Hoofdstuk 2: Verbinding
Ethan keek haar even aan voordat hij de handdruk accepteerde. Voor het eerst sinds haar aankomst voelde Isabella dat ze vooruitgang had geboekt, dat ze een klein deel van de muur had doorbroken die Ethan om zichzelf had gebouwd.
Maar terwijl Ethan terugkeerde naar zijn spel, kon Isabella niet stoppen met zich af te vragen waarom zo'n slimme en gevoelige jongen zo geïsoleerd en opstandig leek. Ze wist dat er iets diepers achter die façade zat, iets wat ze nog niet had gezien.
Later die avond liep Isabella naar de keuken op zoek naar iets te drinken. Ze was uitgeput, maar tevreden met de kleine vooruitgang die ze met Ethan had geboekt. Ze wist dat het niet makkelijk zou zijn, maar de vonk van verbinding tussen hen moedigde haar aan.
Terwijl ze haar water dronk, hoorde ze zachte voetstappen naderen. Toen ze zich omdraaide, zag ze Alexander in de deuropening staan, zijn imposante figuur blokkeerde het licht dat uit de gang kwam.
—Hoe was je eerste dag? —vroeg hij, zijn toon neutraal maar met een lichte hint van interesse.
—Moeilijk, maar niet onmogelijk —antwoordde Isabella, terwijl ze het glas in de gootsteen zette—. Ethan is een heel slimme jongen, maar ik denk dat hij echt iemand nodig heeft die naar hem luistert.
Alexander keek haar een paar seconden zwijgend aan, alsof hij haar woorden evalueerde. Uiteindelijk knikte hij lichtjes.
—Ethan heeft geen makkelijk leven gehad —zei hij, zijn stem zachter dan normaal—. Zijn moeder... verdween toen hij heel jong was. Sindsdien zijn de dingen ingewikkeld geweest.
Isabella voelde een steek van verdriet voor de jongen. Ze wist dat ze geen recht had om persoonlijke vragen te stellen, maar nu begreep ze iets meer waarom Ethan zich zo gedroeg.
—Ik zal alles doen wat ik kan om hem te helpen —zei ze oprecht—. Hij is een goede jongen. Hij heeft gewoon tijd nodig.
Alexander keek haar opnieuw aan, zijn donkere ogen fonkelden met een emotie die ze niet helemaal kon identificeren.
—Ik hoop dat je kunt doen wat andere kindermeisjes niet konden —mompelde hij voordat hij zich omdraaide om de keuken te verlaten—. Goede nacht, Isabella.
—Goede nacht, meneer Blackwell —antwoordde ze, terwijl ze hem in de gang zag verdwijnen.
Toen de stilte weer het huis vulde, zuchtte Isabella. Ze wist dat ze in een complexe situatie stapte, zowel met Ethan als zijn vader. En hoewel ze nog niet alle details kende, was ze ervan overtuigd dat er veel meer achter het verhaal van de Blackwells zat dan Alexander bereid was te delen.
Isabella bleef nog een paar minuten in de keuken, terwijl de woorden van Alexander door haar hoofd echoden. Het verdwijnen van Ethan's moeder verklaarde veel van zijn gedrag, maar het riep ook meer vragen op. Wat was er echt gebeurd? Waarom sprak Alexander over haar alsof het een verboden onderwerp was? Er was geen verdriet of pijn in zijn stem, alleen koude berusting, alsof hij dat hoofdstuk van zijn leven lang geleden had afgesloten.
Terwijl ze de trap naar haar kamer op liep, kon ze niet stoppen met denken aan Ethan. Iets aan hem voelde vreemd vertrouwd, een verbinding die ze niet helemaal kon begrijpen. De vermoeidheid begon haar te wegen, en toen ze de gang naar haar kamer bereikte, besloot ze er vanavond niet verder over na te denken. Morgen zou nieuwe uitdagingen brengen.
Ze opende de deur naar haar kamer, en bij binnenkomst zag ze een kleine figuur op de rand van haar bed zitten. Het was Ethan. Hij hield een kussen vast, zijn ogen gericht op de vloer, alsof hij op iets wachtte.
—Ethan, wat doe je hier? —vroeg Isabella, verrast en een beetje bezorgd.
De jongen hief zijn blik op, en voor de eerste keer sinds ze hem had ontmoet, zag ze een kwetsbaarheid in zijn ogen die hij eerder niet had getoond.
—Soms kan ik niet slapen —mompelde hij, nauwelijks hoorbaar—. En ik weet niet... ik dacht misschien dat je me iets kon voorlezen of... ik weet het niet. De andere oppassen deden dat niet, maar jij... jij bent niet zoals hen.
Isabella voelde haar hart zich samenknijpen bij die bekentenis. De jongen, die een wervelwind van rebellie en verzet was geweest, toonde een fragiliteit die niemand anders leek te hebben opgemerkt.
—Natuurlijk, ik kan je iets voorlezen —zei ze zachtjes, terwijl ze naderbij kwam en een boek van het kleine plankje in de kamer pakte.
Ze ging naast hem op het bed zitten en opende voorzichtig het boek. Terwijl ze begon te lezen, nestelde Ethan zich naast haar en legde zijn hoofd op haar schouder, iets wat haar verraste. Terwijl ze las, voelde ze de jongen ontspannen, zijn ademhaling werd langzamer en rustiger.
Isabella bleef een moment stil, terwijl ze hem zag wegdommelen, en voelde een onverklaarbare connectie met hem. Iets diepgaands, iets wat ze niet volledig begreep, maar dat er was. Ze vroeg zich af of ze hem echt kon helpen genezen of dat deze relatie met Ethan en zijn vader alleen maar meer onbeantwoorde vragen zou opleveren.
Voordat ze het licht uitdeed, wierp ze nog een laatste blik op de jongen. Hij zag er zo klein, zo kwetsbaar uit, in contrast met de overweldigende persoonlijkheid die hij overdag had getoond. Iets roerde zich in haar borst, een gevoel van bescherming en genegenheid dat ze niet had verwacht zo snel te voelen.
Wat Isabella echter niet wist, was dat dit slechts het begin zou zijn van een wervelwind van emoties en onthullingen die haar leven zouden opschudden. De begraven geheimen, de verborgen connecties, en de mysteries rond de familie Blackwell stonden op het punt onthuld te worden, en niets zou zijn zoals ze verwachtte.
Terwijl ze de deur van de kamer sloot, gleed er een schaduw door de gang. Een figuur keek stilletjes toe vanuit de duisternis. Alexander, leunend tegen de muur, had het tafereel tussen Isabella en zijn zoon gezien. Zijn ogen weerspiegelden een mix van verbijstering en iets anders... iets wat hij zelf niet volledig begreep.
—Dit gaat niet makkelijk worden —dacht hij bij zichzelf, terwijl hij weg liep in het schemerlicht. Want hoewel Isabella het nog niet wist, haar komst in het leven van de familie Blackwell was voorbestemd om alles te veranderen.
En de volgende dag zou er iets gebeuren dat Isabella op manieren zou testen die ze nooit had kunnen voorstellen.