Hoofdstuk twee.
"...En de vergadering is verzet zoals u had gevraagd. Op vrijdag bezoeken we de nieuwe locatie. Dat is alles voor deze week, meneer." sprak de jonge man met een lichte trilling in zijn stem, gekleed in een scherp zwart pak en een bril met een rand.
Hij klemde zijn tablet stevig vast en las zorgvuldig het schema voor aan zijn baas.
Voor hem zat een man die een intimiderende kalmte uitstraalde, de soort die de lucht om hem heen zwaarder kon laten voelen.
Zijn gezicht was een visioen van gebeeldhouwde perfectie, alsof het door een goddelijke hand uit marmer was gehouwen. Zijn scherpe, hoekige kaaklijn, licht bedekt met stoppels, sprak van robuuste mannelijkheid, terwijl zijn doordringende grijze ogen geheimen hielden begraven in diepten die niemand durfde te verkennen.
Dit was Arjun Madhav.
Arjun luisterde in stilte, zijn uitdrukking onleesbaar.
Toen hij opstond, zond de eenvoudige actie een rilling door de ruggengraat van zijn assistent. De man was een torenhoge aanwezigheid, met een fysiek dat eruitzag alsof het in een sportschool was gebeeldhouwd gedurende ontelbare uren.
Spieren rimpelden onder zijn perfect op maat gemaakte pak, een bewijs van zijn kracht en discipline. Maar wat echt de aandacht trok, was niet alleen zijn fysiek - het was de aura van absolute, moeiteloze macht die uit zijn wezen leek te sijpelen.
Zijn naam alleen al inspireerde angst. Arjun Madhav - mafia leider en een van de machtigste zakenmagnaten in heel Azië. Een man die zowel de zakelijke wereld als de onderwereld met gelijke dominantie regeerde.
"Hm... de vergadering met meneer Kumar?" Zijn diepe, rauwe stem sneed door de kamer als een mes terwijl hij dichter bij het grote raam van vloer tot plafond liep, uitkijkend over de bruisende stad Mumbai.
De assistent slikte hard, zijn zenuwen spanden zijn keel. "Ze hebben geannuleerd, meneer, en verplaatst naar volgende week-"
"Annuleer de deal." Arjun onderbrak, zijn toon werd donkerder, ogen vernauwden terwijl zijn vuist zich balde.
"Meneer... dat is..." De assistent aarzelde, voelend de gevaarlijke verschuiving in de atmosfeer.
Arjun draaide zich lichtjes om, zijn uitdrukking werd dodelijk. "Het is of je annuleert de deal of ik annuleer iets van jou. Wat zal het zijn?"
Angst greep de assistent, zijn hart bonkte in zijn borst. "Ik-ik zal de deal annuleren, meneer." stamelde hij.
"Goed," zei Arjun, zijn stem koud. "En nu uit mijn kantoor."
Zonder een seconde na te denken, rende de assistent praktisch struikelend over zijn eigen voeten terwijl hij haastig vertrok, de deur zwaaide dicht achter hem.
Bijna onmiddellijk wandelde een jongere man binnen, een ondeugende grijns op zijn gezicht.
"Serieus, kun je ophouden je PA bang te maken? Die kerel leek alsof hij op het punt stond in zijn broek te schijten." zei de nieuwkomer, half lachend.
Arjun keek hem niet eens aan. "Waarom ben je hier, Siddhartha?" vroeg hij, de opmerking negerend.
Siddhartha liep naar het bureau en liet achteloos een dossier vallen. "Ik ben hier om je dit te geven." zei hij, terwijl hij ging zitten alsof hij de plaats bezat.
Arjun draaide zich eindelijk om van het raam en keek naar het dossier met een opgetrokken wenkbrauw.
"Wat is dat?" vroeg hij, wantrouwen in zijn toon.
Siddhartha rolde met zijn ogen. "Kijk gewoon." antwoordde hij, terwijl hij zijn armen achter zijn hoofd vouwde en zich in de stoel nestelde.
Arjun liep over, pakte het dossier op en bladerde erdoorheen. Zijn uitdrukking verzuurde terwijl hij las. "Nee." zei hij bot na een moment.
Siddhartha zuchtte, niet verrast door het antwoord van zijn broer.
"Oh, kom op, Bhai! Je hebt het vorig jaar afgewezen - waarom weer deze keer?"
"De meisjes waren kleverig en irritant. Eén probeerde zelfs me in bed te krijgen." gromde Arjun, zijn stem dik van afschuw.
Siddhartha hief zijn handen verdedigend op. "Ik snap het, ik snap het. Ik heb al contact opgenomen met de school hierover, en ze hebben de meisjes van de vorige keer gedisciplineerd. Deze groep zal professioneler zijn." Hij voegde snel toe, "En, voor de duidelijkheid, het kostte ons dagen om je de vorige keer te kalmeren. We willen geen herhaling daarvan, geloof me."
Arjun's temperament was berucht. Anders dan de meesten, wiens woede als een stormwolk sudderde voordat het eindelijk brak, explodeerde de zijne zonder waarschuwing - plotseling en oncontroleerbaar.
Wanneer het uitbarstte, waren er geen halve maatregelen. Het beheersen ervan was een constante strijd, maar wanneer het losbrak, kon niemand het in bedwang houden.
"Ik doe het nog steeds niet." mompelde Arjun met opeengeklemde tanden, terwijl hij het dossier terug op het bureau gooide.
"Nou, je hoeft het ook niet te doen." zei Siddhartha met een verlegen glimlach. "Papa heeft het al goedgekeurd."
Arjuns ogen werden onmiddellijk donkerder, zijn vuisten balden zich. De spanning in de kamer werd dikker terwijl zijn woede opvlamde.
"Wacht, wacht!" Siddhartha kwam snel tussenbeide, hield zijn handen op in overgave. "Voordat je het gebouw opblaast, luister even! Papa zei dat je het project kunt aannemen, of ik kan het doen."
Arjuns frons werd dieper, maar Siddhartha ging door.
"Dus ik heb het aangenomen. Ik laat het je alleen weten voor het geval je een paar studenten ziet rondlopen. Ze zullen aan mij rapporteren, niet aan jou. Bovendien, alleen de groepsleider komt hier om een paar vragen te stellen - één persoon. Op de laatste dag komt het hele team voor individuele interviews. Niets te gek."
Arjuns koude, doordringende blik bleef hangen op zijn broer.
"Zorg ervoor dat die groepsleider tien meter van me vandaan blijft. Eén verkeerde beweging, en dit keer wordt haar lijk teruggestuurd naar de school." waarschuwde hij, zijn stem laag en gevaarlijk terwijl hij zich omdraaide om het kantoor te verlaten.
Siddhartha ademde de adem uit die hij had ingehouden, terwijl hij zijn broer zag wegstormen.
"Van alle broers in de hemel, gaf God me degene waar zelfs Satan bang voor is." mompelde hij onder zijn adem, terwijl hij zijn hoofd schudde.
♡♡♡
"Maak je er nog steeds zorgen over?" vroeg Veda nonchalant, liggend op haar buik op het bed, haar vingers tikkend op haar telefoon.
Meera, zittend aan het kleine studiebureau in de hoek, staarde wezenloos naar haar laptopscherm.
Ze had in de afgelopen tien minuten geen woord getypt, haar gedachten duidelijk ergens anders. Veda merkte de afwezige blik in de ogen van haar zus op, en wist precies waarom.
Meera was angstig sinds ze met de familie had gedeeld over het potentiële project dat betrokken was bij Arjun Madhavs bedrijf. Ondanks ieders geruststellingen dat ze niet gekozen zou worden, bleef de spanning.
"Ah... ja, een beetje." zuchtte Meera, terwijl ze haar laptop sloot.
"Het gaat niet meer alleen om mij. Ik maak me zorgen over de andere studenten die misschien geselecteerd worden om daarheen te gaan."
Veda keek haar sympathiek aan en schonk een warme glimlach.
"Je bent zo lief, di, maar er is niets wat je eraan kunt doen. Bovendien, wat als het niet zo erg is als iedereen zegt?"
Meera's ogen werden groot, haar lippen gingen open van ongeloof.
"Niet zo erg? Veda, we hebben het over een maffiabaas. Een echte maffia. Daar is niets goed aan! Ze vermoorden onschuldige mensen! Ik begrijp nog steeds niet waarom de politie nog niet heeft ingegrepen."
Veda lachte zachtjes, schudde haar hoofd.
"Je klinkt paranoïde, di. En het melden bij de politie? Alsjeblieft. Maffia's zijn niet zomaar wat straatboefjes of kleine gangsters. Dit zijn echte zakenlieden, met echte macht. Het zijn niet de soort mensen die gemakkelijk ten onder gaan."
Meera was sprakeloos, meer door hoe zelfverzekerd haar jongere zus sprak over de maffiawereld dan door de inhoud zelf.
"En hoe weet jij dit allemaal precies?" vroeg ze, terwijl ze een wenkbrauw optrok.
Veda liet een ondeugende glimlach zien.
"Het internet, duh! Alles staat daar. Ik gebruik mijn hackvaardigheden niet alleen om mijn schoolcijfers te veranderen, weet je."
Meera's ogen werden nog groter. "Wacht... Wat zei je net-"
"Het punt is.." onderbrak Veda, terwijl ze rechtop ging zitten op het bed, "bid gewoon niet dat je bij zijn bedrijf terechtkomt. Dat is alles."
Meera zuchtte diep, schudde haar hoofd gefrustreerd.
Veda giechelde en sprong van het bed. "Je maakt je teveel zorgen. Ontspan! Je wordt niet geselecteerd. En zelfs als je dat wel doet, zal ik recht naar die oude-maar nog steeds vreemd knappe-decaan van je gaan en hem in zijn gezicht trappen!"
Meera kon niet anders dan lachen, de capriolen van haar zus verlichtten een deel van de spanning. Maar diep van binnen bleef het gevoel van onzekerheid aan haar knagen.
Wat als dingen niet gingen zoals gepland? Wat als ze wel geselecteerd werd?
De zussen spendeerden het volgende uur pratend over willekeurige dingen, terwijl Veda haar best deed om Meera's gedachten van haar zorgen af te houden.
Langzaam maar zeker slaagde Meera erin zich te concentreren op haar werk, hoewel de knoop in haar maag nooit helemaal verdween.