HOOFDSTUK VIJF: The Angelic Beast
ALLISON.
Ik kon niet ademen terwijl ik naar de man keek die zich in het meer aan het baden was, zijn prachtige amberkleurige ogen keken naar me alsof ik de enige was die hij op dit moment kon zien. Zijn platinablonde haar danste in de wind, vangend het zonlicht als gesponnen zilver. De man zag er absoluut oogverblindend uit terwijl het water van zijn gebeeldhouwde lichaam druppelde, glinsterend tegen de gouden stralen van de ondergaande zon. Hij zag er net zo engelachtig uit als de laatste keer dat ik hem zag. Verdorie. Ik kan me niet vergissen; dit was een van de mannen met wie ik geslapen heb tijdens de Huilende Nacht!
Is dit de godin's manier om met me te dollen?
“Ik kan mijn geluk niet geloven,” zei de man, amusement duidelijk in zijn stem. “Ik had niet verwacht je hier te zien!”
De man staarde naar me in totale ongeloof alsof ik een wandelend—zwevend wonder in het meer was! Hij begon te naderen en ik hapte naar adem toen het oppervlak van het meer, het enige dat zijn lichaam bedekte, langzaam van zijn middel gleed, zijn naakte pracht onthullend.
“Oh godin! Kun je je kleren aantrekken?!” zei ik, paniekerig.
Hij lachte. “Dat is toch niets nieuws voor jou, toch?”
Oh mijn godin, meent deze man dit? Mijn gezicht werd nog roder. Ik beet op mijn lip en keek weg, probeerde mijn blozende wangen te verbergen. “Ik bedoel, serieus! Trek gewoon iets aan!”
Toen hij mijn schaamte zag, werd hij zachter. “Sorry, ik maakte maar een grapje. Het is goed je weer te zien, vooral in zo'n onverwachte situatie.”
“Oh? U-Uhm, ik denk dat je je vergist. We hebben elkaar nooit eerder ontmoet,” stamelde ik. Verdorie. Ik kon niet eens cool blijven terwijl hij daar was, lui zijn broek aantrok en zich voor mij kleedde alsof het niets was. Aan de andere kant sta ik hier, op het randje van een hartaanval!
Hij was klaar met aankleden en deed een stap dichterbij, waardoor ik instinctief een stap terugdeed. Hij deed nog een stap vooruit en ik deed weer een stap terug, maar deze keer botste ik tegen een boom. Hij kantelde zijn hoofd en glimlachte voordat hij zijn knokkels tegen de boom achter me duwde, me tussen zijn armen opsluitend. Mijn hartslag versnelde toen hij dichterbij kwam, zijn neus bijna mijn neus rakend. De intensiteit van zijn blik bezorgde me rillingen langs mijn ruggengraat.
“Je kunt niet tegen me liegen,” fluisterde hij, zijn adem warm tegen mijn huid. “Ik kan mijn geur nog steeds overal op je ruiken.”
Zijn sensuele fluistering prikkelde een herinnering in mij, iets dat ik wanhopig probeerde te begraven—een herinnering aan onze ontmoeting tijdens de Huilende Nacht…
Zijn lippen vonden de mijne, kussend, elke centimeter van mijn lippen verslindend alsof hij een hongerig beest was. Ik kreunde tegen zijn mond toen ik zijn vingers mijn tepels voelde wrijven, ze speels knijpend terwijl zijn tong met de mijne danste.
“Ahh…!” kreunde ik, mijn tenen krullend van genot terwijl ik Liam's hete adem op mijn dijen voelde, zijn slordige kussen over mijn huid verspreidend. Twee mannen streelden en kusten mijn lichaam, hun tongen verspreidden hun geur over mij terwijl ik kreunde en kronkelde van plezier. Mijn wazige blik onderzocht de kamer en ik zag nog drie mannen om me heen, allemaal naakt en naar me starend als een roedel hongerige wolven. Ze wilden mij en elk deel van mij wilde hen ook…
De man met amberkleurige ogen glimlachte naar me terwijl zijn lippen langs mijn nek gleden, zijn tong mijn huid likkend totdat hij mijn tweelingpieken bereikte.
“Oh mijn godin… ah!” kreunde ik terwijl ik zijn vochtige lippen mijn tepels voelde zuigen, zijn tanden speels bijtend voordat hij zijn tong rond mijn stijve knoppen draaide, waardoor mijn rug in extase kromde.
“Hmm, kijk hoe je tepels hard worden door mijn tong. Je bent zo geil, nietwaar?” fluisterde hij.
“Verdorie…” mompelde ik onder mijn adem terwijl de fragmenten van die nacht's stomende ontmoeting mijn gedachten overspoelden.
“Wat is er?” vroeg de man en reikte naar mijn gezicht, bezorgdheid duidelijk in zijn ogen.
“U-Uhm…” ik schraapte mijn keel terwijl ik mijn hoofd wegdraaide, zijn aanraking vermijdend. “H-Het is niets.”
Een hint van pijn flitste in zijn ogen toen hij merkte dat ik zijn aanraking probeerde te vermijden. Ik beet op mijn lippen, beschaamd. Ik wilde niet onbeleefd zijn, maar ik had het gevoel dat als ik hem weer zou laten aanraken, ik niet zeker wist of ik mezelf zou kunnen stoppen om verder te gaan. Verdorie.
“Kijk, ik—” begon ik, maar de woorden bleven in mijn keel steken. De ruimte tussen ons voelde elektrisch. Het was hetzelfde gevoel dat ik eerder met Liam had. Ik wist niet wat het was, maar het voelde zeker overweldigend… en gevaarlijk.
Waarom moest hij zo dichtbij zijn?
Ik rolde met mijn ogen, probeerde de schaamte van eerder van me af te schudden. "Je bent schattig, maar ik kan niet zeggen dat ik je ergens van herinner."
Hij trok een wenkbrauw op en de hoek van zijn lippen krulde in een speelse glimlach. "Oh, dus je vindt me schattig, hè?" fluisterde hij hees.
"W-Wel, dat is niet het punt!" stotterde ik.
Waarom maakt hij dit zo moeilijk? Mijn hart bonkte nog sneller, verried mijn poging om onverschillig te blijven. "W-Wel, dat is niet het punt!" stotterde ik, probeerde mijn kalmte te bewaren ondanks mijn bonzende hart.
Zijn glimlach werd breder en hij leunde nog dichter naar me toe, zijn lippen bijna mijn oor rakend terwijl hij fluisterde. "Je liegt, maar dat is oké. Ik zal het je niet kwalijk nemen." Het plagerige in zijn stem maakte mijn huid tintelen. Verdomme.
Hou je rustig, Allison! berispte ik mezelf mentaal, maar de warmte die in mijn wangen steeg vertelde een ander verhaal. "Serieus, je hebt waarschijnlijk de verkeerde persoon!" protesteerde ik zwakjes, mijn stem nauwelijks boven een fluistering.
Hij lachte zachtjes, duidelijk geamuseerd door mijn ontkenning. "Herinner je je echt niet? We hadden een leuke nacht samen en je leek er ook van te genieten. Ik herinner me dat je schreeuwde, kreunde en smeekte om mijn—"
Ik sloeg snel mijn hand op zijn mond om hem het zwijgen op te leggen. Ik ademde zwaar, bijna in paniek. Hem die woorden zo casual horen zeggen maakte dat ik vreemde dingen voelde! Zijn amberkleurige ogen twinkelden en ik zweer dat ik hem door mijn hand heen kon voelen glimlachen. Deze bruut!
"F-Fijn! Fijn. Ik herinner me je. Blij?" siste ik, mijn wangen nog steeds vuurrood.
Verdomme!
"Luister, ik ben hier gewoon om wat rust en stilte te genieten," zei ik, probeerde nonchalant te klinken, maar mijn stem kraakte. "Ik heb niet gevraagd om... om dit. Of om herinnerd te worden aan wat er die nacht gebeurde!"
De man pakte mijn pols en verwijderde zachtjes mijn hand van zijn lippen. Ik had gelijk, hij glimlachte!
"Ik ook niet. Ik kwam toevallig voorbij en zag dit mooie meer. Ik dacht dat ik kon proberen te zwemmen. Ik had eigenlijk niet verwacht je hier te zien. Maar ik ben blij dat het lot ons weer samen heeft gebracht."
Het universum heeft echt een unieke manier om me te fucken.
"Ik ben Daniel Harris, trouwens. We hadden de laatste keer niet echt de kans om ons voor te stellen."
Ik viel stil, de naam echode in mijn gedachten. Daniel Harris... waarom heb ik het gevoel dat ik die naam eerder heb gehoord? Wacht, wacht even... Mijn ogen werden groot toen er iets in mijn gedachten klikte. Daniel Harris! Hij was een beroemde alpha in Missouri, vergelijkbaar met Liam Miller's kracht en invloed. Verdomme, hoe kon ik dat missen? Zijn engelachtige trekken zeiden alles...
"Daniel Harris... De Engelachtige Beest! Jij bent de Alpha van de Crimson Fangs Pack!" vroeg ik ongelovig.
Ik heb geslapen met de Alpha van de Crimson Fangs Pack... en Moon Stone Pack! Oh, verdomme.
Hij lachte, krabde aan de achterkant van zijn nek, een vleugje schaamte kleurde zijn wangen. "Ja, dat ben ik. Maar die bijnaam is een beetje kinderachtig, vind je niet?"
Ik knipperde, probeerde het te bevatten. "Nou, het past op een vreemde manier bij je."
Hij kreeg die bijnaam vanwege zijn ogenschijnlijk engelachtige trekken maar angstaanjagende kracht in de strijd. In de wereld waar Alpha's hun meedogenloze kant openlijk uitdrukten, was Daniel Harris een beetje uniek. Terwijl iemand als Liam Miller er net zo meedogenloos uitzag als hij werkelijk was, leek Daniel op een engel, alsof hij geen vlieg kwaad kon doen. Maar schijn bedriegt, want deze man kon je aan stukken scheuren als hij dat wilde. Ik kan niet geloven dat ik de twee meest beruchte Alpha's in de staat binnen een dag heb ontmoet!
"Wat doe je eigenlijk in de buurt van ons pack's territorium?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Nou, ik ben eigenlijk iets aan het onderzoeken," antwoordde hij.
"Wat onderzoek je precies?"
"Het gaat over de—"
Voordat Daniel zijn zin kon afmaken, zorgde een plotseling geritsel in de nabijgelegen struiken ervoor dat we allebei verstijfden. Mijn hart bonkte terwijl ik snel een blik wisselde met Daniel.
"Heb je dat gehoord—"
Daniel greep me snel, zijn warme hand bedekte mijn mond terwijl we beide onder een struik hurkten. "Shh. Blijf stil," fluisterde hij tegen me. Het was alsof ik naar een compleet andere persoon keek. Ik knikte, met grote ogen.
Wat is er in hemelsnaam aan de hand?