Hoofdstuk 5
Eve POV
De volgende paar dagen in huis zijn zo gespannen dat het voelt alsof we door elektrische stormen lopen en wachten op een luide knal die de aarde zal verstoren. Ik ben extra uren gaan werken in de dierenkliniek om maar niet thuis te hoeven zijn, wat ze meteen doorhadden.
Ik kom thuis en Kimberly wacht op me op de trap. Ze rent meteen naar me toe, springt in mijn armen en begint hysterisch te huilen.
Ik doe mijn best om haar te troosten. "Wat is er aan de hand, Kimmy?"
"Ben je boos op ons? Is dat waarom je thuis vermijdt te komen? We zijn sorry dat die kerel er was op meidenavond. We willen dat je met ons praat hierover. We willen niet dat je verdwijnt." Ze barst weer in snikken uit terwijl ze haar hoofd in mijn schouder begraaft.
Ik weet niet eens wat ik moet zeggen. Ik kan de jagers of weerwolven niet op mijn vrienden afsturen. Ze zouden in de vuurlinie kunnen komen. Wat als ik ze niet kan beschermen? Wat als ze denken dat zij de vijand zijn? Ik kan dat risico niet nemen.
Kimberly's gehuil heeft mijn andere twee meiden naar de knuffel gebracht en we gaan allemaal naar de woonkamer terwijl we ons op de bank proppen, omdat Kimberly weigert me los te laten.
Willow, altijd praktisch, begint te plannen. "We hebben een oplossing nodig. Niemand van ons wil onze beste vriendin van meer dan vijf jaar verliezen, dus je gaat niet weglopen. Je hebt hier een leven en je zou er niet uit gepest moeten worden."
"Je hebt geen idee wat je vraagt." Ik kijk gewoon naar de grond. Ze zullen het nooit begrijpen.
"Vertel het ons dan. Ik ken je het langst en ik weet niets over je van vóór de dag dat we elkaar ontmoetten. Waarom vertrouw je ons niet?" zegt Michelle heel resoluut. Ze is duidelijk gefrustreerd dat ze nog steeds buiten mijn leven staat.
Ik begin te smeken. "Het is niet dat ik jullie niet vertrouw. Jullie zullen in gevaar zijn als ik jullie laat weten. Alles wat ik doe is om jullie te beschermen, dus laat het alsjeblieft vallen en laat me het oplossen."
"Nou, je zult ons toch iets moeten vertellen, want sinds Connor opdook, zijn we betrokken geraakt. Als we een veiligheidsplan willen ontwikkelen en strategisch willen zijn, moeten we iets weten, al is het maar hoe groot het gevaar is waarin we verkeren." Willow stelt altijd alles feitelijk, wat vervelend is omdat ik weet dat ze gelijk heeft.
Misschien als ik het hen vertel, wordt het makkelijker voor hen om me te laten gaan.
"Ik ben niet precies mens." Alle drie de meiden gaan plotseling rechtop zitten. Zelfs Kimberly stopt onmiddellijk met huilen en staart me met grote ogen aan.
"Van alle dingen die je had kunnen zeggen, had ik dit niet verwacht," zegt Willow met een geschokte uitdrukking.
Michelle begint te lachen. "Ik had een heleboel theorieën over regeringssamenzweringen, maar dit stond niet op mijn lijst."
Kimberly kijkt doodsbang. Ze kijkt me aan met trillende stem. "Wat ben je?"
"Eerlijk gezegd, dat is niet belangrijk. Ik heb dat leven achtergelaten om als mens te leven en doe dat sinds ik 13 was. Voor hen ben ik een deserteur."
Kimberly begint te beven. "Gaan ze ons pijn doen?"
"Ik weet het niet. Daarom moet ik vertrekken. Om jullie te beschermen."
Willow stelt weer heel feitelijk. "Weten we wat ze willen? Connor zei alleen dat meneer Strongheart met je wil praten. Misschien bedoelt hij geen kwaad en wil hij iets anders."
Michelle stemt ermee in. "Ik kreeg geen rare vibes van Connor. Hij leek bijna zachtaardig toen hij met je praatte en zei dat hij je zou volgen als je weigerde met meneer Strongheart te praten. Wacht, is hij ook geen mens?"
"Connor? Nee, hij is dat wel. Hij is gewoon een... begaafde. Meneer Strongheart is zoals ik."
Ik kan praktisch de radertjes in Willows hoofd zien draaien. "Nou, het meest logische is om met meneer Strongheart te praten en uit te zoeken wat hij wil en dan van daaruit beslissen. Geen zin om weg te rennen als hij toch van plan is je te volgen."
"Hij heeft me al verteld wat hij wil. Hij wil dat ik terugga naar dat leven." Dit is altijd mijn grootste angst geweest, en de meiden kunnen het zien aan hoe mijn stem trilt.
Met een felle vastberadenheid in haar ogen verkondigt Michelle: "Dan zullen wij allemaal de hel creëren om je hier te houden."