Hoofdstuk 12
Lunchtijd in de kantine van het JC-gebouw.
"Hoe ging het interview?" vroeg Eva voordat ze een slok van haar sap nam. Amaya rolde met haar ogen. "Allen zei dat ik na de lunch terug moest komen om de baas te zien en dat hij ook iemand zou verkiezen die Chinees of Japans spreekt."
"Wauw! Ik wist niet dat de grote baas zo kieskeurig was."
"En dat stond niet in de advertentie," merkte Amaya op. "En jij hebt het ook niet genoemd toen we telefonisch spraken."
"Kom op, hoe zou ik dat moeten weten? Meneer Johnson, de grote baas—hij houdt er niet van om te veel specificaties in de advertenties te zetten om een bepaalde reden, en ik ben het daar eigenlijk mee eens." Eva snoof even. Nou, er was niet veel dat Amaya daarop kon zeggen—duidelijk was bij de eerste blik al besloten dat ze niet de juiste persoon was voor de baan.
Hoewel het een onmogelijke droom was geweest, nu ze er een glimp van had opgevangen, wilde Amaya het.
Het salaris was om van te dromen—Tommy's behoeften en haar kleine appartement huur waren verschuldigd.
Allen had tijdens hun eerste interview uitgelegd dat het personeel van meneer Johnson snel uitgebrand raakte. Hij was een veeleisende baas, die volledige toewijding verwachtte en dat deze baan en de reizen haar leven letterlijk zouden overnemen, wat niet bij Amaya paste. Ze kon haar zoon nooit alleen bij Eva achterlaten.
Een jaar hard werken, en ze zou eindelijk haar master kunnen ondersteunen. Zeker, in die tijd zou ze de achterstallige schulden kunnen afbetalen? Een jaar zichzelf uitputten, en ze zou eindelijk vrij zijn—vrij om haar dromen na te jagen, vrij om het leven te leven dat haar tot nu toe was ontzegd.
"Maak je geen zorgen, ik weet zeker dat je de baan krijgt," zei Eva met een knipoog.
Na de lunch ging ze terug naar HR, en Allen bracht haar naar de 35e verdieping, in de executive afdeling. Toen ze uit de enorme spiegelwand lift stapte, zuchtte ze terwijl de kleine glimp van hoop snel verdween.
Terwijl ze door de glimmende glazen deuren liep en de onberispelijke lobby binnenkwam, klopte haar hart sneller.
Nou, tenminste hadden Eva en Allen haar niet in onzekerheid gelaten; tenminste zou ze niet elke vijf minuten haar telefoon controleren of naar de post rennen. Zeker, ze zou niet worden aangenomen als de secretaresse van de grote baas.
Allen kon niet duidelijker zijn geweest—ze was niet gewenst. Toen ging de tegenoverliggende liftdeur open. En toen liep hij binnen.
En de kamer werd zwart.
"Oh mijn God!" mompelde Amaya tegen zichzelf terwijl haar blik de mannen volgde.
Nou, het werd niet echt zwart, maar het had net zo goed gekund, want hij was alles wat ze kon zien.
Gekleed in een dure marineblauwe smoking, de man zelf—de man die haar gedachten de afgelopen zes jaar teisterde—was de vader van haar zoon. De CEO, de grote baas, Chase Johnson, liep door de gang langs de ontvangstruimte.
Hoe kon mijn dag zo slecht verlopen? Dacht ze bij zichzelf.
Een man, wiens naam Amaya hoorde als Gabby, stond op, knoopte Chase's strik terwijl hij hem in een paar minuten leek te voorzien van een maand aan berichten.
"Meneer, meneer Aiko Shurima wil volgende week een 'persoonlijk' gesprek. U heeft tegen die tijd een nieuwe secretaresse nodig; mijn vrouw zal me vermoorden; ik beloof een pensioen—" kreunde Gabby.
"Nee," kwam Chase's verveelde reactie terwijl hij naar de gigantische deur liep, waarvan Amaya aannam dat het zijn kantoor was.
"Ik weet dat je met pensioen gaat, maar ik heb je toch gezegd, ik heb geen vrouwelijke secretaresse nodig."
"Maar meneer, HR heeft de afgelopen dagen tientallen sollicitanten geïnterviewd en ik zag net nog—"
"Het kan me niet schelen, Gabby." Zijn ogen dwaalden door de kamer terwijl Gabby met zijn manchetknopen bezig was, en toen gaf hij Amaya een verveelde blik die halverwege veranderde, en zijn totale desinteresse verschoof enigszins.
Hij gunde haar een tweede blik, en het was een blik die ze goed kende. Het was dezelfde blik die mannen gebruikten op nietsvermoedende vrouwen—bij het tankstation, de supermarkt, schoolconcerten, de kroeg, oh, overal...
Zes voet twee en met marineblauwe ogen, Chase Johnson had net zo goed het woord gevaar op zijn gladde voorhoofd gestempeld kunnen hebben. Zacht haar was naar achteren gestreken, maar een dikke, ravenlok ontsnapte toen Gabby hem officieel geknoopt verklaarde, en met één gemanicureerde hand haalde hij het door zijn haar, en het viel in moeiteloze vorm.
Het was een blik die, voor Amaya, gevaar uitschreeuwde.
Die handen... die...
Verdomme! Pak jezelf bij elkaar, Amaya, en ren nu weg! Ze berispte zichzelf.
Gabby rolde met zijn ogen terwijl hij opnieuw begon, "En Justin belde, je beste vriend? Hij is overstuur... en hij wil dat je, eh, het hele weekend naar L.A. komt."
"Zeg hem dat hij zelf naar Los Angeles moet gaan," antwoordde Chase, terwijl hij de deur van zijn kantoor opende zonder de omgeving een blik waardig te keuren.
"Maar meneer—" Gabby stopte toen hij Amaya in de gang zag staan, als een standbeeld, kijkend naar hun interactie bij de deur. "Godzijdank, de hulp is hier!” riep Gabby. "Moet ik haar binnenlaten?"
"Wie?" antwoordde Chase geïrriteerd. "De sollicitant, eh—HR heeft gestuurd, meneer." Amaya deed een stap achteruit toen ze Chase hoorde antwoorden terwijl de deur dichtging. "Goed, laat de sollicitant binnen." Terwijl ze naar het kantoor van de CEO werd geleid, probeerde Amaya zichzelf te kalmeren.
"Verdomme!" Ze beet op haar lippen terwijl Gabby haar gebaarde om naar binnen te gaan. "Succes!" Gabby vertrok zonder een tweede blik. Ze stond daar bij de deur, twijfelend of ze moest kloppen of gewoon die verdomde deur moest openen.
Zes jaar waren verstreken sinds Amaya en Chase elkaar voor het laatst hadden gezien. Toen waren ze gewoon twee dronken individuen die in het moment leefden, totaal onwetend van wat de toekomst zou brengen. Of, ja, ik denk dat ze die nacht dronken was.
Maar het lot had andere plannen voor hen, en het stond op het punt hen weer samen te brengen.
Amaya, nu een zelfverzekerde en elegante vrouw in haar midden twintig, had besloten om op de deur te kloppen of weg te rennen. Ze koos ervoor om te kloppen.
Eerder was ze enthousiast over de kans, en hoewel ze zich grondig had voorbereid op het interview, kon ze niet anders dan zich een beetje nerveus voelen. Maar nu, wetende dat de vader van haar zoon dezelfde was achter de deur, huiverde ze. Haar zelfvertrouwen verdween plotseling.
De naam van de CEO van het bedrijf werd tijdens het sollicitatieproces achtergehouden, wat bijdroeg aan het mysterie rond de positie. Ze dacht dat het Justin was, jongen, wat had ze het mis.
Nu merkte ze op dat ze haar intuïtie nooit meer moest negeren. Ze had eerder moeten wegrennen. Met een zucht klopte ze weer op de deur.
"Kom binnen," Chase's stem echode in haar hoofd.
Herinneringen aan haar verleden kwamen terug—herinneringen aan de zorgeloze nacht die ze doorbracht met Chase, de man die ooit haar hart had veroverd. Maar toen ze Chase achter het grote bureau zag zitten, stokte haar adem. Hij zag er precies zo uit als ze zich herinnerde—zelfverzekerd, knap en succesvol. Hun blikken kruisten elkaar, en Amaya kon een glimp van herkenning in Chase's ogen voelen. Maar hij verborg het snel met een professionele glimlach en deed alsof hij haar niet kende.
"Goedemorgen, mevrouw Patterson," zei Chase, gebruikmakend van de naam op haar cv. "Neem alstublieft plaats."
Amaya ging zitten en probeerde kalm te blijven ondanks haar razende gedachten. Chase begon haar vragen te stellen over haar kwalificaties en ervaring, en ze beantwoordde elke vraag nauwgezet. Toch was de spanning tussen hen gedurende het hele interview voelbaar.
Chase kon de herinneringen die uit het verleden naar boven kwamen niet negeren. Hij had haar eindelijk gevonden! Hij herinnerde zich Daisy, of Amaya, levendig, met haar prachtige vormen en haar donkere haar; hij had gelijk, ze droeg die nacht een pruik.
Hij fronste terwijl hij op de intercom drukte en koffie voor hen beiden bestelde, maar hij wilde haar geen herkenning tonen. Het was een mix van emoties voor hem; een deel van hem wilde haar omarmen en terugdenken aan de goede tijden die ze samen hadden gedeeld, terwijl een ander deel professioneel wilde blijven en persoonlijke geschiedenis niet wilde laten interfereren met zakelijke aangelegenheden.
Terwijl Chase tegenover Amaya zat, bekeek hij zorgvuldig haar cv, terwijl hij probeerde een professionele houding te behouden ondanks de golven van herinneringen die door zijn gedachten stroomden. Hij kon niet anders dan de vermelding van een vijfjarige zoon in haar persoonlijke gegevens opmerken, en dat wekte een gevoel van nieuwsgierigheid bij hem. Het was een stukje informatie dat hij niet had verwacht, en het maakte de situatie alleen maar intrigerender.
Amaya, op haar beurt, merkte de glimp van verrassing in Chase's ogen toen hij haar status als alleenstaande moeder zag. Ze fronste lichtjes, zich afvragend of hij op de een of andere manier de puzzelstukjes had samengevoegd en haar herkende. De gedachte dat hij haar verleden kende maakte haar nerveus, en ze hoopte stilletjes dat hij het voor zichzelf zou houden.
"Amaya," begon Chase, zijn toon professioneel maar met een ondertoon van nieuwsgierigheid, "vertel me over je vorige werkervaring."
Amaya verschoof in haar stoel, haar zenuwen kregen de overhand. "Nou, ik heb geen ervaring als secretaresse; ik heb jarenlange ervaring als IT-software specialist voor verschillende bedrijven," antwoordde ze, terwijl ze haar focus op het onderwerp hield.
Chase knikte en stelde haar een reeks vragen over haar vaardigheden en ervaring. Terwijl het interview voortging, kon hij niet anders dan de vertrouwde schittering in haar ogen opmerken, de manier waarop ze glimlachte als ze over haar sterke punten sprak, en de subtiele gebaren die ze maakte. Hij was er bijna zeker van dat het haar was—Amaya, zijn Daisy—maar hij vocht tegen de drang om zijn vermoeden te bevestigen.
Diep van binnen worstelde Chase met de herinneringen aan hun tijd samen en de prachtige nacht die ze ooit deelden. Het was een mengeling van spijt en genegenheid, maar hij wist dat hij dat niet kon laten beïnvloeden bij zijn beslissing over haar sollicitatie.
Ondertussen raasde Amaya's gedachten met onzekerheid. Ze had het gevoel dat Chase wist wie ze was, maar ze kon er niet zeker van zijn. Misschien speelde haar verbeelding gewoon trucjes met haar. Toch concentreerde ze zich erop zijn vragen zo goed mogelijk te beantwoorden, hopend dat haar professionele kwalificaties luider zouden spreken dan welke gedeelde geschiedenis ze ook mochten hebben. Na wat als een eeuwigheid voelde, kwam het interview eindelijk ten einde.
"Dank u voor uw tijd, meneer Johnson."
Chase antwoordde beleefd. "Graag gedaan. U lijkt een veelbelovende kandidaat voor de functie. Ik zal binnenkort contact met u opnemen."
"Verdorie, ik hoor niet blij te zijn met deze baan." Dacht ze bij zichzelf. Amaya glimlachte, opgelucht dat het interview tot nu toe goed was verlopen. "Dank u, meneer Johnson. Ik ben echt enthousiast over de kans om hier te werken."
Leugenaar. Ze vertelde zichzelf.
Chase knikte, en bood een warme glimlach. "Geweldig. Ik zal alle kandidaten bekijken en binnenkort contact met u opnemen."
Ze stond op en verliet het kantoor, met een wervelwind van emoties van binnen.
Toen Amaya het kantoor verliet, kon ze het gevoel niet van zich afschudden dat Chase meer wist dan hij liet blijken. Het was alsof hij haar had herkend, maar om de een of andere reden koos hij ervoor hun gedeelde verleden niet aan te kaarten. Ze voelde een mix van emoties: nieuwsgierigheid, bezorgdheid en zelfs een vleugje hoop.
Buiten het gebouw trilden Amaya's handen terwijl ze Mary's nummer draaide. "Je zult niet geloven wie de CEO is," zei ze, haar stem trillerig. "Het is Chase Johnson."
"Wat? Geen sprake van!" riep haar vriendin uit. "Gaat het wel goed met je? Ik bedoel, wist hij van Tommy?"
"Natuurlijk niet. Niemand wist er iets van, alleen jij en ik. Noem dit alsjeblieft niet tegenover Tyler."
"Zeker, maar ik kan het niet helpen—"
"Mary, beloof me dat je dit nooit aan iemand zult vertellen."
"Oké, oké." Mary zuchtte aan de andere kant van de lijn, "Maar gaat het wel goed met je?"
"Ik weet het niet," antwoordde Amaya eerlijk. "Ik had nooit verwacht hem weer te zien, en nu weet ik niet zeker hoe ik me voel over voor hem werken."
Haar vriendin bood geruststellende woorden, herinnerde haar eraan dat het een professionele kans was en dat Chase waarschijnlijk net zo verrast was als zij. Maar Amaya kon het gevoel van onzekerheid niet van zich afschudden.
De volgende dagen wachtte Amaya gespannen om iets van het bedrijf te horen. Uiteindelijk kwam het telefoontje, en Gabby informeerde haar dat ze was geselecteerd voor de functie. Amaya voelde een golf van vreugde en trots, maar ook een vleugje angst over wat de toekomst zou brengen.
Ze wist niet dat het accepteren van deze baan niet alleen het begin van een nieuw hoofdstuk in haar professionele leven zou markeren, maar ook de deuren zou openen naar een verleden dat ze had geprobeerd te begraven. Terwijl Amaya zich voorbereidde op haar nieuwe baan, kon ze niet anders dan zich afvragen hoe haar leven opnieuw zou kruisen met dat van Chase en wat de toekomst voor hen beiden in petto had.
De volgende dag arriveerde Amaya bij het bedrijf, nog steeds onzeker over hoe ze met de situatie om moest gaan. Toen ze Chase's kantoor binnenstapte om haar nieuwe baan te beginnen, wist ze dat de komende dagen gevuld zouden zijn met onverwachte wendingen, oude emoties zouden opvlammen en ze gedwongen zouden worden het verleden te confronteren dat ze beiden hadden geprobeerd achter zich te laten.