Hoofdstuk twee
Roos
Mijn knieën voelen zwak en mijn maag maakt salto's. Hij heeft donkerbruine ogen. Zijn haar is zwart en perfect gestyled. Een zacht kreetje ontsnapt van mijn lippen, gelukkig niet luid genoeg voor hem om te horen. Zijn kaaklijn is scherp en zijn lippen zien er behoorlijk zoenbaar uit.
Hij staat op van zijn stoel en wandelt naar ons toe. Zijn gespierde, getrainde lichaam is bedekt met een perfect passend zwart pak. Een vreemd gevoel begint tussen mijn benen. Hoe dichter hij bij komt, hoe sterker het wordt. Ik ben opgewonden. Ik ben nog nooit eerder zo opgewonden geweest, niet zoals dit. Het maakt me bang omdat het een nieuwe sensatie voor me is. Ik ervaar deze sterke gevoelens niet vaak bij mannen, vooral niet bij mannen die ik niet eens ken.
Hij stopt voor ons, en kijkt recht naar me. Ik slik moeizaam en voel mijn wangen warm worden. Wie is deze man? Hij is als een verdomde seksgod.
“Goedenavond, dames. U kunt me Mr B of Meneer noemen.” Er is zoveel autoriteit in zijn stem dat ik de rilling langs mijn ruggengraat niet kan tegenhouden.
“Goedenavond, Mr B. Ik ben Remi.” Ze glimlacht breed terwijl ze antwoordt, en lijkt niet beïnvloed door zijn aanwezigheid.
Hij biedt haar zijn hand aan, die ze aanneemt. “Aangenaam kennis te maken, Remi.” Hij glimlacht terug. Ik zweer dat ik bijna flauwviel toen hij glimlachte. Het is prachtig. Zijn glimlach reikt van oor tot oor en toont zijn kuiltjes. Zijn tanden zijn stralend wit. Ik kan zien dat hij goed voor zichzelf zorgt.
Zodra ze hun kennismaking hebben afgerond, richt hij zijn volledige aandacht op mij. Hij zet een paar stappen dichter naar mij toe, waardoor er slechts enkele centimeters tussen ons zijn. Oh Heer. Hij ruikt net zo goed als hij eruitziet.
“En jij bent?” vraagt hij, terwijl hij me van top tot teen bekijkt en zijn lippen likt.
“Roos,” stamel ik.
Hij verkleint de afstand tussen ons, zo erg dat zijn lichaam het mijne raakt. “Aangenaam kennis te maken, Roos.” Mijn naam rolt perfect en verleidelijk van zijn tong. Hij steekt zijn hand naar me uit, die ik aanneem.
“D-d-dank u, Meneer,” vervloek ik mezelf mentaal om mijn zielige reactie. Ik moet stoppen voordat ik mezelf voor schut zet.
Zijn lippen krullen in een glimlach wanneer ik hem Meneer noem. Zijn greep op mijn hand is stevig. Ik hoop dat hij niet voelt hoe zweterig mijn handpalmen zijn. Mijn ademhaling wordt zwaarder met elke seconde dat hij dicht bij me is.
“Neem plaats, dames.” Hij laat eindelijk mijn hand los, stapt achteruit en creëert de broodnodige afstand tussen ons.
Ik laat een lange adem ontsnappen die ik niet realiseerde dat ik inhield. Remi gaat als eerste zitten.
“Roos, ga zitten.” Hij vroeg me niet om het te doen. Hij beval me.
Een gespannen adem ontsnapt van mijn lippen, toch doe ik wat hij zegt. Hij kijkt zelfvoldaan naar me voordat hij zijn eigen stoel neemt.
“Zijn jullie beide bekend met de regels in mijn etablissement?” vraagt hij, terwijl hij tussen ons beiden kijkt.
“Ja, dat zijn we,” antwoordt Remi voor ons beiden. Ik laat haar het woord doen omdat ik geen idee heb wat ik moet zeggen, en ik ben er zeker van dat als ik probeer te praten, het als wartaal zal klinken.
“Als een van jullie onze regels overtreedt, zal ik niet aarzelen om jullie eruit te gooien. Het is mijn taak om de mensen die hier komen te beschermen. Ze hebben recht op privacy. Zijn we duidelijk?”
“Ja, Meneer.” Remi glimlacht en ik knik.
“Gebruik je woorden, Miss Roos.”
Mijn mond wordt droog en ik lik onbedoeld mijn lippen terwijl zijn volledige aandacht weer op mij gericht is. “Duidelijk, Meneer.” Mijn woorden kwamen goed uit, Godzijdank, want ik wilde mezelf niet voor schut zetten.
Dezelfde glimlach van eerder verschijnt weer op zijn lippen. “Braaf meisje.”
De blik in zijn ogen is intens terwijl hij wacht op mijn reactie. Ik beweeg ongemakkelijk in mijn stoel, druk mijn dijen tegen elkaar, en het lijkt alsof hij elke seconde ervan geniet.
Zijn lichaamstaal verandert snel, wordt professioneler. "Ik moet je grenzen weten."
Onze grenzen? Wat betekent dat in vredesnaam? "Wat bedoelt u, meneer B?" Remi lijkt net zo verward als ik.
"Ik bedoel, jullie zijn hier voor een diepgaand interview, toch?" Remi knikt.
"Wat ik bedoel is dat ik jullie moet laten zien wat hier gebeurt, en ik moet jullie grenzen kennen. Wat jullie comfortabel vinden om te zien en wat jullie ongemakkelijk zou maken. Antwoord eerlijk, lieg niet tegen mij."
Ik wist dat we een rondleiding zouden krijgen, maar ik had niet gedacht dat we een diepgaand beeld zouden krijgen van wat hier gebeurt.
"Oh, ik begrijp je nu. Ik ben overal mee akkoord. Ik ben niet snel beledigd, heel open en bereid nieuwe dingen te zien," antwoordt Remi eerlijk.
"Geweldig, en Rose?" Zijn focus ligt stevig op mij terwijl hij ongeduldig wacht op mijn antwoord.
Hoe moet ik een vraag beantwoorden als ik niets weet over deze dingen? Ik kijk zenuwachtig naar Remi, stilletjes om haar hulp vragend.
"Rose weet niet veel over deze dingen, dus misschien als je ons een waarschuwing geeft van waar we daarna heen gaan, kan Rose je laten weten of ze het wil zien?" stelt ze voor.
"Natuurlijk, dat kunnen we doen," zegt hij.
Ik had waarschijnlijk wat onderzoek moeten doen voordat ik hier kwam, maar Remi doet het interview, dus zolang zij genoeg weet, is dat alles wat telt.
"Dank je," fluister ik, terwijl ik oogcontact met hem maak.
"Maak je geen zorgen, Rose, ik zal het rustig aan doen met je," lacht hij, een ondeugende toon in zijn stem en een duivelse blik in zijn ogen.
Waarom lijkt hij altijd de behoefte te hebben om mijn naam te zeggen? Ik kan niet tegen hoe het klinkt. Hij bedoelt het waarschijnlijk niet zo verleidelijk te laten klinken.
"Voordat we hier vertrekken, moeten jullie allebei een paar juridische formulieren ondertekenen," zegt hij.
"Welk soort formulieren?" vraagt Remi.
Hij gaat naar zijn bureau en haalt een leren map tevoorschijn. "Eén is een geheimhoudingsformulier. De andere is een privacyovereenkomst, en het laatste is een toestemmingsformulier omdat, hoewel we over deze dingen hebben gesproken, ik nog steeds juridische documenten nodig heb die ondertekend zijn. Ik zal jullie tijdschrift aanklagen als een van deze documenten wordt geschonden. Ik weet dat het misschien streng lijkt, maar het is mijn plicht om ervoor te zorgen dat iedereen de regels kent en veilig is, inclusief jullie twee. Als jullie niet akkoord gaan met ondertekenen, eindigt ons interview hier."
We nemen ze van hem aan en lezen ze door. Alles lijkt eenvoudig genoeg, en de regels zijn logisch omdat hij mensen moet beschermen. Zodra we elke pagina hebben gelezen, ondertekenen we ze en geven ze terug.
"Dank je. Ik zal ze naar mijn advocaat brengen." Hij glimlacht breed, alsof hij blij is dat we ze zonder problemen hebben ondertekend. "Ik geef jullie eerst de rondleiding. Daarna kunnen jullie de mensen interviewen die ik heb geselecteerd en mijzelf," zegt hij. "Nu, kom op. Ik heb niet de hele nacht." Hij staat op, en wij volgen zijn voorbeeld.
Als een heer opent hij de deur voor ons, laat Remi eerst gaan, en neemt dan zijn plaats naast mij in, rustend zijn hand op mijn rug.
"Onthoud, wees niet bang om me te vertellen wanneer je je ongemakkelijk voelt," zegt hij. "Maar je zult misschien verrast zijn hoeveel je ervan zult genieten," fluistert hij in mijn oor, waardoor een rilling door mij heen gaat.
Ik kreun, geen woorden komen eruit. Daarmee trekt hij zich terug, grinnikend, en wij halen Remi in. Dit wordt zeker een ervaring die ik niet zal vergeten.