Hoofdstuk drie.
Meera ijsbeerde door de gang, op haar lip bijtend - een bekende gewoonte die ze had wanneer de angst haar in zijn greep kreeg.
Haar ogen scanden de schoolgang, van het ene gezicht naar het andere, op zoek naar iemand die nergens te vinden leek.
Een zucht ontsnapte haar terwijl ze zich omdraaide om weer naar binnen te gaan, zich mentaal voorbereidend op het nieuws dat haar te wachten stond.
Net toen ze op het punt stond de zaal binnen te gaan, hoorde ze iemand haar naam roepen. Ze draaide zich om, en daar was Jiya, naar haar toe rennend met een glimlach zo groot dat het bijna de ochtendzon overtrof.
"Sorry, ik ben zo laat!" hijgde Jiya, terwijl ze op adem kwam.
Meera glimlachte, opgelucht.
"Het is oké, maar we moeten nu echt opschieten. De zaal zit al vol, en we kunnen de aankondiging niet missen." zei ze, terwijl ze Jiya mee naar de drukke aula trok.
Binnen vulden gefluister en gemompel de ruimte terwijl studenten zich in hun stoelen verplaatsten, bruisend van verwachting.
Groepjes vrienden leunden dicht bij elkaar, speculerend over de interviewplaatsen waarop ze hoopten, de meesten met gekruiste vingers dat ze in hetzelfde bedrijf geplaatst zouden worden.
"Ugh, en ik dacht dat wij te laat waren." kreunde Jiya terwijl ze zich een weg baanden door de drukke gangpaden. Uiteindelijk vonden ze plaatsen achterin, net op tijd.
"Hee, we zijn tenminste hier voordat de aankondigingen begonnen." fluisterde Meera, dankbaar dat ze niets belangrijks hadden gemist. "Nu moeten we alleen wachten en luisteren naar de namen."
Jiya grijnsde, haar opwinding duidelijk zichtbaar. "Ik hoop dat we in hetzelfde team komen! En misschien..." ze wiebelde met haar wenkbrauwen, "kunnen we meneer Khan interviewen!"
"Meneer Khan?" Meera trok een wenkbrauw op, er verwonderd uitziend.
"Oh, ken je hem niet? Yuvraj Khan! Zijn bedrijf behoort ook tot de beste van India! En eerlijk gezegd, hij is niet alleen succesvol - hij is een meesterwerk." zuchtte Jiya dromerig, haar ogen glinsterend terwijl ze zich hem voorstelde.
Meera onderdrukte een lach, geamuseerd door de bewondering van haar vriendin. "Heb je hem ooit ontmoet?"
Jiya keek beschaamd weg. "Nou... ik heb misschien een beetje laat in de nacht wat onderzoek gedaan. Laten we zeggen dat hij... onvergetelijk is."
Met dramatische flair begon Jiya hem te beschrijven.
"Yuvraj Khan, een zakenman en gigant in zijn industrie, heeft een imperium van hotels, restaurants en clubs over heel India opgebouwd, vooral hier in Mumbai. Hij is praktisch een begrip." voegde ze eraan toe, haar toon vol ontzag.
Meera schudde haar hoofd, nog steeds geamuseerd. "Klinkt alsof hij het goed doet voor zichzelf." gaf ze toe, ondanks zichzelf onder de indruk.
"Oh, maar hij is niets vergeleken met Arjun Madhav." ging Jiya verder, haar stem iets zachter. "Hij controleert praktisch de helft van Azië met zijn ondernemingen."
Meera fronste.
Haar gedachten dwaalden af naar de geruchten en krantenartikelen die ze over hem had gezien. Er waren altijd verhalen, verhalen over politici en politieagenten die tegen hem probeerden op te treden, om uiteindelijk... te verdwijnen.
Arjun Madhavs invloed leek zo krachtig dat hij onaantastbaar was. Het was alsof hij de hele stad-en misschien wel het hele land-in de palm van zijn hand hield.
Jiya's stem haalde Meera uit haar gedachten.
"Zonde dat iemand die zo knap is zo angstaanjagend moet zijn. Veel meisjes bewonderen hem, ook al weten ze dat hij gevaarlijk is."
Meera opende haar mond om te reageren, maar toen kwam de decaan de zaal binnen en bracht de studenten tot stilte.
"Mag ik jullie aandacht." De stem van de decaan echode door de microfoon en eiste focus. De zaal verstilde toen alle ogen zich op hem richtten.
"Allereerst, gefeliciteerd aan ieder van jullie. Het halen van het derde jaar op deze prestigieuze instelling is geen kleinigheid. Jullie hebben hard gewerkt, en nu is het tijd om die vaardigheden buiten deze muren toe te passen. Dit project zal een cruciale ervaring zijn, die jullie voorbereidt op de echte wereld van zaken en innovatie."
Een golf van applaus ging door de zaal, en Meera voelde een gevoel van trots. Ze waren allemaal zo ver gekomen.
De decaan ging verder, zijn toon nu serieuzer.
"Nu moet ik de details van dit project bespreken. In het verleden werkte elke groep direct binnen hun toegewezen bedrijven. Echter, dit jaar hebben we aanpassingen gemaakt om afleidingen te vermijden en de reputatie van de school te behouden. Alleen één leider van elke groep zal direct met de bedrijven communiceren, terwijl de rest van het team hier nauw samenwerkt, informatie verzamelt en strategieën ontwikkelt."
Meera en Jiya wisselden blikken uit, verrast door de nieuwe regels.
"De academische prestaties van de teamleider zullen bepalen aan welk bedrijf elke groep wordt toegewezen. Ik dring er bij jullie allen op aan te onthouden-professionaliteit is van het grootste belang. Persoonlijke vragen zijn strikt verboden, en alle interacties moeten binnen de grenzen van zakelijke en industrie-gerelateerde onderwerpen blijven. Deze interviews zullen een maand lang worden gehouden."
Het gemompel tussen de studenten nam toe, velen waren verrast door hoe gestructureerd het project dit jaar was geworden.
"Wauw, ze zijn echt streng hierover." fluisterde Jiya, terwijl ze haar hoofd schudde. "En slechts één persoon van elke groep zal ons vertegenwoordigen? Dat had ik niet zien aankomen."
Meera knikte, voelend het gewicht van de veranderingen.
Net toen ze wilde reageren, klonk de stem van de decaan weer. "En nu zal ik de teamlijsten voorlezen. Jullie kunnen de aankondigingen van de schoolchat raadplegen voor jullie toegewezen bedrijven."
Meera hield haar adem in, haar hart bonzend terwijl ze haar vingers kruiste. "Alsjeblieft, laat ons in hetzelfde team zitten," fluisterde ze, een snelle gebed omhoog sturend.
Jiya, naast haar, kruiste ook haar vingers en keek hoopvol. Net toen kwam professor Tiwari binnen, met een vel papier met de lijst van namen. Ze gaf het aan de decaan, die zijn keel schraapte.
"Daar gaan we," fluisterde Meera tegen zichzelf, zich voorbereidend op wat het lot voor haar in petto had.
.
.
.
.
.
Meera stond in de gang, haar vingers klemmend om de rand van haar top, een stille gebaar die haar turbulente emoties verried.
Angst borrelde in haar op, een mengeling van angst en hulpeloosheid die ze probeerde te beheersen.
Ze keek op, net op tijd om Jiya naar haar toe te zien haasten, het gezicht van haar vriendin vol bezorgdheid.
"Meera, het komt goed," zei Jiya zachtjes, proberend haar te kalmeren.
Maar Meera's stem trilde toen ze antwoordde, "Nee, Jiya, dat is niet zo..." Haar woorden kwamen bijna als een fluistering, haar keel strak van emotie.
Jiya legde een zachte hand op de arm van haar vriendin. "Meera, ik weet dat dit moeilijk voor je is. Maar misschien als we met meneer Kapoor praten, kan hij... een aanpassing maken?" stelde ze voor, haar toon hoopvol. Jiya wist dat Meera's nood te maken had met de groepsopdracht.
Maar ze wist ook dat meneer Kapoor overtuigen een lange weg zou zijn. Toch wilde ze het proberen, voor Meera's bestwil.
Ze was aangewezen als teamleider, en haar bestemming was A.M Empire.
Zelfs Jiya, die enthousiast was om leider van haar eigen team te zijn, keek bezorgd toen ze de naam van Meera's toegewezen bedrijf zag.
In het begin was Meera opgetogen over het idee om haar team te leiden.
Maar haar enthousiasme verdampte zodra ze de naam A.M Empire zag - een bedrijf dat niet alleen bekend stond om zijn succes, maar ook om de schimmige figuur die het leidde.
Meera's stem trilde toen ze naar Jiya keek. "B-Ben je zeker dat meneer Kapoor kon helpen? Ik bedoel... zou hij zelfs bereid zijn om mijn opdracht te wisselen?"
"Tuurlijk! Je bent een teamleider, Meera. Als je je niet comfortabel voelt met je bedrijf, is het beste om je uit te spreken," zei Jiya met een bemoedigende glimlach, proberend haar vriendin gerust te stellen, zelfs als ze niet helemaal zeker was van de reactie van de decaan.
Met hernieuwde vastberadenheid gingen de twee vriendinnen richting het kantoor van meneer Kapoor, Meera's stappen traag en voorzichtig.
Bij de deur kneep Jiya haar schouder, een laatste beetje aanmoediging gevend. "Ik wacht hier op je," zei ze, zich neerzettend op een van de stoelen buiten zijn kantoor.
Een diepe adem halend, klopte Meera zachtjes op de deur. Een ruwe stem reageerde van binnen, "Kom binnen."
Ze klampte zich vast aan haar enige hoop op verandering en duwde de deur open. Haar blik ontmoette de nieuwsgierige uitdrukking van meneer Van den Berg toen ze binnenkwam.
"Mevrouw Meera, is er iets dat u nodig heeft?" vroeg hij, terwijl hij opkeek van zijn bureau.
"Ik... ik heb wat problemen met het bedrijf waar ik aan toegewezen ben." gaf Meera toe, haar stem nauwelijks hoorbaar terwijl ze naar voren stapte en de deur achter zich sloot.
"Problemen?" Meneer Van den Berg trok een wenkbrauw op, duidelijk geïntrigeerd. "Je bent geselecteerd als teamleider - zou dat niet iets goeds moeten zijn?"
"Ja, meneer." stamelde Meera, haar vingers zenuwachtig in elkaar draaiend. "Het is niet dat... het is het bedrijf. Ik... ik ben toegewezen aan A.M Empire."
De uitdrukking van meneer Van den Berg bleef onbewogen en hij knikte, alsof hij wachtte tot ze verder ging. "Ja, A.M Empire. Het is een van de meest gerenommeerde bedrijven in het land, mevrouw Meera. U zou het als een kans moeten beschouwen."
Meera slikte moeilijk. "Ik... ik hoopte... Is er een kans dat ik aan een ander bedrijf kan worden toegewezen? Ik... ik voel me gewoon niet comfortabel bij dit bedrijf." zei ze, haar stem zacht en onzeker.
Een moment lang keek meneer Van den Berg haar gewoon aan, zijn blik onderzoekend. Uiteindelijk zuchtte hij.
"Mevrouw Meera, de bedrijven zijn zorgvuldig geselecteerd op basis van academische prestaties, en u bent een van de beste studenten van uw jaar. A.M Empire is een van de beste opties voor iemand van uw kaliber. Waarom zou u zo'n kans willen opgeven?"
Meera aarzelde, haar blik naar beneden werpend terwijl ze antwoordde, bijna tegen zichzelf, "Het is... Arjun Madhav."
De naam alleen al bracht een glimp van herkenning op het gezicht van meneer Van den Berg. Hij gaf haar een kleine, begripvolle glimlach.
"Ah. Ik begrijp het. Maar mevrouw Meera.." zei hij, terwijl hij opstond van zijn stoel en naar haar toe stapte, "heeft u toevallig de projectrichtlijnen gelezen die in uw afdeling zijn verspreid?"
Meera keek op, verrast. Dat had ze niet gedaan. De schok van haar toewijzing had haar zo volledig in beslag genomen dat ze zich niet met de papieren had beziggehouden.
Zuchtend rommelde meneer Van den Berg door zijn bureau en haalde een geprint vel tevoorschijn. Hij hield het aan haar voor, zijn uitdrukking verzachtend.
"Misschien had het lezen hiervan u wat zorgen bespaard." zei hij. "Hier, kijk eens."
Meera nam het papier aan en keek hem lichtelijk verward aan. "Dank u, meneer." mompelde ze, voordat hij haar naar de deur gebaarde.
"Mevrouw Meera, wees gerust, Arjun Madhav is niet de persoon die u zult ontmoeten. Degene die voor uw project is aangewezen, is meneer Siddhartha Madhav, zijn jongere broer. De regeling is definitief en ik raad u aan deze kans serieus te nemen. U zult merken dat het misschien meer voldoening geeft dan u verwacht." voegde meneer Van den Berg toe met een bemoedigende glimlach.