Hoofdstuk 5
Mario zag dat Evelyn's ogen naar de ingang gericht waren, waardoor hij in die richting keek, en hij zag zijn vader.
"Oh, papa," zei Mario terwijl hij Evelyn losliet, die haar blik naar beneden richtte en nerveus haar arm wreef.
"Ik moet je in mijn kantoor zien." Adrians zware stem bracht Evelyn opnieuw van haar stuk.
"Oké, papa," zei Mario.
Evelyn keek naar Adrian en kruiste zijn blik, maar hij wendde zijn ogen meteen af.
"Nu," beval hij, en liep weg.
Evelyn liet een adem los waarvan ze niet wist dat ze die inhield toen Mario zich naar haar omdraaide.
Mario fronste zijn wenkbrauwen bij Evelyn's verontruste blik. Hij wuifde het weg terwijl hij haar handen vastpakte om haar aandacht te trekken.
"Je hoeft je nergens zorgen over te maken, Evie."
Evelyn staarde naar hem.
"Ik mag je zo noemen, toch?" vroeg hij glimlachend.
Ze knikte en gaf een luie glimlach.
"Mooi. Zoals ik al zei, je hoeft je nergens zorgen over te maken. Mijn vader is geen bedreiging. Ik bedoel, hij is een bedreiging voor de schurken daarbuiten, maar niet voor jou."
Evelyn's hart reageerde toen hij dat zei. Adrian is de Don. Dat betekent de baas van hun maffia.
"Ik bedoel, hij gaf me toestemming om je een gastenkamer te geven. Zie je? Je hebt niets om je zorgen over te maken," zei Mario.
Evelyn knikte lichtjes.
Hij reikte naar haar haar en schoof een lok achter haar oor.
Evelyn gaf een kleine glimlach.
"Ik moet gaan. Mimi zal....."
"Ik ben hier," mengde Mimi zich in het gesprek, terwijl ze de kamer binnenliep met wat kleren in haar handen, waardoor ze hun aandacht trok.
"Precies op tijd," zei Mario tegen Mimi, die naar hem glimlachte. Zijn ogen gingen terug naar Evelyn.
"Neem een douche en ontspan. Ik zie je misschien niet meer de rest van de nacht, maar ik zie je morgenochtend bij het ontbijt. Mijn tante, Dolores, maakt de lekkerste pannenkoeken. Je zult ervan genieten," zei hij, terwijl hij haar haar streelde en naar haar glimlachte.
Evelyn glimlachte ook.
"Belooft me geen tranen," zei hij.
Ze knikte lichtjes.
"Mooi. Welterusten," zei hij, terwijl hij zachtjes haar arm wreef voordat hij de kamer verliet.
Evelyn staarde naar hem terwijl hij wegging.
"Hij vindt je echt leuk," zei Mimi tegen haar, terwijl ze de kleren aan haar overhandigde. "Dit is de eerste keer dat ik hem zo zie voor iemand." voegde Mimi toe.
Evelyn forceerde een kleine glimlach en voelde zich ongemakkelijk terwijl ze naar de kleren in haar handen staarde.
"Oh, nou, maak je gewoon klaar en ga slapen. Je ziet er moe uit," zei Mimi.
Evelyn knikte. "Dank je wel,"
"Graag gedaan. Welterusten," zei Mimi, terwijl ze de kamer verliet.
Evelyn zuchtte terwijl ze de kleren omhoog hield om ze goed te bekijken. Het is een roze nachtjapon met een diep roze teddybeerontwerp erop en wat nieuw ondergoed.
Ze voelde zich comfortabel met de spullen en was dankbaar dat Mimi haar wat nieuw ondergoed had gegeven. Ze is er zeker van dat deze nachtjapon perfect zal passen omdat zij en Mimi bijna hetzelfde lichaam hebben.
Ze liep naar het bed en legde de kleren erop. Ze liep naar waar ze dacht dat de badkamer zou zijn.
Ze ging naar binnen, sloot de deur achter zich en haar ogen dwaalden door de glanzende en ruime badkamer met een groot bad en een badrand. Haar ogen gingen naar links waar ze stond, en ze zag zichzelf in de spiegel.
Ze nam haar zielige gezicht in zich op, waardoor haar hart pijn deed.
Zuchtend trok ze haar kleren uit en bond haar haar op.
Langs de gang liep Mimi vrolijk, terwijl ze een liedje van Taylor Swift neuriede. Ze staarde naar haar voeten, bewonderde haar nieuw gelakte nagels terwijl ze liep. Ze glimlachte ernaar totdat ze tegen iemand aanbotste die haar armen beschermend vasthield.
Het was Lucas, een van Mario's trouwe vrienden en bondgenoten. Maar hij was niet alleen. Hij was met Manuel.
Mimi jammerde zachtjes.
"Het spijt me, mevrouw." zei Lucas, terwijl hij zijn handen van haar armen terugtrok.
Mimi schudde haar hoofd, voelde haar hart sneller kloppen terwijl ze een lichte zucht liet ontsnappen. "Nee, het is mijn schuld. Ik eh...ik keek niet," zei ze, terwijl ze een haarlok zenuwachtig achter haar oor schoof.
"Ik hoop dat ik je niet pijn heb gedaan," vroeg Lucas bezorgd.
Manuel keek hen onaangenaam aan, terwijl Mimi niet genoeg kon krijgen van Lucas' betoverende blauwe ogen.
"N..."
"Excuseer ons, mevrouw," viel Manuel in, trok Lucas mee en liep langs Mimi.
Mimi staarde hen na terwijl ze liepen, zuchtte teleurgesteld en vervolgde haar weg.
"Wat is jouw probleem, Manuel?" vroeg Lucas, klinkend geïrriteerd terwijl ze liepen.
"Niks. Laten we gewoon doorgaan." zei Manuel.
"Rot op," mompelde Lucas, trok zijn hand uit Manuel's greep en liep voor hem uit.
"Hé, wacht even," riep Manuel, hem achtervolgend.
Terug in de woonkamer loopt Candela woedend heen en weer met een glas wijn in haar hand. Dante zit nog steeds op de bank, nonchalant whisky drinkend.
Dolores zit op de tegenoverliggende bank, opgewonden door de woede van haar zus.
"Hoe kon hij me zo respectloos behandelen voor die vieze... stuk... ugh," kreunde Candela, haar drankje in één teug leegdrinkend.
"Kun je kalmeren, Candy?" vroeg Dolores.
"Zeg niet tegen me dat ik moet kalmeren, Dolores. Waag het niet!" snauwde Candela.
"Je maakt je druk om niets," zei Dolores.
Candela snauwde. "Hou je mond, stommerd. Ik heb een vieze vreemdeling in mijn huis, en jij zegt dat ik me druk maak om niets? Serieus?"
"Je hebt gehoord wat Mario zei. Haar ouders zijn vermoord en hun huis is afgebrand. Het arme meisje is ook bijna vermoord. Hij helpt gewoon iemand in nood. En Adrian was attent genoeg om haar te laten blijven." zei Dolores, haar hart voelend reageren nadat ze Adrian's naam noemde.
"Lijk ik alsof het me wat uitmaakt, hè?!" vroeg Candela, Dolores aanstarend, die gewoon wegkeek.
"Het kan me niet schelen wat een vieze vreemdeling, oké? Mario had haar moeten laten sterven voor wat het mij uitmaakt." zei Candela, een hand op haar heup plaatsend.
Dolores fronste haar wenkbrauwen naar haar.
Candela liet een zucht ontsnappen en gooide haar haar naar achteren.
"Hij had haar moeten laten sterven in plaats van haar naar mijn verdomde huis te brengen." voegde Candela toe.
Dolores schudde haar hoofd in ongeloof.