HOOFDSTUK TWEE: Herinneringen
ALLISON.
Ik strompelde door de menigte, wanhopig om te ontsnappen aan de overweldigende golf van hitte die mijn zintuigen had overgenomen. Ik voel me zo heet... zo rusteloos. Hoe meer de maan haar mysterieuze gloed in de lucht tentoonstelde, hoe meer ik me wild voelde. Mijn primitieve instincten namen langzaam de overhand en ik weet niet zeker of ik het wilde voorkomen... of omarmen.
Verdomme. Ik denk dat ik elk moment mijn verstand ga verliezen! Ik heb eerder meerdere hittecycli gehad, maar niets was zo intens als dit!
Elke stap voelde als het waden door een dikke, bedwelmende mist van mijn eigen makelij. De weerwolven om me heen waren roofdieren geworden, aangetrokken door de zoete geur van mijn feromonen, en ik was hun prooi.
"Hé, meisje. Je ruikt zo lekker. Wil je de nacht met mij doorbrengen?" vroeg een willekeurige weerwolf, zijn adem stonk naar alcohol.
"Ga weg van me," antwoordde ik koud voordat ik langs hem liep zonder achterom te kijken.
Ik probeerde door de drukke menigte te duwen, maar mijn pogingen waren tevergeefs. Meer weerwolven probeerden met me te praten, allemaal aangetrokken door mijn feromonen. Elke weerwolf leek dichterbij te komen, totdat ze plotseling allemaal leken te stoppen. Verward en in paniek draaide ik me om om te zien waarom.
Toen stond het antwoord op mijn vragen trots achter me; de vijf mannen van eerder, de man die me een drankje aanbood, de barman, de nerd, en de twee mannen met wie ik eerder sprak... hun ogen nu fel gloeiend met gesmolten goud.
Geweldig! Nu heb ik vijf alfa's achter me aan.
Hoe onverwacht het ook was. De aanwezigheid van deze alfa's was zo krachtig dat het de anderen had weggejaagd. Op de een of andere manier ben ik dankbaar dat ze de andere mannen hebben weggejaagd die me als dolle honden achterna zaten!
De knappe brunette flitste een jongensachtige glimlach en leunde nonchalant tegen een boom. "Je hebt vanavond nogal wat opschudding veroorzaakt, nietwaar?"
"Ik ga niet liegen, dat stond niet op mijn bucketlist," antwoordde ik, terwijl ik probeerde kalm te klinken ondanks het woedende gevoel in mijn borst.
De man met platinablond haar grijnsde, zijn ogen fonkelden met ondeugendheid. "Is dat waarom je wegloopt? Van plan om stiekem te verdwijnen zonder gedag te zeggen?"
"Het is moeilijk om dat niet te doen als het voelt alsof mijn hele lichaam in brand staat."
De man met bril leunde dichterbij, zijn blik intens. "De Huilende Maan zal je hittecyclus alleen maar intenser maken." Hij pauzeerde en haakte een vinger onder mijn kin, leidde mijn blik naar hem. "Hoe langer deze nacht duurt, hoe erger je hittecyclus zal worden. We weten allebei dat er maar één manier is om te verlichten wat je voelt..." voegde hij eraan toe en gaf me een veelbetekenende knipoog.
Een lichte aanraking van zijn vinger en mijn hele lichaam stond in vuur en vlam. Ik wilde meer. Elk deel van mij verlangde naar meer dan alleen een aanraking. Ik slikte hard terwijl ik naar de vijf adembenemend knappe mannen om me heen keek. Hun ogen schreeuwen van verlangen en onverdunde passie terwijl ze me aanstaren.
Ik hield van de manier waarop ze naar me keken, de manier waarop ze me het gevoel gaven een vrouw te zijn. En verdorie, op dit moment ben ik een vrouw in nood.
Mijn gedachten raceten, ik voelde me verscheurd. Ik ben mijn hele leven maagd geweest. Ik dacht dat ik mezelf zou bewaren totdat ik mijn partner vond. En toch sta ik hier... praktisch trillend van anticipatie vanwege de onmiskenbare aantrekkingskracht van deze vijf ongelooflijke Alfa's die evenzeer naar mij verlangen... hongerig naar mij.
Ik wil ze. Oh, godin, ik zou alles doen om een smaakje te krijgen...
"Goed, jonkvrouw. We zijn allemaal hier. Wie wordt jouw keuze om je vanavond met de hitte te helpen?" vroeg Blondie.
Mijn laatste draadje van gezond verstand brak. Het enige waar ik aan kon denken was de smaak van hun lippen en hoe hun warme lichamen tegen het mijne zouden voelen.
Mijn stem trilde, nauwelijks hoorbaar. "Waarom zou ik er maar één kiezen als ik jullie allemaal kan hebben?"
Hun ogen lichtten op met een mix van verrassing en verlangen, hun gouden ogen werden nog intenser. Ze kwamen dichterbij, hun geuren overweldigend toen ze tegen me aandrukten. Hun geuren waren bedwelmend. Ik wilde erin baden. De warmte van hun lichamen, hun lippen die hete, natte kussen langs mijn nek, rug en wangen achterlieten, dreven me tot het uiterste.
"Ahh..." een vrouwelijk kreetje ontsnapte uit mijn mond terwijl ik hun handen mijn borsten voelde grijpen en rond mijn middel voelde glijden. Een van hen gleed achter me en wreef zijn harde opwinding tegen mijn kont, waardoor ik nog meer opgewonden raakte.
"Je weet precies wat je wilt, dus we zullen ervoor zorgen dat je de beste ervaring vanavond hebt."
Het laatste wat ik me herinnerde was de duizelingwekkende mix van plezier en hitte voordat alles zwart werd.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was ik geschokt om mezelf in een onbekende kamer te vinden, naakt en ongelooflijk pijnlijk overal terwijl ik tussen twee andere naakte mannen lag!
"Oh mijn godin..." mompelde ik in pure horror.
Op de vloer lagen drie andere mannen, ook allemaal naakt. Ze sliepen allemaal rustig terwijl ik al aan het panikeren was. Mijn hoofd deed vreselijk pijn en elk stukje van mijn lichaam was aan het klagen!
Wat is er in vredesnaam gisteravond gebeurd?
Ik probeerde mijn dijen te sluiten wat me meteen deed grimassen. Verdorie. Ik ben daar beneden pijnlijk!
Paniek borrelde in mijn borst terwijl ik enkele fragmenten van wat er gisteravond was gebeurd herinnerde. Heb ik zojuist met vijf Alfa's het bed gedeeld?!
Het kijken naar alle naakte mannen om me heen beantwoordde zeker mijn vraag. Ik kon me niet alles van gisteravond herinneren, maar één ding is zeker, ik moet hier weg voordat ze allemaal wakker worden!
Ik heb nog nooit zo snel een kamer uitgeslopen als vandaag. Een van de medewerkers van de herberg gaf me een veelbetekenende blik terwijl ik er paniekerig uit rende alsof mijn leven ervan afhing. Wat heb ik mezelf nu weer aangedaan?!
Toen ik thuis kwam, wist ik dat ik flink had verknoeid, om het zachtjes uit te drukken. Ik stond voor de spiegel, staarde naar mijn spiegelbeeld en realiseerde me dat ik eruitzag als iemand die net seks had gehad! Mijn haar was rommelig, mijn lippen waren gezwollen en op de een of andere manier deed mijn kaak pijn. Roze kusplekken bedekten mijn nek tot aan mijn sleutelbeenderen en ik zag ook verschillende bijtsporen op mijn schouder, armen en dijen! Maar het belangrijkste... ik voelde iets plakkerigs langs mijn benen lopen. Toen ik naar beneden keek om te controleren, realiseerde ik me wat het was. Het is sperma.
--
Twee weken later riep Quinn haar raad bijeen voor een belangrijke vergadering. Ik wist niet precies wat het was, maar ik had het gevoel dat het iets serieus was. Ze is niet echt het type dat zomaar een vergadering bijeenroept omdat ze zich verveelt.
"Waar gaat dit allemaal over, Alpha? Waarom heb je ons hier allemaal bij elkaar geroepen?" vroeg Nick nieuwsgierig. Hij is een van de wachters van de roedel en ook Emily's partner.
"Ik heb net een rapport ontvangen van de verkenners dat een bepaalde gemeenschap van mensen de afgelopen dagen is geplunderd. Veel mensen zijn gestorven en er is geen enkele overlevende."
Dat klinkt verschrikkelijk. Wie zou zoiets doen?
"En wat heeft dat met ons te maken?" vroeg Latisha, terwijl ze haar wenkbrauw optrok. Ze is een van de jagers van de roedel en ze heeft altijd een sterke mening over dingen.
Quinn zuchtte terwijl ze achterover leunde in haar stoel. "Omdat er een lopende speculatie is dat de daders die die arme mensen hebben aangevallen... eigenlijk weerwolven waren."
"Wat?!" ik hapte naar adem.
Het was een ongeschreven kardinale regel onder lycanen en zelfs sommige andere Outworlders om geen onschuldige mensen aan te vallen. We mogen dan krachtig zijn, maar we zijn geen monsters. Bovendien proberen we al eeuwenlang ons bestaan te verbergen, en zijn we erin geslaagd om in de menselijke samenleving op te gaan. Mensen aanvallen zou alleen maar verdenking op onze soort trekken en erger nog... het zou kunnen resulteren in meer bloedvergieten aan onze kant.
"Wie zou zoiets doen? Elke weerwolvenroedel leeft al tien jaar in vrede!" vroeg Emily, duidelijk verafschuwd.
"Ik ben bang dat die vrede nu niet lang meer zal duren. Dit incident heeft veel spanning veroorzaakt bij andere nabijgelegen roedels in het gebied. Wie dit ook gedaan heeft, speelde geen spelletjes. Dit is een ramp die op het punt staat te gebeuren," zei Quinn somber.
"Misschien lopen we te hard van stapel? De outcasts kunnen hierachter zitten! Ze veroorzaken altijd problemen. Dit is precies iets wat zij zouden doen, denk je niet?" voerde Latisha aan.
"Ze heeft een punt. Ik zeg dat we gewoon alle outcasts in het gebied verzamelen en ze laten boeten," stelde Gasper voor. Hij is ook een van de jagers van de roedel.
"Het was een snelle en doelbewuste aanval. De slachtoffers hadden niet eens tijd om te beseffen wat er gebeurde. Ze werden één voor één aangevallen totdat de laatste van hen stierf. Maar het vreemde is, toen de menselijke autoriteiten arriveerden en een onderzoek instelden, realiseerden ze zich dat er heel weinig lichamen waren vergeleken met het totale aantal mensen in de gemeenschap..."
"Wat betekent dat?" vroeg Nick.
"Dat betekent dat mensen vermist zijn, Nick."
"Of misschien zijn ze ontsnapt?" stelde ik voor.
"Dat is het beste scenario, maar zoals het eruitziet, zijn deze mensen volledig in het niets verdwenen op de avond van de aanval. Het was alsof ze werden ontvoerd door de daders die dit gedaan hebben," legde Quinn uit. "Rovers zouden hun slachtoffers niet ontvoeren omdat ze alleen achter de middelen aanzitten. Ze zijn in wezen landpiraten. Wie er ook achter deze aanval zit, heeft een plan... en dat is het engste deel, want het betekent alleen maar dat er weer iets vreselijks gaat gebeuren."
"Godin!" riep Emily uit.
"Als ze die onschuldige mensen hebben aangevallen, is er een grote kans dat ze ook andere nabijgelegen roedels gaan aanvallen," mompelde ik bij het besef.
"Dat klopt, Alli. Er is een dreigend gevaar daarbuiten, mensen. Dit is precies hoe het jaren geleden begon. Ik ben bang dat er weer een oorlog komt en we moeten er absoluut klaar voor zijn," zei Quinn vastberaden.
Haar woorden brachten me terug naar de verschrikkelijke dingen die we tien jaar geleden hebben meegemaakt. Een vreselijke oorlog brak uit in de Buitenwereld en veel Lycans betaalden de prijs. Het was tijdens het bewind van Quinn's vader, de voormalige Alpha, en zijn Beta, mijn vader. Godin verhoede dat zoiets weer zou gebeuren.
"Wat is je plan nu, Alpha?" vroeg Nick.
"We moeten een alliantie vormen met andere krachtige roedels. Daarom heb ik jullie allemaal hier geroepen. Vandaag gaan we de Alpha van de Moonstone Pack verwelkomen om mogelijke samenwerking te bespreken," legde ze uit.
"Moonstone Pack? Hebben zij niet de reputatie een overmatige Alpha te hebben?" vroeg Emily.
"Ik hoorde dat hij knap is," giechelde Latisha.
"Hun Alpha is sterk en dat geldt ook voor hun roedel. We hebben hun samenwerking nodig om onze kracht te versterken," legde Quinn uit.
"Alpha Quinn, de bezoekers van de Moonstone Pack zijn gearriveerd," kondigde Lander, een van de verkenners, aan.
"Perfect. Net op tijd." Quinn stond op en we volgden haar allemaal om de delegatie van de Moonstone Pack te verwelkomen.
De grote mahoniehouten deuren zwaaiden open en we draaiden ons allemaal om naar de bezoekers. Mijn hart sloeg een slag over toen ik de twee lange figuren de kamer zag binnenstappen.
De eerste man, met een indrukwekkende aanwezigheid en een blik die door de kamer leek te dringen, liet mijn adem stokken. Er was geen twijfel mogelijk—dit was een van de vijf Alpha's van het festival! Dezelfde gebeitelde kaaklijn, hetzelfde halflange bruine haar, en dezelfde intense groene ogen... verdorie!
"Alpha Liam Miller en zijn Beta, Elliott Patricks," stelde Quinn voor.
Toen Liam's ogen door de kamer gleden, bleven ze op mij rusten. Ik kon een glimp van herkenning in zijn ogen zien. Zijn lippen krulden in een veelbetekenende glimlach, en ik voelde een rilling over mijn rug lopen.
Oh nee.