1: Emma
Stałam na skraju sali balowej, moja czarna suknia była cieniem na tle lśniących marmurowych ścian Złotego Kompasu. Powietrze wibrowało od napiętych rozmów, przerywanych okazjonalnymi, wymuszonymi śmiechami. Mimo wzniosłych celów szczytu dotyczących jedności, pokój podzielił się tak pewnie, jak olej oddziela się od wody; wilkołaki zgromadziły się po lewej, Likany po prawej, niewidzialna granica między nami utrzymywana przez wieki nieufności. Moja rola jako gamma w Stadu Krwawego Księżyca oznaczała, że miałam pomagać w przełamywaniu tych podziałów, ale czułam się bardziej jak strażnik na granicy, wypatrujący oznak kłopotów.
Kryształowe żyrandole rozlewały ciepłe światło na zgromadzenie, łapiąc się na klejnotach i spinkach, tworząc konstelacje odbitego blasku.
"Wyglądasz, jakbyś katalogowała drogi ucieczki," usłyszałam za sobą głos mojego brata, zabarwiony rozbawieniem.
Odwróciłam się, by spojrzeć na Elijaha, jego szerokie ramiona wypełniały granatowy garnitur z łatwością i autorytetem. Jako Alfa Krwawego Księżyca nosił formalne insygnia naszego stada; srebrne hafty przedstawiające nasze terytorium przodków wplecione w klapy, nasz emblemat przypięty nad sercem.
"Po prostu obserwuję," odpowiedziałam, przyjmując kieliszek szampana, który mi podał. "Stare nawyki."
"Nadal nasza czujna gamma." Elena pojawiła się u jego boku, jej miodowo-blond włosy upięte w misterny kok, który podkreślał elegancką krzywiznę jej szyi. Jej suknia lśniła w głębokim burgundzie, kolorze naszego stada, oddanym w płynącej jedwabnej tkaninie. "Choć mogłabyś przynajmniej udawać, że się bawisz, Emma. Inne stada patrzą."
Uniosłam brew. "I co sugerujesz? Może powinnam przejść na stronę Likanów i poprosić kogoś do tańca?"
Śmiech Elijaha był cichy, ale szczery. "To na pewno zrobiłoby wrażenie."
"Wrażenie albo incydent," mruknęłam, popijając szampana. Smakował jak letnie owoce z ukrytą ostrością; jak ten wieczór sam w sobie.
Elena dotknęła mojego ramienia, jej palce były ciepłe przez cienką tkaninę rękawa. "Rozumiemy twoją ostrożność, ale pamiętaj, dlaczego tu jesteśmy. Ten szczyt jest pierwszym tego rodzaju. Król Teodor wyciągnął bezprecedensową rękę do wilkołaczych stad."
"Rękę, niekoniecznie przyjaźń," odparłam, choć ściszyłam głos. Słuch Likanów był ostrzejszy od naszego. "Jeden szczyt nie wymaże wieków patrzenia na nas z góry jako na gorsze stworzenia."
Wyraz twarzy Elijaha spoważniał. "Nie, ale to początek. A początki mają znaczenie."
Kiwnęłam głową, uznając delikatną reprymendę. Mój brat pracował niestrudzenie, by zapewnić zaproszenie Krwawego Księżyca na to zgromadzenie. Jako jedno z najstarszych i najbardziej szanowanych stad wilkołaków, nasza obecność miała wagę. Nie chciałam podważać jego dyplomatycznych wysiłków moim utrzymującym się sceptycyzmem.
"Będę grzeczna," obiecałam, wygładzając nieistniejącą zmarszczkę na sukni. "Tylko nie oczekuj cudów."
Uśmiech Eleny był pełen zrozumienia. "Nigdy nie oczekuję cudów, tylko twojego szczególnego rodzaju dyplomatycznego uroku."
Parsknęłam cicho. "Czy tak to teraz nazywamy?"
Wokół nas rozmowy falowały jak przypływy. Alfy wilkołaków zgromadziły się przy zachodnich oknach, ich bety i gammy czuwali ochronnie w pobliżu. Likany trzymały dystans, ich stroje były bardziej wyszukane niż nasze; warstwy haftowanego jedwabiu i ceremonialnych metali, które cicho brzęczały przy każdym ruchu.
Podszedł kelner, oferując delikatne ciastka wypełnione rzadkimi ziołami górskimi i przyprawionymi mięsami. Wybrałem jedno, skinąłem głową w podziękowaniu. Smaki eksplodowały na moim języku; dzika rozmaryn, jałowiec i coś nieznanego, co musiało być unikalne dla kuchni Królewskiego Miasta. Nawet w jedzeniu, mieszanie tradycji było niepewne, eksperymentalne.
"Delegacja Srebrnego Kła cię obserwuje," mruknął Elijah, jego oczy na chwilę skierowały się ku grupie wilkołaków, których szare i srebrne stroje oznaczały, że są naszymi najbliższymi sąsiadami.
Powstrzymałem się od bezpośredniego spojrzenia na nich. "Czy powinienem się martwić?"
"Ich nowy alfa zadawał pytania o ciebie," powiedziała Elena, jej ton był swobodny, choć oczy były czujne. "Nic niepokojącego, po prostu... zainteresowanie."
Stłumiłem westchnienie. Byłem już uważany za dojrzałego wilkołaka, a mój stan bez partnera stał się tematem spekulacji wśród stad. To, że kiedyś miałem partnera, było znane, ale rzadko dyskutowane otwarcie. Koncept drugiej szansy na partnera był na tyle rzadki, że niemal mityczny, i dawno temu pogodziłem się z tym, że moja przyszłość nie będzie go obejmować.
"Polityczne czy osobiste zainteresowanie?" zapytałem, choć już znałem odpowiedź.
Usta Elijaha drgnęły. "Oba, podejrzewam. Gamma Krwawego Księżyca byłby wartościowym sojusznikiem."
"A ja jestem taki uroczy," dodałem sucho.
Elena zaśmiała się, jej śmiech brzmiał jak dzwoneczki. "Masz swoje momenty, kiedy wybierasz."
Subtelna zmiana w energii pokoju zarejestrowała się przed jakąkolwiek wizualną zmianą. Rozmowy zamarły, ciała się wyprostowały, a delikatna cisza opadła jak śnieg. Lykanie ruszyli pierwsi, ich ruchy były zsynchronizowane, gdy zwrócili się w stronę głównego wejścia. Nawet bez patrzenia wiedziałem, co to oznacza.
"Król," powiedział cicho Elijah, odkładając szklankę. "Pamiętaj o protokole."
Jako jeden, odwróciliśmy się w stronę wejścia. Ogromne drzwi otworzyły się cicho, ukazując kontyngent królewskich strażników w ceremonialnych zbrojach, które błyszczały wbudowanym kamieniem księżycowym. Poruszali się z płynną gracją, zajmując pozycje wzdłuż obwodu wejścia. I wtedy się pojawił.
Król Theodore Lykoudis wszedł bez zapowiedzi… żadna nie była potrzebna. Jego obecność wypełniła pokój jak nadchodząca fala, nieunikniona i transformująca. Stał wyższy niż większość Lykanów, jego potężna sylwetka ubrana w granat i srebro, które łapały światło przy każdym ruchu. W przeciwieństwie do wyszukanych strojów jego szlachty, jego ubiór mówił o powściągliwej elegancji; jakość ponad ostentacją. Pojedyncza platynowa opaska otaczała jego czoło, osadzona kamieniami księżycowymi, które zdawały się łapać i wzmacniać otaczające światło.
Zgodnie z protokołem, każda głowa w pokoju, zarówno Lykanów, jak i wilkołaków, skłoniła się w uznaniu. Pochyliłem swoją razem z innymi, choć coś we mnie jeżyło się na ten gest. Wilkołaki kłaniały się swoim alfom z szacunku i wyboru, nie z obowiązku.
I wtedy to się stało.
Gdy moja głowa się obniżyła, wciągnąłem oddech... i świat przekręcił się na swojej osi.
Zapach uderzył mnie jak fizyczny cios: cedrowe lasy po deszczu, kamień ogrzany słońcem, dziki miód i coś pierwotnego i elektrycznego, co sprawiło, że każda nerwa w moim ciele jednocześnie ożyła i zamarła. Moje płuca zatrzymały się, odmawiając wydechu, gdy zapach owijał się wokół mnie, przez mnie, zaznaczając się na moich komórkach.
"Cholera," wyszeptałem, słowa uciekły zanim zdążyłem je powstrzymać.
To było niemożliwe. To nie mogło się dziać. Nie tutaj. Nie teraz.