De voordelen van uitverkorenen
Ik wacht totdat de deur stevig dicht is en Luc al lang buiten gehoorsafstand is, dan draai ik me om naar Kate, zoekend naar haar ogen en vraag haar oprecht: "Gaat het goed met je?"
Ze lacht. "Eh, wat bedoel je? Jij bent hier de enige die bijna tot de dood toe leeggezogen werd, en hey, hoe voelde dat eigenlijk? Want de kleine kusjes die ik kreeg deden helemaal geen pijn. Ze waren--"
"Beter dan seks, ja, ja, ik weet het, en dat zou zorgwekkend moeten zijn, toch? Deze vampiers of wat ze ook zijn--"
"Zeker vampiers. Onsterfelijke, sexy vampiers," zucht ze gelukzalig.
"Deze bloedzuigende freaks," werp ik tegen, "hebben duidelijk een soort gif in hun speeksel. Het maakt ons helemaal giechelig, en dan werkt het als een soort hersencontrole--"
"Nee, dat denk ik niet," onderbreekt ze me. "Ik bedoel, kijk eens hoe jij je gedraagt – rechttoe rechtaan onafhankelijk. En ze hebben me ook niet gedwongen hier te komen. Dat weet je toch? Het enige wat ze deden was me een leuke tijd bezorgen, en me dan uitnodigen naar beneden."
"Is dat waar we zijn?" dring ik aan. "Een kelder onder de club?"
"Oh ja, ze hebben een heel ondergronds landgoed!" straalt Kate. "Het is zo ontzettend gaaf. Ik kan niet wachten tot je de bibliotheek en de balzaal ziet! En--"
"Kan me niet schelen," zeg ik droog. "Zie je, ik ben meer gefocust op ontsnappen uit deze gevangenis voordat het etenstijd is en ik helemaal leeggezogen word!"
"Dat gaat niet gebeuren," houdt Kate vol, terwijl ze me lichtjes op de schouder slaat. "Ik bedoel, het spijt me dat het gebeurde bij je eerste keer met Luc, maar zo zal het niet nog een keer gaan. Je overviel hem gewoon omdat je zo ongelooflijk lekker smaakt. Wat – jaloers!" Ze wrijft verdrietig over haar pols. "Blijkbaar is mijn bloed als overgezouten soep voor hem, terwijl jij gewoon heerlijk bent."
"Zo heerlijk dat hij me nu gaat serveren als maaltijd voor de rest van zijn coven!" herinner ik haar paniekerig, en ze wuift het weg alsof het niets is.
"En het gaat geweldig voelen, vertrouw me. De meeste vampiers hier zijn eigenlijk heel zachtaardig. Zoals de man met wie ik gisteravond was, Julian, hij nam maar een klein beetje," Ze traceert de punctiemerken in haar nek met een liefdevolle blik. "niet eens een pint, en toen bleef hij zich verontschuldigen ervoor, vragen of het goed met me ging. Wat… helemaal niet aantrekkelijk, eerlijk gezegd. Die blozende jongen moet zijn dierlijke energie omarmen en zich gaan gedragen als een echte vampier, weet je?"
"Je bedoelt zoals Luc?" gok ik, en ze knikt enthousiast.
"Ja, absoluut. Ik was zo opgewonden toen hij me hier uitnodigde. Hoewel de eerste keer alleen was om je die levensreddende bloedtransfusie te geven, je infuus aan te sluiten en zo. Wat, oh juist!" ze haalt nog een bloedzak uit de sporttas onder het bed. "Ga liggen en rust even uit. Je bent nog steeds bloedarmoedig en zo."
"Vanwege de aanval en bijna-dood knagen!" herinner ik haar snijdend, terwijl ik deze keer zelf de naald inbreng. Ik ben dankbaar voor de verse infusie van bloed, want ja, ik voel me nog steeds licht in mijn hoofd en duizelig. Verrast dat ik Luc geen overdosis heb gegeven met de hoeveelheid die hij van me nam.
Ik zak terug tegen de kussens met een zucht, kijkend naar de vergrendelde en streng bewaakte deur. "Ik ga ontsnappen uit deze plek," beloof ik, mijn ogen weer naar Kate draaiend. "En wanneer ik dat doe, neem ik jou mee, want je bent duidelijk niet helemaal bij je verstand op dit moment--"
"Leah," onderbreekt ze me, haar uitdrukking plotseling serieus. "Vind je je baan eigenlijk leuk?"
Ik bloos. "Ik… ik bedoel, het is een goede carrière--"
"Met waardeloze uren, ronduit vieze verantwoordelijkheden, en een giftige werkomgeving met oordelende collega's die echt helemaal niet om je geven."
"Nou, ja, maar--"
"En hoe is je liefdesleven? Hoe werd je behandeld op Tinder? Want wil je mijn realiteit horen? Vreselijke ex-vriendjes en one-night stands waarbij de man klaarkomt, maar nooit de moeite neemt om te checken of ik ervan geniet. Vergelijk dat met gisteravond – drie orgasmes."
"Ten minste één daarvan van potentieel besmettelijk vampierspeeksel, toch?" werp ik wanhopig tegen, en Kate schudt alleen haar hoofd.
"Wat dan ook. Keer je rug naar iets magisch en geweldig als je wilt, Leah, maar ik ga in ieder geval niet terug naar mijn waardeloze, insectenvergeven appartement, mijn lege koelkast en mijn berg studieleningen."
"Je zou liever een seksslaaf zijn in een nachtclubkelder?"
"Niet een kelder, een ondergronds herenhuis in een nachtclub gerund door een waanzinnig sexy en charmante vampier die me de gave van onsterfelijkheid kan schenken," antwoordt ze, en ik verstijf.
"Wil je een vampier worden?"
"Nou ja, waarom niet? Ik was altijd meer een nachtleven-meisje dan een strand- en zonaanbidder. Dus, ik blijf bloed geven totdat ze er genoeg van hebben, of iemand per ongeluk me helemaal leegzuigt... Maar dan zal een aardige vampier zoals Julian me zeker redden, mij zijn bloed geven en me terugbrengen."
Ik heb deze Julian nooit ontmoet, maar hij klinkt veel gracieuzer dan Luc, een narcist waarvan ik zeker weet dat hij Kate dood op de vloer zou achterlaten als hij ooit te ver zou gaan en haar zo zou leegzuigen zoals hij bij mij deed.
Ik kijk naar mijn langzaam druppelende bloedzak en pluk aan het dunne materiaal van mijn schandalige nachtjapon die mijn borst niet zozeer bedekt als wel de aandacht erop vestigt. "Ik zeg nog steeds dat Luc een totale smeerlap is en je afstand van hem moet houden, niet proberen dichter bij hem te komen. Kijk maar hoe hij zijn poppen aankleedt, dit is compleet objectiverend--"
"Hé, ik heb dat voor jou uitgekozen," zegt ze mokkend. "Het is comfortabeler om in te slapen dan je andere jurk, toch? En ik vind dat je er mooi uitziet. Het maakt je er maagdelijk en speciaal uitzien, en het is perfect voor je huidskleur."
Ik knipper. "Dus... Luc heeft me niet uitgekleed en gedwongen dit kostuum aan te trekken?"
"Nee, helemaal mijn idee," biedt Kate aan. "Je had een sponsbad nodig om al die nachtclubvuil en glitter van je af te krijgen."
"En dat korset..." Ik gebaar naar het laag uitgesneden, meest oncomfortabele ding dat haar borsten omhoog duwt.
"Ja, dat heb ik zelf uitgekozen," snauwt ze, duidelijk defensief. Dan fleurt ze weer op. "En wacht, dat is waar. Je hebt je kast nog niet eens gezien! Kom op."
Ik gebruik mijn infuusstandaard als wandelstok, terwijl Kate me naar de dubbele deuren recht tegenover het bed leidt. De inloopkast is vol met schoenen en accessoires. Er is een verscheidenheid aan klassieke en gotische ontwerpen van zwarte kant en rode zijde, maar ook felroze topjes en neon groene hoepeloorringen, niets daarvan geschikt om te dragen in een zakelijke vergadering of casual koffiedate, maar allemaal items die er geweldig uit zouden zien onder de neonlichten van de club boven ons.
"Ze zeggen dat Luc zijn praels absoluut alles koopt wat ze vragen," informeert Kate me in een zangerige verleiding. "Aangepaste jurken," Ze houdt een paar prachtige, dijhoge hakken omhoog. "lakleren laarzen..."
"En zijn de vrouwen die al deze outfits hebben besteld al leeggezogen en dood, vraag ik me af?" breng ik schokkerig uit, en Kate fronst.
"Nee, Luc zegt dat hij nooit iemand heeft gedood. Maar ik stel me voor dat hij ze niet voor altijd houdt, zodra ze beginnen te verouderen enzo. En ik bedoel, ik heb hier beneden geen onsterfelijke vrouwen ontmoet. Je weet wel, mensen die hij heeft veranderd..."
Dan zijn ze waarschijnlijk allemaal dood, Kate, en Luc is net zo'n leugenaar als hij een bloedzuiger is.
Dat gezegd... Deze kamer is tien keer beter dan mijn vorige woonsituatie. Het is een extravagante kledingkast met een even extravagante badkamer eraan vast. Ik neem een lekker lang bad in dat enorme bad, uitgerust met jets en alles, en denk serieus na over wat Kate zei.
Mijn leven voor gisteravond was niets om jaloers op te zijn. Het was een soort frustrerende sleur.
Tenminste had ik Gracen...
Een halfbloed vampier gekweld door maagkrampen van de kortste aanraking van mijn lippen. Iemand zo gevoelig voor mijn bloed dat het kleinste sneetje hem volledig verlamt. Geen wonder dat hij nooit verder met mij ging dan tweede honk. Hij was waarschijnlijk bang dat hij de controle zou verliezen en me zou leegzuigen, net zoals Luc bijna deed.
Maar tegelijkertijd... Waarom die glamoureerde bril dragen om zijn echte gezicht te verbergen? Het zou zijn dagen een stuk makkelijker hebben gemaakt als hij door het leven kon gaan, vooral onze middelbare school, als een grade A hunk in plaats van een sullige niemand.
Wat bedoelde Luc met die opmerking over echte mind control?
Wat voor effect zullen Gracen's droomachtige, donkere ogen hebben op de bevolking nu de illusie is verbroken?
Ik heb te veel vragen, en ik moet hem zien.
Ik moet eerst de avond hier overleven en een manier vinden om uit deze gevangenis te breken.