Read with BonusRead with Bonus

Hoofdstuk 60

Een paar uur later.

De stilte was als een tweede huid geworden.

Tijd bewoog niet meer. Het smolt, dik en zwaar als de vochtige lucht in de hut. De stoffen prop in mijn mond was vochtig van adem en paniek. Mijn handen deden pijn, polsen rauw geschuurd door het touw. Ik wist niet hoeveel uren waren ...