HOOFDSTUK 4 Droom versus realiteit
Evie
Ik werd wakker door het geluid van mijn wekker, en was totaal teleurgesteld toen ik ontdekte dat ik mijn kussen aan het kussen was.
Jeetje, het was maar een droom.
Ik had gedroomd dat Draven eindelijk had ingezien dat ik de vrouw was met wie hij wilde zijn. We waren alleen op een strand in Zandvoort, wandelend zij aan zij onder de heldere sterrenhemel, pratend en lachend, toen hij me ineens stopte en in mijn ogen keek.
"Evie, ik wil dat je weet dat je de wereld voor me betekent. Ik weet dat dit vreemd klinkt, maar ik heb beseft dat ik niet weet wat ik zal doen als je ooit besluit me te verlaten," bekende hij terwijl hij mijn haar uit mijn gezicht streek.
"Oh, Draven, je weet dat ik je nooit zal verlaten," zei ik, stralend naar hem glimlachend. "Je bent mijn beste vriend en we zullen altijd de beste vrienden blijven." Hij nam mijn handen in de zijne, bracht mijn handen naar zijn lippen en kuste teder de rug van mijn handen, het gevoel van zijn lippen bleef op mijn huid hangen. Ik voelde een plotselinge schok van elektriciteit door mijn armen gaan, die zich door de rest van mijn lichaam verspreidde. Ik huiverde, genietend van de sensatie die ik pas net begon te ontdekken.
"Ik wil dat we meer zijn dan alleen vrienden, Evie," mompelde hij, zijn stem laag en hees. "Ik wil dat we samen zijn."
"Wil je dat echt?" vroeg ik, verbluft. Gisteren was ik nog een zus voor hem, maar vandaag... vandaag wilde hij dat we geliefden zouden worden.
"Ja, dat wil ik. Ik hou van je, Evie Howell," fluisterde hij met een verlangen in zijn stem voordat hij mijn lippen opeiste.
Toen werd ik wakker.
Ik schreeuwde in mijn kussen en gooide het tegen de muur, boos op mezelf omdat ik zo'n dwaas was.
Ik moet wel hitsig zijn om te dromen dat Draven me kust.
Nou, er is één ding dat me kan helpen Draven's lippen op de mijne te vergeten, en dat is werk.
Ik stond snel op, nam een douche en poetste mijn tanden. Nadat ik me had aangekleed in een zakelijke outfit, rende ik naar beneden voor koffie.
De deurbel ging terwijl ik door een van mijn keukenkastjes rommelde op zoek naar koffiefilters. Ik keek op mijn horloge.
Wie kan dat zo vroeg op een zaterdagochtend zijn?
Nou, er was maar één persoon die ik kende die zo vroeg in de ochtend langs zou komen.
Ik opende de deur, verrast om Draven te zien met een paar kopjes koffie in de ene hand en een zak met gebakjes in de andere.
De ochtendstralen van de zon vormden letterlijk een halo rond zijn hoofd, waardoor hij eruitzag als een engel. Ik wilde hem aanraken.
In plaats daarvan hief ik mijn handen voor mijn gezicht om mijn ogen tegen de zon te beschermen.
Ik zweer, de goden moeten me straffen!
"Ga je me niet binnenlaten?" drawlde Draven, een kleine glimlach spelend op zijn volle lippen. Hij droeg een donker maatpak, zijn dikke donkere haar nog vochtig van zijn douche. Ik ademde diep in en ving een vleugje van zijn dure eau de cologne op. Hij rook zo goed, als sandelhout en gevaar.
Ik stapte opzij en gebaarde dat hij binnen mocht komen. "Sorry, waarom ben je hier zo vroeg in de ochtend?" vroeg ik terwijl hij langs me liep richting de keuken. "Hoewel ik het echt niet erg vind, gezien je cadeaus hebt meegebracht." Ik sloot mijn voordeur en volgde hem snel naar de keuken.
"Om mijn excuses aan te bieden voor het wakker maken van je midden in de nacht," antwoordde hij terwijl hij de zak met eten en de kopjes koffie op mijn kleine keukentafel zette. Ik pakte een paar borden en vorken en ging tegenover hem zitten.
"Oké... wie ben jij en wat heb je met Draven gedaan?" vroeg ik terwijl ik een croissant op elk van onze borden legde.
"Oh, kom op, Evie, ik heb je eerder ontbijt gebracht," antwoordde hij. Ik keek naar mijn plafond en probeerde me te herinneren of hij me ooit ontbijt had gebracht. Als er iets was waar ik goed in was, was het alles onthouden wat Draven nooit voor me had gedaan.
"Nee, dat heb je niet," wierp ik tegen, mijn ogen tot spleetjes knijpend. "Ontbijt in het café telt niet." Er was een klein café met een jaren tachtig thema vlakbij Blake's gebouw. We ontmoetten elkaar daar meestal voor het ontbijt voordat we naar het werk gingen.
"Goed. Ik heb ontbijt voor je gekocht," zei hij, zichzelf corrigerend. "Als je gewoon had ingestemd om op de verdieping onder de mijne te wonen, zou ik je elke dag ontbijt brengen."
Mijn hart smolt. Ik wist dat hij dat alleen maar zei omdat ik zijn beste vriend was en we letterlijk alles samen deden. Na de middelbare school hadden we dezelfde lessen in de bovenbouw. Na de bovenbouw gingen we naar dezelfde universiteit, hoewel we verschillende studies volgden. Draven studeerde bedrijfskunde terwijl ik psychologie studeerde.
Ik heb altijd dokter willen worden, maar aangezien mijn familie niet welgesteld was, wist ik dat als ik dat wilde bereiken, ik alles zelf moest doen en dat het zeker wat tijd zou kosten.
In tegenstelling tot mij had Draven al investeringen die geld voor hem verdienden. Dit was de harde realiteit die ik ontdekte toen ik hem vergezelde naar de bank om zijn kluisje te openen. Binnenin lag een eigendomsakte van een gebouw in het centrum van Los Angeles, inclusief aandelencertificaten op zijn naam. Blijkbaar had zijn familie aandelen gekocht van een bekende frisdrankfirma toen die voor het eerst openbaar werd en had ze vastgehouden. Draven besloot alles te verkopen en werd in een oogwenk multimiljonair, terwijl ik dezelfde oude Evie bleef.
Nu is hij mijn baas. Wat een pech!
"Evie, je hebt niets gezegd. Is de croissant niet naar je smaak?" vroeg Draven, zijn wenkbrauwen gefronst.
"Het spijt me zo. Ik was helemaal afwezig," verontschuldigde ik me, terwijl ik een stuk van de croissant sneed en in mijn mond stopte. Het was boterachtig, knapperig en delicaat zoet, en smolt praktisch in mijn mond terwijl ik kauwde. "Oh, wauw! Het smelt letterlijk in je mond. Waar heb je deze gekocht?"
"Bij die bakkerij om de hoek," antwoordde hij. "Goed, je vindt het lekker. Ik wilde voorstellen om naar het eetcafé te gaan als je de croissant niet lekker vond." Ik keek op mijn horloge. Het was nog vroeg.
"Weet je wat? Laten we ontbijten in het eetcafé. Ik heb zin in wat spek," zei ik, terwijl ik mijn handen van kruimels reinigde.
"Mmmm... dat klinkt goed," zei Draven, terwijl hij opstond. "Spek it is." Hij pakte mijn handen en trok me snel omhoog... nou ja, iets te snel. Ik verloor mijn evenwicht en viel tegen zijn harde, gespierde borst. Zijn armen wikkelden zich onmiddellijk om me heen en voor een moment voelde ik me warm en veilig... alsof ik daar thuishoorde.
Ik sloot mijn ogen en genoot van het moment, ademde zijn mannelijke geur in, voelde de beweging van zijn spieren onder zijn shirt, en genoot, zelfs maar voor een enkel moment, van het zijn van de ene vrouw in Draven Blake's armen.
"Jij, mijn beste, hebt honger. Mama Agnes zal het niet leuk vinden om te horen dat ik niet goed voor je heb gezorgd. Ik heb haar beloofd dat ik over je zou waken en je gezond zou houden," zei Draven, terwijl hij me rechtop duwde en ervoor zorgde dat ik goed stond. Ik fronste, merkend dat hij een gezicht trok alsof dicht bij mij zijn zo'n ongemak voor hem was.
De realiteit doet verdomd pijn.
Ik pakte mijn autosleutels en probeerde snel alles wat ik nodig had in mijn tas te stoppen. "Ik volg jou wel." Ik kon niet met hem meerijden. Ik voelde me kwetsbaar. Ik had net gedroomd over het kussen van hem. Ik moest mezelf ook herinneren dat hij nog steeds met Cheryl was.
"Nee, dat doe je niet." Hij keek op zijn horloge. "Het zal ons meer tijd kosten om door het verkeer te komen. Ik laat Luke je later naar huis rijden." Ik stopte met haasten, verbluft dat ik hoorde dat Luke mij later kon rijden. Luke haalde meestal degene op met wie Draven op zaterdagavond aan het daten was voor diner en dansen.
"Wacht? Wat?" vroeg ik, abrupt naar hem draaiend met een verwarde uitdrukking op mijn gezicht. "Het is zaterdag, weet je nog?"
"Cheryl en ik zijn gisteravond uit elkaar gegaan," verduidelijkte hij eindelijk. "Ik had gelijk. Ze ging vreemd met Harrison Crowe."
"Bah... Harrison Crowe?! Die klootzak! Hij is oud genoeg om haar grootvader te zijn," riep ik uit. Hij haalde zijn schouders op en schudde zijn hoofd, betreurend.
"Het is haar beslissing," zei hij, afwijzend. "Ik denk dat het haar een idee gaf nadat ik haar het verhaal vertelde over wat hij jou had aangedaan terwijl hij nog getrouwd was met vrouw nummer vijf. Hoe dan ook, het is haar bed, nu moet ze erin liggen. Kom op, Evie. We moeten nu gaan om het verkeer voor te zijn." Hij stond op en liep naar mijn voordeur.
"Ik ben klaar om te gaan, denk ik," zei ik, terwijl ik mijn telefoon controleerde voordat ik hem in mijn tas stopte. "Ik heb alleen die ene vergadering met de Kimura-groep en ik heb wat documenten die ik moet doornemen voordat ik het weekend kan rusten. Oh, trouwens, Mama Agnes verwacht ons morgen bij haar thuis. Wat me eraan herinnert dat ik haar een cadeau moet kopen." Shit! Hoe kon ik vergeten haar een cadeau te kopen voor haar verjaardag?
Ik zag Draven grimassen. Hij was ook vergeten haar een cadeau te kopen. "We gaan na het werk. Bedankt dat je me eraan herinnerde. Ze zal zo boos zijn dat ik het vergeten ben." Hij opende de deur en botste bijna tegen mijn andere beste vriend. Zijn gezicht werd donker, de vijandigheid voelbaar.
"Kijk eens wat de kat heeft binnengesleept."