Hoofdstuk één
Roos
"Ik kan niet geloven dat je me hierin hebt gepraat, Remi." Ik zucht terwijl onze auto stopt bij onze bestemming. Ik ben niet klaar om zo'n plek te bezoeken.
"Ik weet zeker dat het goed zal komen. Het is iets nieuws om te ervaren." Ze glimlacht. Ze kent me beter dan wie dan ook en weet dat ik weinig ervaring heb met dit soort dingen. Ze oordeelt nooit over mij, terwijl ik er zeker van ben dat mensen me saai zouden vinden, misschien zelfs preuts.
Mijn beste vriendin/kamergenoot heeft me overgehaald om met haar naar een soort seksclub te gaan omdat ze een exclusief interview had met een van de eigenaren voor een artikel op haar werk. Ze is er enthousiast over, zowel over de club als het interview. Remi staat altijd open voor nieuwe ervaringen, het geeft haar een kick. Ik daarentegen ben een zenuwachtig wrak. Remi en ik zijn tegenpolen, maar dat heeft onze vriendschap van achttien jaar nooit beïnvloed. Remi is zo'n meisje dat overal voor open staat, binnen grenzen. Ze is zelfverzekerd, ervaren en geniet volop van het leven.
In vergelijking ben ik verlegener, stiller en onervaren, wat grotendeels een bewuste keuze was. Jongens hebben nooit interesse in mij getoond, en dat vind ik prima. Ik wilde niet zomaar met iemand het bed induiken. Dat past niet bij mij, en ik weet dat ik er spijt van zou krijgen. Ik heb wel plezier, maar mijn focus ligt op werk en studie. Ik ben pas tweeëntwintig, dus ik heb nog genoeg tijd om dingen te ervaren.
"Ik hoop het." Ik giechel nerveus en probeer mijn trillende handen te negeren.
"Het wordt geweldig. Er zijn wel wat regels. We mogen niet met leden praten zonder toestemming van de Meester—geen oordelen of te lang staren. We spreken leden aan zoals zij dat willen. Geen echte namen of foto's van hun gezichten zijn toegestaan."
"Die regels lijken eenvoudig genoeg om te volgen," antwoord ik. Ik ben een goede regelvolger, dus het zou niet moeilijk moeten zijn, zelfs als de regels nogal anders zijn dan wat ik gewend ben. Ik ben gewend aan alledaagse regels. Sociale regels, werkregels, maar niet de soort regels die komen kijken bij het zijn op zo'n plek. Een plek waarvan ik nooit had gedacht dat ik er zou zijn.
"Oké. Ben je er klaar voor?"
"Zo klaar als ik kan zijn."
We bedanken de chauffeur, die blijkbaar door de club is geregeld. Blijkbaar is de locatie alleen bekend bij de eigenaren, leden of werknemers van de club. Het is allemaal erg geheimzinnig, en ik begrijp dat ze hun privacy willen beschermen tegen nieuwsgierige blikken.
"Ik kom terug om jullie op te halen zodra meneer B mij belt," zegt de chauffeur.
We stappen uit. We kijken rond waar we naar toe moeten, maar zien niets.
"Hm. Misschien moet ik hen bellen en zeggen dat we zijn aangekomen?"
"Goed idee," stem ik in, terwijl ik om me heen kijk.
"Ze zullen iemand sturen om ons op te halen," vertelt Remi me na een kort telefoontje. Ze glimlacht breed en haar ogen glinsteren van opwinding.
Ik heb geen idee hoe Remi over deze plek heeft gehoord, en ik mag niet te veel vragen stellen hierover.
Het lijkt alsof uit het niets een stevige man met een beveiligingsbadge en jas voor ons verschijnt, waardoor we schrikken omdat we hem niet eens zagen aankomen. "Volg me, alsjeblieft," zegt hij, zijn accent dik en stevig. Ik kan niet uitmaken waar hij vandaan komt—ergens buitenlands, vermoed ik.
"Jullie moeten doorzocht worden wanneer jullie het terrein betreden."
Het is niet alsof we genoeg bij ons hebben om doorzocht te worden, aangezien we allebei jurken en pumps dragen en kleine tasjes hebben meegenomen, maar ik denk dat we iets zouden kunnen verbergen. Hij draait zich om en leidt ons een steile trap af die we blijkbaar gemist hebben, en stopt voor een grote metalen deur. Ik hoor het geluid van een wachtwoord dat in een toetsenbord buiten de deur wordt ingevoerd. Hij gaat ervoor staan zodat we niet kunnen zien wat het is. We volgen hem door de deur en lopen een lange gang door die genoeg verlichting heeft om te zien waar we heen gaan, voordat we bij een andere deur komen. Hij herhaalt dezelfde handelingen als bij de eerste deur.
“Armen omhoog, allebei,” zegt hij, terwijl hij ons en onze tasjes doorzoekt. Zodra hij bevestigt dat we niets bij ons hebben wat we niet zouden moeten hebben, knikt hij. “Wacht hier.”
We wachten geduldig. Ik kijk rond, maar kan niet veel zien vanaf waar we staan.
“Misschien is dit degene op wie we wachten,” stelt Remi voor, terwijl ze me een duwtje geeft.
Ik kijk op en zie een prachtige, rondborstige brunette met tatoeages naderen, en ze glimlacht breed. Ze draagt een leren rok, haltertop en een paar kniehoge laarzen.
“Remi?” vraagt ze.
“Ja. Dat ben ik, en dit is mijn vriendin/assistent, Rose,” antwoordt Remi.
Ik was niet haar assistent, maar vanavond zal ik doen alsof.
“Geweldig! Ik ben Jas. Volg mij alsjeblieft. Hij wacht op jullie in zijn kantoor.”
We volgen Jas door een andere gang, die ons naar de club leidt. Ik herinner mezelf aan de regels terwijl ik mijn omgeving in me opneem. Er waren al veel mensen hier, gekleed in sexy outfits, sommige mannen in pakken en sommige vrouwen alleen in hun ondergoed. Sommigen hadden maskers op hun gezicht, zoals die je ziet bij gemaskerde bals. Ik zag zelfs iemand met een leren masker op zijn gezicht, een gimp masker geloof ik dat het heet.
Een vrouw gekleed in leer van top tot teen trekt mijn aandacht. Ze is een verbluffende roodharige. Een man zit voor haar, volledig gefascineerd door haar. Ik zie een paddle in haar hand, en ik vraag me af wat ze ermee doet, maar ik kan het me voorstellen. Ik wend mijn blik af, niet te lang willen staren. Ja, ik raakte in paniek toen ik hoorde dat ik hierheen zou komen, maar op dit moment heeft mijn nieuwsgierigheid de overhand gekregen, en ik ben gefascineerd door het geheel.
Ik zie twee mannen en een vrouw zoenen en elkaar aanraken op een zwarte leren bank. Ik heb gehoord van deze clubs, maar weet niet veel over wat er in gebeurt. Ik wend mijn blik af, denkend dat het verstandig is om op te letten waar ik heen ga.
Jas stopt. “Meneer B wil eerst met jullie praten voordat het interview begint en hij jullie rondleidt.” Ze glimlacht voordat ze op de deur klopt.
“Kom binnen!” een stevige, diepe stem komt van de andere kant. Het geluid ervan veroorzaakt kippenvel op mijn huid.
“Wacht hier een moment,” zegt Jas voordat ze de deur opent en naar binnen stapt.
“Meneer, Remi van Unbound magazine en haar assistent Rose zijn hier. Kan ik ze binnen laten?”
“Ja,” antwoordt hij. Mijn lichaam reageert op dezelfde manier. Een rilling gaat door me heen terwijl een vreemde tinteling tussen mijn dijen groeit.
Wat is er mis met me? Hoe kan de stem van een man die ik niet ken zo'n effect op me hebben?
Jas draait zich om en wenkt ons om binnen te komen.
“Je mag gaan, Jas.” Ze knikt, haast zich snel naar buiten, en mijn ogen vallen eindelijk op de man waartoe de stem behoort.