczał obok mnie. Ostrzegawczy dźwięk maszyny konkurował z ostrym dzwonieniem w moich uszach i głosem, który rozległ się z drzwi.

„Odsuńcie się!” Mężczyzna w fartuchu szybko podszedł do mnie, a pielęgniarka odepchnęła Alexandra i jego siostrę.

Przez łzy szukałam na twarzy Alexandra jakiegokolwiek uczucia. Choćby najmniejszego.

Współczucie. Troska. Miłość.

Nie było ich.

Wszystko, co znalazłam, to zimno w jego twardych rysach.

„Czy kochałam niewłaściwego mężczyznę?” Myśl rozbiła mnie na kawałki.

Przez lata ignorowałam znaki.

Jego rodzina od początku mnie nienawidziła — wierząc, że nie jestem wystarczająco dobra dla niego i nie zasługuję na ich prestiż.

Znosiłam ich obelgi i ciągłe poniżanie. Kilka razy jego matka oferowała mi pieniądze, żeby zniknąć przed ślubem, a ja odmawiałam — moja miłość do niego była właśnie taka: Miłość. Czysta i niezmącona. Nie chciałam pieniędzy.

Za każdym razem, gdy mnie oczerniali, a ja mówiłam o tym Aleksandrowi, on tylko wzruszał ramionami.

„Tacy już są, Raina. Przekonają się do ciebie.”

Ale nigdy się nie przekonali. I on nigdy mnie nie bronił.

Nie wtedy, gdy jego siostra nazwała mnie łowczynią fortun podczas naszych zaręczyn. Nie wtedy, gdy jego ojciec zasugerował, żeby unieważnił małżeństwo po naszym pierwszym roku.

Stałam przy nim, kochając go coraz bardziej mimo pogardy jego rodziny, ich łapówek i werbalnego znęcania się, wymyślając wymówki dla jego milczenia.

Ale teraz, on był całkowicie nieobecny.

A może nigdy nie był mój.

Cały czas zmuszałam się do niego.

W tej chwili było boleśnie jasne, że nigdy mnie nie kochał. Nie tak, jak ja kochałam jego.

„Jaką głupią byłam,” pomyślałam, gdy ciemność mnie pochłonęła.

~~~~~

Obudziłam się do tego samego koszmaru.

Pikanie monitora serca było teraz wolniejsze — bardziej kontrolowane. Powoli mrugnęłam, mój wzrok spoczął na Vanessie w odległym kącie pokoju — wyglądała na znudzoną. A mój… Aleksander, stał znowu u stóp mojego łóżka. Patrzył. Czekał.

Vanessa, zawsze Wiper, była pierwsza, która przemówiła,

„Och dobrze, że się obudziłaś,” wysyczała, jej oczy błyszczały złośliwością, gdy odsunęła się od ściany.

„Teraz przestań zwlekać i podpisz papiery. Mam miejsca, gdzie muszę być.”

Moje oczy zapiekły. Nie… to nie mogło być prawdziwe. To nie mogło być prawdziwe. Musiałam śnić.

Łza spadła z mojego oka, a jej wściekła twarz stała się wyraźniejsza. Dlaczego ona tu była? Na pewno sprawiła, że wszystko było gorzej.

„Aleks,” szepnęłam, zwracając się do niego zamiast niej. „Proszę, możemy porozmawiać sam na sam? To wszystko jest nieporozumieniem, jestem pewna.” Desperacja dławiła moje słowa. „Po prostu wysłuchaj mnie.”

„Nie.” Spojrzał na zegarek, lekceważąco. „Nie ma potrzeby. Wiem wszystko, co muszę wiedzieć. Porozmawiamy, gdy będą zaangażowani nasi prawnicy, więc możesz zachować swoje kłamstwa na wtedy.”

Boże. Co się stało? W czasie między moim porodem a teraz… Co się zmieniło? Moje gardło się zaciskało, gdy łzy napływały do moich oczu, moje serce rozbijało się na więcej kawałków. „Proszę, Aleks… Znasz mnie. Wiesz, że nie zrobiłabym nic z tego. Zawsze cię kochałam — tylko ciebie. Nigdy nie byłam niewierna.”

Ale nie obchodziło go to. Nawet na mnie nie spojrzał, gdy mówił. „Po prostu podpisz papiery. Jesteśmy skończeni.”

Boże. Nawet nie dał mi szansy po wszystkim?

„Aleks…” wyjęczałam, moje usta drżały, błagając go oczami, żeby mnie wysłuchał.

Ale on tylko patrzył na mnie twardo, nieugięty, bezduszny i nieporuszony.

„Proszę, nie każ mi powtarzać się.” Wysyczał, wyglądając, jakby powstrzymywał się od splunięcia na mnie.

Łzy zamazały mój wzrok, gdy podniosłam długopis drżącymi rękami, ledwo mogłam napisać swoje imię — ale zrobiłam to. Jaką miałam wybór? Gdy skończyłam, spojrzałam na moje nowonarodzone bliźniaki, znajdując pocieszenie w fakcie, że przynajmniej będę miała je.

Ale potem w okrutnym zwrocie losu, jego matka, której nie widziałam, bo była tuż obok mnie, za maszynami, wyszła do przodu i wskazała na moje dzieci,

„Weź go i wychodzimy.”

Moja głowa podniosła się w alarmie. „Co?”

„Przeczytaj papiery.” Aleksander powiedział zimno. „Podpisałaś się pod zrzeczeniem się praw rodzicielskich do mojego syna.”

Moja krew zamarła. „Aleks, nie…” Nie mogłam oddychać. „O–on jest tylko dzieckiem, nie możesz go odebrać ode mnie! Nie możesz—!”

„On jest moim dziedzicem!” Jego szczęka się zacisnęła. Potem pochylając się do przodu, kontynuował śmiertelnie. „Dziewczynkę… możesz zatrzymać. Jako przysługę. Mógłbym zabrać oboje, ale w ten sposób nie będę musiał martwić się, że stanie się dziwką jak jej matka.”

Zatkałam się, cofnęłam się. „Aleks! Jak możesz tak mówić o naszej córce, o mnie!”

„Twoja córka. Tylko twoja, od teraz,” powiedział beznamiętnie. „Lekarz powiedział, że jest niezdrowa i może nie przeżyć długo. Nie mam potrzeby dla obciążenia. Zwłaszcza takiego, które może okazać się podobne do ciebie.” Z tym, odwrócił się do mnie plecami — do wszystkiego, co mieliśmy razem — i wyszedł z naszym synem w ramionach.

Krzyczałam za nim, płacząc niekontrolowanie, zbyt słaba, żeby wstać z łóżka. „Aleks! Aleks, proszę! Aleks, nie zabieraj go!... Proszę!”

Ale nie spojrzał wstecz.

Upadłam, przytulając moją córeczkę do piersi, gdy szlochy wstrząsały moim ciałem, ciężar zdrady miażdżył mnie.

Odrzucona i porzucona, byłam sama.

Całkowicie i zupełnie sama.