Hoofdstuk 3
"Ik vertel je dit omdat we op het punt staan naar binnen te gaan, en je zult mijn hele familie ontmoeten," zei hij.
Ik keek naar de voordeur en voelde van alles. Ik heb altijd al willen kennismaken met maffiamannen. Ik hou ervan hun verhalen te lezen.
Hun romantische verhalen.
"Ik vertel je dit omdat..." Hij pauzeerde en pakte mijn hand.
Ik keek hem aan.
"Omdat ik je echt leuk vind," zei hij, waardoor ik me ongemakkelijk voelde.
"Ik wil dat je weet dat ik alles zal doen om je veilig te houden en vertrouw me, je zult hier veilig zijn. Die klootzakken die je ouders hebben vermoord, zullen je geen kwaad doen, dat verzeker ik je," zei hij met alle ernst.
Waarom vertelt hij me dit? Hij kent me nauwelijks.
"Je hoeft je nergens zorgen over te maken," zei hij, terwijl hij mijn arm streelde.
Ik moet iets begrijpen.
"Ben je... ben je echt maffiamannen?" stamelde ik.
"Ja. Maar je hoeft niet bang te zijn. We hebben alleen te maken met klootzakken zoals degenen die we eerder hebben aangepakt." zei hij.
Waarom voelt dit vreemd voor mij?
En trouwens, hij gaf zijn vrienden bevelen, hij leek hun baas te zijn.
Een echte maffiaman staat nu voor me.
Wat ik altijd heb gewild.
Waarom voelt het vreemd?
"Laten we naar binnen gaan. Je moet ontspannen." zei hij, terwijl hij mijn hand vasthield.
We liepen naar de voordeur. Mijn hart maakte zich klaar terwijl we het huis binnenliepen.
Mijn ogen namen de pracht van het huis in zich op. Het lijkt op een hal met hoge plafonds en gordijnen. De enorme kroonluchter verlichtte het huis, waardoor de vlekkeloze tegels glinsterden.
De plek is als een kasteel.
Mario leidde me verder het huis in. Ik hoorde stemmen terwijl we liepen, waardoor mijn hart sneller ging kloppen tot we bij de woonkamer kwamen.
"Mario, schat," zei een vrouw, terwijl ze opstond met een glas wijn in haar hand. Ze is een blonde, lange, curvy en extreem mooie vrouw, gekleed in haar rode nachtjapon. Ze lijkt in de late dertig of vroege veertig als ik me niet vergis.
Zou ze zijn...
"Mama," zei Mario, bevestigend mijn gedachten.
Ik zag drie andere mensen op de gouden banken zitten en naar ons kijken.
Naar mij, specifiek.
Een van hen is een man met bruin haar die ongeveer de leeftijd van Mario's moeder lijkt te hebben en de anderen zijn twee vrouwen. Een heeft donker haar en lijkt mijn leeftijd te hebben. De andere is blond en lijkt ongeveer de leeftijd van Mario's moeder te hebben.
Ze lijkt erg op Mario's moeder. Ze zouden zussen kunnen zijn. Ze waren allemaal gekleed in hun nachtjaponnen.
Zijn ze allemaal maffiamensen? Zoals een echte maffiafamilie?
"We hadden je niet zo snel terug verwacht. Eigenlijk dachten we dat je de nacht zou doorbrengen zoals je normaal doet." zei Mario's moeder glimlachend.
"Nee, mama, er kwam iets tussen. Waar is papa?" vroeg Mario.
"Boven. Wie is je vriend?" vroeg ze, terwijl ze naar mij keek.
Ze keek naar mij op een aangename manier die nep aanvoelde.
"Dit is Evelyn. Mijn schoolgenoot en vriendin," zei Mario, terwijl hij zijn hand op mijn arm legde.
"Oh,"
"Evelyn, dat is mevrouw Candela Morelli. Mijn moeder," zei Mario.
"Aangenaam kennis te maken mevrouw," wist ik uit te brengen.
"Hetzelfde," zei ze simpelweg terwijl haar ogen mijn uiterlijk inspecteerden. Ik voelde me ongemakkelijk door haar blik.
"Dat is mijn tante, Dolores," gebaarde Mario naar de vrouw die op zijn moeder leek.
Ze gaf me een lichte glimlach.
"Mijn oom, Dante en mijn nicht, Mimi," gebaarde Mario naar de anderen.
Mimi gaf me een brede glimlach en Dante gaf me een knikje.
"Ik heb nog meer familieleden die waarschijnlijk in hun kamers zijn," zei Mario.
"Waarom ziet je vriend eruit zoals hij eruit ziet, schat? Was ze in een soort probleem?" vroeg Mario's moeder.
"Ik vond haar in een zeer kritieke situatie, mama. Ze werd bijna vermoord door de moordenaars van haar ouders, maar de jongens en ik konden hen tegenhouden. Haar huis was afgebrand, dus besloot ik haar mee te nemen en haar onderdak te geven."
De ongemakkelijkheid die ik voelde nam toe nadat Mario dat zei. De ogen van zijn moeder richtten zich op mij, waardoor ik mijn blik liet zakken.
"Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik dat deed, moeder?" vroeg Mario.
Het klonk als een uitdaging.
"Nee, zoon, maar je had eerst met mij of je vader moeten praten voordat je een totale vreemde in ons huis bracht."
Ik friemelde zenuwachtig met mijn vingers.
"Ik heb je net verteld wie ze voor mij is, moeder." zei hij.
"Je vriend, ik heb je gehoord, maar wat als je haar vijanden hierheen trekt en de vrede van ons huis verstoort?"
Hij snoof, waardoor ik me ongemakkelijk voelde.
"Ik dacht niet dat het helpen van een vriend in nood zo'n slechte zaak was, moeder." zei hij, klinkend boos.
"Schat, dat is niet...."
"Je moeder heeft gelijk, Mario." Een zeer diepe stem mengde zich in het gesprek, waardoor de kamer stil viel en mijn hart een slag miste toen ik in de richting keek.
Mijn lippen gingen open.
De diepe, schorre stem echode in mijn hoofd, waardoor mijn benen zwakker werden.
Iedereen keek naar de brede trap aan de zijkant van het huis en ik ook.
Daar zag ik een lange man de trap afdalen met gratie en elegantie. Hoewel hij gekleed was in een zwarte tanktop en zwarte joggingbroek, gaven die hem nog steeds een indrukwekkende uitstraling.
Zijn sterke armen waren bedekt met donkere tatoeages die tot aan zijn nek liepen, waardoor ik angstig slikte toen hij bij de laatste trede kwam en ons naderde.
Mijn adem stokte toen ik hem volledig zag naderen.
"Goedenavond, papa," begroette Mario hem.
Papa?
Hij is Mario's vader?
Hij reageerde niet maar bleef naar ons toe lopen. Mijn wenkbrauwen trokken lichtjes samen terwijl ik zijn onwerkelijke fysiek in me opnam, terwijl zijn tatoeages met mijn hoofd speelden.
Hij is ongelooflijk lang, waardoor ik me al geïntimideerd voel, en heeft een sterk, goed gedefinieerd gespierd en HEET lichaam dat mijn knieën doet verlangen om de vloer te kussen.
Hij heeft kort zwart haar met wat grijs erin. Net als zijn baard en een brede borst, en......
Ik bevroor op het moment dat ik zijn ogen ontmoette. Mijn hart racete met snelheid.
God, hij is zo knap.
Absoluut knap.
De knapste man die ik ooit heb gezien.
Ik kan zijn oogkleur niet zien omdat hij een beetje ver van waar ik sta.
En hij staat naast Mario's moeder, wat betekent.....
ZIJN VROUW.
Mijn hart trok lichtjes samen.
Hij is getrouwd en Mario's vader.
Is hij niet te jong om Mario's vader te zijn? Hij moet hem vroeg hebben gekregen.
Maar zijn vrouw is echt mooi. Ze heeft de juiste rondingen, ziet eruit als een zandloper en ze is BLOND!
Ik voelde een lichte steek van jaloezie in mij.
Zijn ogen gleden over mijn lichaam, waardoor mijn ongemak toenam terwijl ik lichtjes bewoog waar ik stond, onzeker over hoe vies ik eruitzag dankzij het rennen voor mijn leven in het bos.
Hij moet me nu als een klein vies ding zien.
Ik keek naar hem, en hij wendde zijn ogen van mij af naar Mario.
"Waar komt ze vandaan?" vroeg hij met zijn schorre stem die me de neiging gaf om mijn benen samen te knijpen.
"Ze is mijn schoolgenoot," antwoordde Mario.
"Dat is geen antwoord," kwam de schorre stem weer, waardoor ik mijn blik naar beneden richtte.
Hij klinkt niet aardig.
Geef hem geen schuld. Ik zie er vreselijk uit. Wie zou me willen onderbrengen?
Ik hoorde een zucht van Mario en een kneepje in mijn hand van hem, wat mijn ongemak vergrootte.
"Ik weet niet waar ze woont, maar ze is mijn schoolgenoot en ik heb haar gered van een paar klootzakken die haar probeerden te vermoorden." legde Mario uit.
Ik hoorde een spotlach van zijn moeder.
"Haar hierheen brengen zou niet de volgende redelijke stap moeten zijn, schat. Je weet niet waarom ze ongelukkig is. Je zult vijanden naar ons huis aantrekken. Zeg het hem, liefje," zei ze, en ik voelde haar hand bewegen, waardoor ik haar even aankeek.
Ze legde haar hand een beetje verleidelijk op Mario's vaders rug, waardoor ik mijn ogen naar hem liet flitsen.
We ontmoetten elkaars blik weer en mijn hele lichaam voelde heet. Hij staat met zijn twee handen in zijn zakken en mijn ogen kunnen geen genoeg krijgen van zijn tatoeages.
Ze zijn waanzinnig.
Ik wil ze voelen.
Ik richtte mijn blik naar beneden om mijn zenuwen te kalmeren.
Dat is iemands man, Evelyn.
En je rouwt. Ben je dat vergeten?
Maar hij is onweerstaanbaar. Hij is bijna als een god.
Een Griekse god.
Net zoals ze worden beschreven in mijn boeken.
"Haar ouders zijn vermoord en hun huis is afgebrand, mam. Ik bied haar gewoon hulp aan totdat we uitzoeken wat we moeten doen. Dat zou geen probleem moeten zijn," verdedigde Mario.
"Ten koste van de veiligheid van dit gezin, dat is een probleem." zei zijn moeder. Zij is ook niet aardig.
Mario snoof.
"Ze kan hier niet blijven," voegde zijn moeder eraan toe, waardoor mijn hart zich samenkneep.
"Candela, kun je gewoon....."
"Hou je mond, Dolores." Zijn moeder snoerde degene die hij zijn tante noemde de mond.
"Het spijt me, schat. Maar ze kan niet blijven." herhaalde zijn moeder
"Dad?" vroeg Mario, zijn moeder negerend.
Ik flitste mijn ogen naar zijn vader en ik ontmoette zijn blik weer.
Mijn zwakke benen zullen nooit herstellen.
Ik richtte mijn blik weer naar beneden.
"Je moeder heeft gelijk, zoon. Ze kan hier niet blijven" Zijn schorre stem klonk gemeen.