Hoofdstuk 01
EMMA
"Emma, alsjeblieft, zeg ja tegen trouwen met mij. Wij willen dit, onze ouders willen dit, alsjeblieft Emma," smeekte Jake terwijl hij mijn gezicht tussen zijn handen hield en zijn lippen lichtjes op de mijne streek. Het was waar dat ik meer van Jake hield dan van wat dan ook in de wereld, maar er was iets in mij dat aarzelde, iets dat me vertelde dat ik een fout maakte, maar waarom?
Jake zou me nooit pijn doen, dat weet ik. Deze geweldige, superrijke man wil mij net zo graag als ik hem wil. Dit was de tweede keer dat hij me ten huwelijk vroeg. De eerste keer had ik een excuus, maar deze keer niet, en toch aarzelde ik. Ik knipperde met mijn ogen en stapte van hem weg, niet voordat ik de gekwetste uitdrukking in zijn ogen zag.
"Ik hou van je, Jake, dat weet je, maar ik voel dat we dingen overhaasten. Wat is de haast?" vroeg ik terwijl ik mijn hoofd schuin hield om hem beter te kunnen zien.
"Omdat ik geen dag langer kan wachten zonder te weten dat je van mij bent in elke zin van het woord. Je zei dat je van me houdt, is dat waar?" vroeg hij, waardoor ik me afvroeg waar hij heen ging met dit.
"Hoe kun je daaraan twijfelen?" fronste ik, terwijl ik mentaal met mijn ogen rolde en mijn lange donkere haar uit mijn gezicht streek, wat me eraan herinnerde dat ik een knipbeurt nodig had. Ik hou van mijn haar lang en zijdezacht en recht, maar Jake niet.
"Bewijs het, Emma," smeekte hij wanhopig terwijl hij mijn hand naar zijn borst bracht, waar zijn hartslag sterk was. Ik sloot mijn ogen en duwde die aarzeling weg. Ik hou van Jake, dus waarom ben ik zo bang om ja te zeggen? Waarom voel ik me alsof ik iemand verraadt door ja tegen hem te zeggen? Waarom? Terwijl ik alle vragen wegduwde, keek ik omhoog naar Jake, die me met zijn bruine heldere hoopvolle ogen aankeek, wachtend op mijn antwoord.
"Ja!" wist ik eruit te persen, glimlachend naar hem.
Ongeacht waar we waren of wie er keek, tilde hij me op en draaide me rond. Ik giechelde en sloeg mijn armen om zijn nek. Plotseling stond het haar op mijn nek overeind en verstijfde mijn hele lichaam van verbazing. Ik spande me in en keek nerveus om me heen. Waarom voelde ik alsof iemand naar me keek? vroeg ik me af. Jake merkte mijn verandering in stemming op en zette me weer op mijn voeten, waarna ik snel om me heen keek.
"Is alles oké?" vroeg hij bezorgd naar me kijkend.
"Ik ben in orde," glimlachte ik. "Ik kan niet wachten om de jouwe te zijn, Jacob Gonzalez," mompelde ik voordat ik naar voren leunde en hem kuste.
Men zou kunnen zeggen dat mijn huwelijk een schot in de roos was, want een week later staan Jake en ik klaar om te trouwen. Ik vroeg me altijd af waarom we zo'n haast hadden om te trouwen, maar als ik terugdacht aan zijn woorden toen hij me een week geleden ten huwelijk vroeg, kon ik niet anders dan glimlachen. Vandaag is mijn grote dag!
"Je ziet eruit als een echte bruid," grijnsde mijn nicht Katie, die ook mijn beste vriendin en mijn bruidsmeisje is.
Ik bloosde. "Hoe kan ik dat niet? Ik heb voor altijd op deze dag gewacht," antwoordde ik terwijl ik mijn sluier rechtzette.
"Je bent een geluksvogel. Ik ben zo blij voor je," giechelde ze en gaf me een snelle knuffel. Alsof het afgesproken was, klonk er buiten een luide toeter, wat aangaf dat het tijd was om naar de kerk te gaan. Mijn ouders kwamen binnen en zagen eruit als het iconische koppel dat ze zijn, en zoals elke rijke ouder zou moeten, gaven ze me elk een knuffel en begeleidden me naar buiten naar de wachtende auto.
De rit naar de kerk was kort. Nadat ik uit de auto was geholpen, werd ik plotseling zenuwachtig. Katie merkte het op en grijnsde naar me. "Dat gebeurt," zei ze.
"Hoe weet je dat? Je bent nooit getrouwd geweest," zei ik tegen haar.
"Ik weet gewoon dingen," haalde ze haar schouders op en stapte opzij terwijl mijn vader naar voren kwam om mijn arm te nemen. Ik glimlachte naar hem en hij grijnsde terug.
"Ik ben trots op je," fluisterde hij met een trotse vaderglimlach.
Ik legde even mijn hoofd op zijn schouder terwijl de deur van de kerk openging en we begonnen aan de korte tocht door het gangpad. Jake zag er zo knap uit terwijl hij naast de priester stond te wachten op mij. Toen ik bij hem kwam, legde mijn vader mijn hand in de zijne en zei iets, maar ik lette niet op omdat mijn aandacht gericht was op de lange man die net binnenkwam. Hij zag er zo verloren uit en Jake keek hem met een frons aan, duidelijk verward.
Nog drie mannen kwamen de kerk binnen en iedereen begon te fluisteren, zich afvragend wie de gasten waren. Ik kon mijn blik niet van de eerste man afhouden terwijl hij naar mij toe liep. Ik was zenuwachtig en doodsbang, wat stom was, want ik had hem nog nooit in mijn leven ontmoet. Zijn ogen waren donker met een vleugje blauw, zulke ogen had ik nog nooit gezien. En ze staarden naar me, riepen me.
Ik hapte naar adem en deed een stap achteruit toen hij zijn hand naar me uitstak.
"Wie de fuck ben jij, kerel!" blafte Jake en duwde me achter zich.
"Ik ben Jet," vulde zijn donkere, schorre stem de ruimte, zo donker en dominant. "Alpha Jet," herhaalde hij in een verveelde toon, zijn ogen verlieten de mijne niet.
"Wat is je zaak hier? Als je hier bent voor de bruiloft, blijf dan in de menigte," blafte Jake naar hem, op dat moment gevaarlijk kijkend.
Ze staarden elkaar aan wat een eeuwigheid leek totdat ik mijn keel schraapte en de blik tussen twee krachtige mannen verbrak. "Wat... is... er... aan de hand?" stamelde ik bijna in tranen.
Zijn ogen verzachtten toen hij weer naar me keek. "Van mij!" gromde hij en deed een stap naar me toe.
Ik bevroor, ik wilde rennen maar mijn lichaam bevroor op de plek. Wie is deze man en wat wil hij van mij? Voordat hij bij me kon komen, haastte Jake zich en ging tussen ons in staan, maar deze keer had Jet er genoeg van. Hij sloeg Jake zo hard dat hij door de kamer vloog.
"Niemand staat tussen mij en wat van mij is!" gromde hij.
Iedereen uit de menigte schreeuwde en maakte een sprint naar de deur. Mijn ouders waren geschokt, ik kon de angst in hun ogen zien, ze deden een stap weg van mij.
Ik keek rond in de kamer terwijl mensen naar buiten renden en enkele van Jake's mannen naar binnen kwamen, maar werden tegengehouden door Jet's mannen. De priester was ook weggerend. Ik staarde naar de man. "Wie ben jij en wat wil je!" schreeuwde ik terwijl ik de bloemen liet vallen die ik vasthield.
"Jij," antwoordde hij terwijl zijn prachtige lippen zich tot een glimlach krulden.
Waarom staarde ik naar zijn lippen? Deze man had mijn bruiloft verpest. "Ik? Waarom?" vroeg ik boos.
"Omdat je van mij bent." Toen draaide hij zich naar zijn vriend, oké, ik weet niet of ze dat zijn, maar eerlijk gezegd kan het me niet schelen. "Laten we gaan," zei hij, draaide zich om en liep naar buiten.
Ik voelde een pijnscheut terwijl ik hem weg zag lopen, maar ik hoefde er niet over na te denken want plotseling gooide een van zijn mannen me over zijn schouder.
Ik liet een schreeuw horen. "Mam! Pap! Help!" huilde ik terwijl ik worstelde om van de man af te springen die me had opgepakt, maar hij was te sterk, hij bewoog niet eens. Het laatste wat ik zag was dat Jake worstelde om op te staan, maar de man had hem zo hard geslagen dat hij weer op de grond viel.
.
.
.
Wordt vervolgd.