Proloog
Onschuldig Hart
Proloog
STEM, REAGEER EN VOLG ME ALSJEBLIEFT
Hij plaatste haar ene hand op zijn schouder en de andere hand in zijn hand. Zijn ene arm wikkelde zich om haar middel en trok haar dichter naar hem toe, waardoor haar adem stokte in haar keel en haar hart in angst bonkte.
Ze was verbluft door het feit dat hij zijn hand op haar middel had gelegd, wat haar erg zenuwachtig en geïntimideerd maakte.
Deze man was zeer intimiderend voor haar, wat het moeilijk maakte voor haar om zelfs maar te ademen.
"Ren" dit ene woord was alles wat elke cel in haar lichaam schreeuwde.
Ze begon zich ongemakkelijk te voelen en probeerde zich los te wrikken, maar dat hielp niet. Het maakte het alleen maar moeilijker toen zijn greep om haar middel strakker werd, waardoor ze in pijn siste. De volgende seconde botste haar zachte borst tegen zijn harde, stenen borst, waardoor ze zich beschaamd voelde door hun nabijheid. Haar lichaam begon te trillen van angst terwijl zijn hete adem over haar gezicht waaide, wat hem niet ontging, maar hij was te verloren in haar om te reageren.
Waarom was zij zijn verdomde dochter in de hele verdomde wereld?
Er waren gedempte lichten door de hele zaal, zodat niemand wist wat er gebeurde. Ze vond dit helemaal niet leuk, in feite voelde ze zich ongemakkelijk door hun nabijheid, aangezien ze tot nu toe nooit een man zo dicht bij had laten komen. En hier raakte zijn lichaam haar meest gevoelige deel aan. Dit was de eerste ervaring van haar leven met een man. Ze werd rood van schaamte.
"P...Alsjeblieft laat me los, ik voel me niet comfortabel," fluisterde ze met een zachte stem, terwijl ze haar hoofd niet van zijn borst tilde, omdat zijn ogen net zo eng waren als hijzelf.
Hij liet haar niet los, maar verslapte zijn greep zo veel dat er een paar centimeter ruimte tussen hen ontstond toen hij haar angst en ongemak op haar gezicht zag.
"Volg mijn stappen," beval hij in zijn dominante toon, waardoor ze gedwongen werd met hem mee te bewegen.
"Waarom vertel je me niet iets over jezelf dat ik niet weet en dat ik moet weten?" vroeg hij haar in zijn kalme maar eisende toon terwijl hij met haar bewoog.
Ze slikte, maar opende haar mond niet om te antwoorden, omdat ze niets met hem wilde delen. Maar haar gedrag maakte hem boos, omdat tot nu toe niemand het had aangedurfd hem te negeren, wat zij opzettelijk had gedaan.
Zijn kaken spanden zich en zijn greep op haar middel en hand werd strakker, waardoor ze in pijn siste. Ze probeerde haar best om zich van hem te bevrijden, maar faalde zoals gewoonlijk. Hij trok haar met kracht dichter naar zich toe en staarde haar aan met zijn woedende rode ogen, waardoor ze haar ogen reflexmatig sloot.
Ze waren zo dichtbij. Er was maar een paar centimeter afstand tussen hun gezichten, waardoor haar hartslag toenam en ze begon te beven door zijn boze adem op haar gezicht.
"Ik praat tegen je, praat met me. Houd niet je mond zoals een verdomde nutteloze boomstam. Maak mijn humeur niet erger, anders zal het helemaal niet goed voor je zijn en ik beloof dat ik het verdomd erger voor je zal maken," siste hij tegen haar, waardoor ze nog meer begon te beven.
Toen ze zijn woedende toon hoorde, werd ze nog banger en haar lichaam begon zichtbaar te trillen. Ze vroeg hem langzaam in een angstige toon, nog steeds haar ogen niet openend "W...Wat wil je m...met me b...bespreken?".
Hij grijnsde, zijn effect op haar ziend "Ik wil alles over je weten, ik wil alles over je weten?"
"M...maar waarom wil je alles over mij weten?" vroeg ze, niet begrijpend waarom hij alles over haar wilde weten.
"Hoe durft ze mij te ondervragen?"
"Beantwoord alleen zoveel als ik je vraag. Op welke school studeer je?" vroeg hij haar gefrustreerd, zijn tanden woedend op elkaar klemmend.
Ze deinsde terug en stotterde "E...Elite C...College."
"Ik mag hem niet" schreeuwde een stem in haar hoofd.