HOOFDSTUK 3: Oma's ring
Liesl zat in het koffiehuis met haar moeder en staarde verdrietig in de latte die ze niet eens kon genieten. Op dit moment, onder toezicht van Elsie en Janka, was haar man zijn basisbezittingen uit het huis aan het verwijderen. Een krachtige familie zoals die van Merlin McGrath zorgde ervoor dat alles snel verliep. De papieren waren ingediend. Ze had geen bezwaar gemaakt, en ze zouden binnen een maand gescheiden zijn. New Hampshire maakte het hen gemakkelijk.
Haar moeder was stil, "ze hebben de trouwdatum vastgesteld voor de dag nadat de papieren zouden worden afgerond." Ze pauzeerde, "je zus heeft gevraagd of je erbij wilt zijn."
"Ze kan de pot op," spuugde ze bitter.
"Ze is je zus, Liesl," haar moeder reikte naar haar hand en zuchtte toen Liesl die terugtrok. "Wat wil je dat ik doe? Ik zit hier in een lastig parket."
"Je zou niet in een lastig parket moeten zitten. Je dochter gedroeg zich als een hoer en heeft al maanden een affaire met haar zwager," onderbrak haar broer het gesprek terwijl hij luidruchtig het koffiehuis binnenkwam en de aandacht trok. Hij plofte neer naast Liesl en omhelsde haar stevig, wat weer een nieuwe golf van tranen veroorzaakte. "Het spijt me zo, meisje. Ik wist het niet. Ik kwam er net achter toen ik een paar minuten geleden terug in de stad kwam. Meredith liet me het meteen weten."
"Fred, je zus is geen hoer," snoof Lorraine Sutherland. "Ze heeft een fout gemaakt."
"Nee mam. Een fout is wanneer je b omcirkelt in plaats van a op een meerkeuzetoets. Een fout is zout in je koffie doen in plaats van suiker. Een elf maanden lange affaire hebben met de man van je zus, terwijl je seks hebt met andere mannen en verloofd bent met een andere sukkel, is geen fout. Liesl zou nooit van beiden iets hebben vermoed. Meredith vertelde me hoe hij het haar vertelde. Wie de fuck vertelt zijn vrouw van vijf jaar dat hij wil scheiden zonder waarschuwing en een stapel ondertekende papieren. En dan stuurt Sandy haar een sms en vertelt haar hoe lang het al aan de gang is en hoeveel ze van elkaar houden? Ze vroeg haar het huis op te geven, zodat zij en de baby een plek hebben om te wonen."
"Nee," haar moeder keek Liesl verdrietig aan. "Je hebt het me niet verteld."
"Waarom zou ik? Het verandert niets, mam."
"Liesl, het is niet zwart-wit voor mij. Er is een kind om rekening mee te houden."
"Nou, ik weiger. Ik geef het huis niet op. Ik overweeg het te verkopen aan de laagst biedende en het tot de grond te laten afbreken uit wraak." Ze legde haar hoofd verdrietig op Fred's schouder, hatend hoeveel ze nog steeds huilde om het stel.
"Ik breng de bulldozer," knikte Fred instemmend. "Je kunt bij mij en Meredith komen wonen."
Ze snoof en reikte naar haar koffie, "Ik haat hem. Ik haat ze allebei zo erg."
"Je haat je zus niet."
"Mam, stop met mij te vertellen wat ik voel." Ze voelde Fred's ondersteunende kus op haar slaap en was dankbaar voor de liefde die hij haar toonde. "Ze is jouw baby. Je hebt altijd excuses voor haar gemaakt sinds de dag dat ze werd geboren, maar dit kan ik niet vergeven of vergeten. Ze had met iedereen kunnen zijn behalve mijn man. Ik hield van hem. Ik heb acht jaar van mijn leven met hem doorgebracht, van hem gehouden en alles voor hem gedaan. Ik had naar Fred moeten luisteren."
"Je had dat moeten doen, maar nu is niet het moment om 'wat als' te spelen," zei Fred zacht.
"Fred, ik heb alles voor hem opgegeven. Hij wilde een huisvrouw die zijn dinertjes organiseerde en er mooi uitzag aan zijn arm. Ik volgde zijn verdomde fitnessregime en at het eten dat hij kocht zodat ik er altijd goed uitzag aan zijn arm. Ik had mijn haar gestyled zoals hij het leuk vond. Ik mocht mijn haar zeven jaar lang niet knippen zoals ik het wilde. Zeven verdomde jaren met haar tot het midden van mijn rug omdat hij het leuk vond om eraan te trekken als hij achter me stond," ze wist dat ze te veel had gedeeld toen haar moeder hapte. "Ik werkte als receptioniste om mijn inkomen als kunstenaar aan te vullen toen we elkaar ontmoetten en hij liet me stoppen. Ik mocht alleen de stukken laten zien die hij goedkeurde, zodat ze de familienaam niet zouden bezoedelen." Woedend snauwde ze, "Ik hoop dat hun baby lelijk is."
"Liesl!" snauwde haar moeder. "Het is niet de schuld van de baby."
"Ik wilde niet dat het dood was, ik wilde dat het lelijk was."
Haar broer grinnikte om haar opmerking, wat hem een boze blik van Lorraine opleverde.
Liesl keek naar Fred. "Als hij zijn bril afzet, zijn zijn ogen kraaloogjes. Ik hoop dat ze een baby krijgen met kraaloogjes en haar grote neus. Ik hoop dat het een meisje is. Niets zou meer beledigend zijn dan dat zijn eerste een vrouw is."
"Liesl," probeerde haar moeder opnieuw.
"Je weet het, mam, je hebt ons allemaal genoemd naar je favoriete films. We kunnen jou de schuld geven voor het drama in ons leven." Fred wierp snedig op. "Je hebt Sandy aangemoedigd om theatraal te zijn."
"Heel grappig. Ik ben er vrij zeker van dat ik je zus niet heb verteld om met haar zwager naar bed te gaan voor het drama." Ze kreunde en sloeg haar handen op tafel. "Ik ben ook boos op haar, maar ze is nog steeds mijn dochter en ik moet haar ondersteunen op de beste manier die ik kan. Ze gaat er nu doorheen."
"Ze heeft het zelf veroorzaakt." Fred weigerde sympathie te tonen voor zijn jongste zus. "Ze is zesentwintig en ze wist beter. Ze maakte een bewuste beslissing."
"Ze is niet de enige," zei Liesl zachtjes. "Hij wist wat hij deed. Het is niet alleen haar schuld. Ik wil dat hij betaalt. Ik wil dat hij deze vernedering ondergaat zoals ik dat nu doe."
"Nou, je zou met zijn broer kunnen slapen."
Ze kokhalsde bij de gedachte terwijl Fred lachte. "Ik zou liever met zijn vader slapen dan met zijn broer, en dat zegt iets. Die oude man is smerig."
"Zijn zonen zijn hetzelfde als hij." Fred merkte droogjes op.
Haar telefoon ging en ze zag dat het Janka was. Ze nam op met luidspreker, "is hij al weg?"
"Nee. Hij vraagt om je verlovingsring. Hij zegt dat het een familie-erfstuk is en hij wil dat Sandy het krijgt."
"Ik vermoord hem waar hij slaapt," fluisterde ze woedend. "Hij gaat de ring waarmee hij mij ten huwelijk vroeg, voor al onze familie en vrienden, met Kerstmis, op haar vinger zetten?"
"Het spijt me zo, Liesl, maar hij weigert te vertrekken zonder met jou te praten, tenzij je me vertelt waar de ring is."
"Waarom probeert hij me nog meer pijn te doen? Heeft hij niet genoeg gedaan?" ze jammerde tegen Fred's schouder. "Wat heb ik hem aangedaan dat hij me zo haat dat hij dit zou doen?"
"Mijn gevoel, afgaande op hoe hij zich hier in huis gedraagt, is dat hij dacht dat je voor hem zou vechten. Ik denk dat hij dacht dat je meer zou ruzie maken over de scheiding en hem zou smeken om te blijven. Ik denk dat je zijn ego een klap hebt gegeven door dezelfde avond te tekenen. Ik denk dat hij dacht dat je huilend naar ons zou komen en zou smeken." Janka gaf haar mening. "Ik betrapte hem toen hij door je kleren ging en hij had wat van je lingerie meegenomen. Ik zei dat het niet bij zijn spullen hoorde, en ik pakte het van hem af. Hij probeerde te beweren dat hij het had gekocht, maar ik dwong hem het terug te leggen."
"Moeder –" ze censureerde zichzelf toen een oudere dame naast hen aan tafel ging zitten. Ze knipperde met haar ogen om de tranen weg te houden en knikte, "zeg hem dat ik de ring bij me heb, en ik zal hem aan mijn moeder geven. Ik realiseerde me woensdag dat ik hem droeg toen ik bij de dokter was om een uitstrijkje te laten maken om er zeker van te zijn dat hij Sandy's chlamydia niet had doorgegeven." Bij de rollende ogen van haar moeder, haalde ze de ring tevoorschijn en liet haar moeder hem omhoog houden en maakte een foto. "Laat hem zien dat zij hem heeft."
"Ik hoop dat ze hem verliest op weg naar huis."
"Ik niet. Ik hoop dat zijn grootmoeder, die een heilige was, terugkomt uit de dood en Sandy achtervolgt voor het dragen ervan." Janka's lach klonk door de telefoon toen ze ophing en ze keek haar moeder aan die voorzichtig de ring in haar handtas stopte. "Ik hoop dat je weet hoeveel dit me pijn doet, mam." Ze draaide haar hoofd tegen Fred's borst en liet de tranen opnieuw stromen.
"Het spijt me Liesl. Ik kan niet kiezen tussen dochters."
"Ik kan kiezen tussen zussen," zei Fred rustig. "Mam, je moet gaan. Liesl heeft steun nodig van mensen die haar op de eerste plaats zetten en op dit moment ben je daartoe niet in staat. Hij verscheurt haar en jij ondersteunt zijn minnares. Schaam je."
Terwijl haar moeder langzaam van tafel opstond en verdrietig wegliep, kroop Liesl in de armen van haar broer en huilde haar hart uit.