Rozdział 1.1
"Nie rób tego." Powiedziałam sobie, bębniąc palcami po zużytym blacie kontuaru przed sobą. "Nie rób tego, będziesz tego żałować, Cam." Ignorując własne rady, zerknęłam przez ramię na stary zegar ścienny i jęknęłam. Była dopiero 16:36, a moja zmiana kończyła się dopiero o 18:30.
Potrzebując czegoś do roboty, aby zabić czas, rozejrzałam się po małej przestrzeni kwiaciarni Georgio, szukając czegokolwiek do zrobienia, ale nie było nic. Zrobiłam już wszystko tego popołudnia. W dziewięćdziesięciu procentach przypadków uwielbiałam pracować w sklepie. Przebywanie wśród kwiatów przypominało mi o mojej matce, która nauczyła mnie wszystkiego o uprawie i pielęgnacji kwiatów, ich znaczeniach, a nawet nazwała mnie Kamelią na cześć swojego ulubionego kwiatu.
Ale środowy wieczór na początku kwietnia w branży kwiatowej mógłby równie dobrze być północą dnia po apokalipsie, biorąc pod uwagę ilość klientów. Walentynki dawno minęły, Wielkanoc była wcześnie w tym roku i skończyła się ponad tydzień temu, a nikt nie kupuje kwiatów na Dzień Drzewa. Już nie mogłam się doczekać przyszłego miesiąca, Dnia Matki i zakończeń roku szkolnego.
Wstałam ze stołka za ladą i zrobiłam rundkę po małym sklepie, sprawdzając, czy wszystkie plastikowe doniczki z kwiatami mają wystarczająco dużo wody, czy róże nie mają żadnych brązowiejących liści, które trzeba by było usunąć, ale nie miały. Wszystko było idealne, bo zrobiłam tę rundkę już siedemnaście razy podczas tej zmiany. Byłam tak znudzona, że nawet wyczyściłam wszystkie nożyczki, jakie mogłam znaleźć w sklepie.
Patrząc z powrotem na zegar, gdy skończyłam rundkę i wróciłam do kontuaru, zmrużyłam oczy, wpatrując się w czas. Przesunęłam się za ladę, sięgnęłam w górę i zdjęłam zegar ze ściany. Przyłożyłam go do ucha i usłyszałam ciche tykanie sekundnika odliczającego czas.
Działał... Byłam pewna, że musiał się zatrzymać, bo jak to możliwe, że była dopiero 16:42? Wieszając zegar z powrotem, sięgnęłam do torebki pod ladą i wyciągnęłam telefon, żeby sprawdzić czas, wyświetlacz pokazywał 16:42.
Sześć minut. Minęło tylko sześć minut od ostatniego spojrzenia na zegar. Tylko sześć minut z 114, które zostały, zanim mogłam zamknąć sklep i pójść do domu.
Opadając z powrotem na stołek za ladą, pochyliłam się do przodu i uderzyłam głową o blat, moje długie kasztanoworude włosy opadały wokół mojej głowy. To była tortura. Może umarłam i jestem w czyśćcu. Albo w piekle! To mogło być jedyne logiczne wyjaśnienie, dlaczego czas płynął tak wolno.
Nie byłam pewna, jak długo trwałam z głową na blacie, zanim usłyszałam delikatne dzwonienie dzwonka przyczepionego do drzwi wejściowych, informując mnie, że ktoś wszedł do sklepu.
„Witamy w Georgio’s –“ zatrzymałam się, widząc, że to nie klient wchodzi do sklepu. To była moja najlepsza przyjaciółka i współlokatorka, Amy Perrault. Amy była ubrana w długi, stylowy szary wełniany płaszcz, a w ręku trzymała papierową torbę na wynos z tłustymi plamami.
„Jedzenie!” ogłosiłam, siadając z podekscytowaniem na swoim stołku. Byłam głodna!
„Miło cię też widzieć,” powiedziała Amy sarkastycznie, przewracając oczami. „Miałam ochotę na burgery, więc pomyślałam, że kupię kolację i zobaczę, jak ci idzie na zmianie.”
„To była jazda bez trzymanki,” powiedziałam, wskazując na pusty sklep, po czym schyliłam się do tylnego pokoju po serwetki do jedzenia.
Kiedy wróciłam, Amy zdjęła płaszcz i rzuciła go na koniec lady, a z torby wyciągała burgery. Amy zawsze wyglądała stylowo bez wysiłku. Miała na sobie zieloną koszulę flanelową na czarnych legginsach, które były wsunięte w buty do kostki L.L. Bean. Jej kasztanowe włosy były związane w idealny, celowo lekko niechlujny kucyk.
Na mnie ten sam strój i fryzura wyglądałyby jakbym wstała z łóżka i wyszła z domu. Na Amy wyglądało to stylowo casualowo.
Była moją najlepszą przyjaciółką, ale czasem zazdrościłam jej, że rzeczy takie jak styl, makijaż i flirtowanie przychodziły jej tak naturalnie, a dla mnie były takim wysiłkiem.
Spojrzałam na swoje dżinsy, podróbki butów Doc Marten i zwykłą czarną koszulkę z długim rękawem, przykrytą zielonym fartuchem Georgio’s. W myślach wzruszyłam ramionami; przynajmniej mój strój na wieczór nie miał znaczenia, ponieważ nie było żadnej szansy, że ktoś wart zaimponowania wejdzie do sklepu… albo ktokolwiek w ogóle.
„Bogini, nie wiem, jak nie wariujesz bez czegoś do roboty tutaj.” Powiedziała, używając słowa „bogini” zamiast „Boga”, co było jednym z dziwactw Amy. Kiedyś zapytałam ją o to, a ona powiedziała, że to coś, co przejęła od swoich rodziców. Rodzice Amy byli super mili i trochę hipisami. Obecnie cieszyli się emeryturą i pustym gniazdem, podróżując po kraju w kamperze.
Jedliśmy nasze burgery, podczas gdy Amy opowiadała mi o swoich zajęciach tego dnia. Obie miałyśmy po 21 lat i byłyśmy na ostatnim roku studiów. Amy studiowała pielęgniarstwo, a ja skończyłam na samodzielnie stworzonym podwójnym kierunku literatury i botaniki; moich dwóch pasji. Ponieważ mój kierunek był mniej ustrukturyzowany i bardziej opierał się na samodzielnej nauce, w zasadzie miałam tylko końcowe projekty i prace do oddania do końca miesiąca, a już je skończyłam. Ponieważ skończyłam swoją pracę wcześniej, w zasadzie tylko się kręciłam i pracowałam do ukończenia studiów. Amy brała ostatni kurs pielęgniarski i odbywała godziny kliniczne, pracując w przychodni w mieście.
Obecność Amy i kolacja naprawdę pomogły szybciej zlecieć czas, i zanim się obejrzałam, nadszedł czas zamknięcia sklepu i powrotu do domu.
Dokładnie o 18:30 wyłączyłam światła, włączyłam alarm i zamknęłam drzwi, czując ulgę, że kolejna żmudna wieczorna zmiana dobiegła końca. Amy i ja zaczęłyśmy iść w kierunku naszego mieszkania poza kampusem.