Hoofdstuk 3
"Hallo Eve," glimlacht hij terwijl hij me begroet.
Ik doe alles wat ik kan om mijn grom in te houden. Met opeengeklemde tanden en een lage, dreigende toon eis ik: "Wat wil je?"
Hij probeert zacht en geruststellend te zijn, maar dit kalmeert me totaal niet. "Hij wil je zien."
"Het kan me niet schelen wat hij wil." Ik kijk hem alleen maar boos aan terwijl ik met mijn perifere zicht een ontsnappingsplan bedenk.
Ik kijk naar mijn meiden aan de andere kant van de tafel en zie een mix van opgewonden en boze gezichten. Ze hadden wat grote roddels in mijn leven gemist nadat ik net had gezegd dat er niets aan de hand was.
Michelle is zoals gewoonlijk de eerste die haar mond opendoet. "Sorry, onze vriendin hier heeft ons duidelijk niet op de hoogte gebracht van de details. Wie wil haar zien?"
"Miljardair Conrad Strongheart."
Hun ogen worden zo groot dat ze met de glimlach op hun gezicht eruitzien als Disney-personages.
Kimberly gaat meteen over in haar zoetgevooisde stem, "Waarom kom je er niet bij en vertel ons alles over hem en wat hij van onze Eve wil."
Ik protesteer omdat ze niet weten welk risico hij vormt of dat ze nu bescherming nodig hebben. "Wat dacht je van alleen meiden voor de eerste twee uur?" Ze kijken snel om zich heen en wisselen veelbetekenende blikken uit.
"Je bent overstemd. Hij komt erbij," zegt Michelle trots. "Ten eerste, wat is je naam en wat is je link met meneer Strongheart?"
Hij schuift naar de stoel naast mij en begint de groep toe te spreken. "Mijn naam is Connor en ik werk in zijn beveiligingsteam. Mijn specialiteit is surveillance en inlichtingen, dus ik speur rond en verzamel informatie om de veiligheid van het team te waarborgen."
Kimberly en Michelle vallen momenteel in zwijm door zijn woorden en slaan hun wimpers voor aandacht. Willow lijkt diep in gedachten verzonken en analyseert zijn woorden.
"Beheert hij de Strongheart Foundation? Er zijn verschillende artefacten op mijn werk in het museum tentoongesteld uit zijn collectie."
"Ja, dat doet hij, naast vele andere dingen." Hij draait zich naar mij om, omdat hij nu het mes kan voelen dat ik tegen zijn dijbeenslagader onder de tafel houd. Laat hem weten dat ik de situatie onder controle heb en dat als hij iets doet om ons te bedreigen, ik hem ofwel zal doden of zijn mannelijkheid zal afsnijden. Hij begint lichtjes te schuiven in zijn stoel om weg te bewegen, maar ik oefen gewoon iets meer druk uit.
De meiden merken deze interactie helemaal niet op, terwijl Michelle driftig op haar telefoon typt.
"OH. MIJN. GOD. Is dit zijn foto? Hij is prachtig. Is hij echt een miljardair? Wat wil hij van Eve? Hoe heeft hij Eve ontmoet? Waarom is hij niet gekomen?"
Connor begint te lachen. "Dat zijn een hoop vragen tegelijk. Ja, hij is echt een miljardair. Hij ontmoette Eve een week geleden tijdens een missie en was erg onder de indruk. Ik denk dat hij een beetje verliefd op haar is, aangezien hij sindsdien rond zijn huis heeft lopen mokken in de hoop dat ze naar hem toe zou komen. Hij is niet gekomen omdat hij probeert een laag profiel te houden, aangezien hij erg herkenbaar is, en daarom heeft hij mij gestuurd."
Met mijn groeiende woede vraag ik hem het enige wat ik moest weten. "Hoe heb je me gevonden?"
"Alle soldaten dragen camera's, dus we hebben beelden van die dag. We hebben een stilstaand beeld van jou genomen en naar een hacker-vriend gestuurd. Hij heeft je foto doorzocht en je rijbewijs gevonden. Dat gaf ons je kenteken en je adres, dus ik volgde je hierheen." Connor begint me heel bezorgd aan te kijken, omdat hij voelt dat ik bozer word. Hij blijft proberen in een lage, kalmerende toon te praten, wat moeilijk is als ik een mes tegen hem houd. "We zijn niet je vijanden, Eve. Hij wil je alleen zien en ervoor zorgen dat je oké bent."
"Ik ben al jaren oké en heb hem of jullie niet nodig." Ik sta op om te vertrekken en verberg mijn mes onder mijn jas.
"Je weet dat hij dat niet zal doen."
"Dan verdwijn ik gewoon weer."
Hij grijpt mijn arm om te proberen me tegen te houden. Ik gebruik het mes om zijn hand net genoeg te snijden zodat hij me loslaat, de boodschap begrijpt en zich terugtrekt. Ik steek het weer weg voordat iemand in de bar het merkt, maar mijn meiden staren me geschokt aan. Ze zien er nu heel bezorgd en bang uit, omdat ze me nog nooit zo gezien hebben.
Ik begin stormachtig de achterkant van de bar uit te lopen, zorgend dat mijn meiden voor me zijn, en ik hoor hem achter me schreeuwen.
"Hij zal blijven zoeken naar je als je hem niet gaat zien en je weet waarom."
"Ik heb je al gezegd dat het me niet kan schelen wat hij wil of waarom. Ik ga niet terug."
Zodra de koude nachtelijke lucht me raakt, begin ik te voelen alsof er niet genoeg lucht in de wereld is. Het wordt moeilijker om te ademen en de wereld wordt kleiner terwijl mijn adrenaline door mijn aderen stroomt. Ik moet naar huis. Ik moet ons in veiligheid brengen. De meiden weten dat ze niet met me moeten discussiëren en stappen in de auto.
Terwijl we wegrijden, zie ik Connor van de ingang kijken, zich afvragend of hij het juiste heeft gedaan.