PROLOOG
MOESSON DAN
LAYLA
*Hij liet haar achter.
Hij liet haar achter.
Hij liet haar achter.*
Hij had beloofd dat hij dat nooit zou doen, niet hij, niet weer. Hij is niet haar vader. Hij is niet haar moeder. Of misschien is het gewoon haar illusie. Ze belde hem, liggend slap op haar bed, hopend dat hij naar haar toe zou rennen en zeggen: "Het is nu voorbij. We verlaten deze stad. Jij, ik en ons kind."
Toen realiseerde ze zich dat hij nooit wist dat hij een kind had. Ze had het hem nooit verteld. Ze stuurde nog een sms.
*Waar ben je?
Ik mis je.
Ik heb je nodig.
Dit is niet meer grappig.
Ik hou van je.
Heb je gehoord wat er met mij is gebeurd?
Is dat waarom je niet reageert?
Ik kan begrijpen als je gevoelens veranderen vanwege dat. Ik zal altijd van je houden. Ik verdien een kans om het uit te leggen.
Alsjeblieft, snij mijn stem niet af. Geef me een kans.
Leon, alsjeblieft. Hoor me uit.
God, dit is niet hoe ik het nieuws wil brengen. Ik ben zwanger.*
Ze wachtte nog twee dagen voordat ze met trillende handen nog een sms stuurde. Ze had nooit gedacht dat ze een dag zou zien waarop ze zichzelf moest bewijzen.
'Het is van jou.' Typte ze met tranen in haar ogen.
Het is een maand geleden dat ik het wist. Het is van jou. Ik zal een vaderschapstest doen. Alsjeblieft. Ik heb je nodig. Ik heb je hier nodig. Ik kan niet slapen. Ik weet niet wat ik moet doen.
Ze wachtte weer. Al haar berichten waren gezien en dat gaf haar hoop. Maar er kwam geen antwoord terug. Zo werd haar kleine hoop gedoofd voordat het helder kon branden.
Hij liet haar achter. Hij wist wat er met haar was gebeurd. Hij liet haar toch achter. Ze wil het niet geloven. Misschien is er iets met hem gebeurd. Misschien iets vreselijks, zoals een ongeluk of erger, iemand zou hem vermoord kunnen hebben. Ze kneep haar ogen dicht. Nee, hij is sterker dan dat. Bovendien las hij haar berichten. Hij reageerde niet.
Hij heeft dat eerder gedaan, nietwaar? Hij noemde haar irritant, liet haar vaak op gelezen staan. Maar die tijden waren anders. Ze waren toen niet verliefd. Haar leven stond toen niet op het spel. Nu wel. Ze wist dat ze zou sterven als hij nooit terugkwam.
Voor de allerlaatste keer, slikte ze de vernedering in en typte opnieuw.
Heb je ooit van me gehouden? Is er een moment waarop je zei dat je van me hield en het meende?
Het antwoord kwam meteen terug.
Twee letters, één woord, twee levens, één hart gebroken in seconden.
Ze staarde naar zijn antwoord in grote, vette letters - NEE.
Zo verloor Layla haar laatste hoop. En ze kon haar gebroken hart nooit meer helen. Ze werd gevoelloos. Ze kon niets meer zien, niets meer horen, en niets meer begrijpen. Alle tranen verdwenen die dag. Ze kwamen nooit meer terug, in ieder geval niet voor hem.
Ze werd boos. Dat was alles wat ze wist; boos op hem, boos op de wereld, boos op haar ouders, boos op zichzelf, en alles.
Ze zou nooit meer hopen. Ze zou nooit meer vertrouwen. Ze beloofde zichzelf dat ze nooit meer zou geloven in de illusie van geluk. In deze wereld is alles een façade.