Rozdział 1: Uprowadzenie
Perspektywa Scarlett
Beta David ciągnął mnie po szorstkiej, zimnej podłodze za włosy, każdy szarpnięcie wywołując ogień bólu na mojej skórze głowy. Agonia była nie do zniesienia, każde pociągnięcie sprawiało, że czułam, jakby moja skóra miała się oderwać.
Moje oczy wypełniały się łzami, i choć starałam się je powstrzymać, wypływały gorące i niepowstrzymane, spływając po moich policzkach.
Każdy centymetr mojej nagiej skóry był surowy, ocierając się o szorstkie, poszarpane kamienie poniżej, każdy zadrapanie otwierając świeże rany, które piekły i paliły.
Nie mogłam nawet opłakiwać śmierci mojego ojca. Nie dano mi chwili na żałobę, na refleksję, ani na oddech, zanim zdecydowali, że to ja będę następna do wyrzucenia.
Mój ojciec—Alpha Nikolay Vladislav—został zabity przez zatrucie srebrem po brutalnej bitwie. Był Alfą Południa, budzącym strach u wielu, ale niekochanym przez nikogo.
Był bezwzględny, człowiekiem o żelaznym sercu i pięściach, które pasowały do jego charakteru. Jego moc była przytłaczająca, a rządził z okrucieństwem, które przeszło do legendy.
Brał wszystko, co chciał, bez wahania i litości, zostawiając za sobą złamanych ludzi. Chciwy i nigdy nienasycony, zawsze pragnął więcej. A ja, jego jedyne dziecko, nie byłam wyjątkiem od jego okrucieństwa.
Dla niego byłam rozczarowaniem od chwili, gdy się urodziłam. Chciał syna, a ja—słaba, późno dojrzewająca i kobieta—byłam dla niego hańbą.
Alfy Valkin powinny otrzymywać swoje wilki w wieku szesnastu lat, a ja, mając osiemnaście, wciąż byłam bez wilka, oznaczona jako zwykły wilkołak. Obwiniał moją matkę za to i nigdy nie wahał się, by okazywać tę nienawiść.
Gardził nią, ponieważ nie była jego przeznaczoną partnerką.
Alfy Valkin, jak mój ojciec, naprawdę manifestowały swoją magię tylko wtedy, gdy łączyły się z przeznaczoną partnerką, a jednak wybrał moją matkę.
Bez magii, która mogłaby wzmocnić jego moc, skierował całą swoją gorycz i urazę na nią. Ja również ponosiłam tego konsekwencje, jako jego córka, niechciane dziecko, symbol jego żalów.
Alfy Valkin różniły się od innych Alf wilkołaków. Posiadały ogromną moc, niezrównaną siłę i magię, która czyniła je lepszymi.
Mogły dominować nad innymi Alfami, zdobywać szacunek jednym spojrzeniem, ale tylko wtedy, gdy były zjednoczone z przeznaczoną partnerką.
Mój ojciec nigdy nie posiadał tej magii, ponieważ wybrał moją matkę—wybór, który skręcił jego urazę i gniew, aż go pochłonęły. A ta nienawiść tylko się pogłębiła, gdy odkrył prawdę: moja matka zabiła jego prawdziwą partnerkę, aby go zatrzymać.
Z takimi rodzicami jak moi, wiedziałem, że wszyscy patrzą na mnie i widzą najgorsze. Ludzie szeptali, że skończę tak samo jak oni. Zakładali, że noszę w sobie tę ciemność. Ale głęboko w sercu miałem nadzieję, że się mylą, że mogę być inny.
Moja matka zmarła z powodu złamanego serca, wygnana z jego życia, jakby tylko ona miała moc dać mu syna. Wyrzucił ją, obwiniając za rzeczy poza czyjąkolwiek kontrolą, a kiedy w końcu odeszła, jej duch złamany, gniew i rozczarowanie mojego ojca skierowały się ku mnie.
Nigdy nie podniósł na mnie ręki, ale nie musiał, aby jego pogarda bolała. Odmawiał mi miłości, odmawiał uznania, jakbym był jedynie duchem w jego domu. Był Alfą Południa, a jednak nie mógł znieść traktowania jedynego dziecka, swojej córki, z szacunkiem, na który zasługiwałam. Byłam dla niego niczym. I wszyscy o tym wiedzieli.
Więc, gdy Beta Dawid ciągnął mnie po podłodze, półnagą, boso, z srebrnymi kajdanami wbijającymi się w moje nadgarstki, moje zmieszanie paliło równie mocno jak moje upokorzenie. Co zrobiłam, żeby zasłużyć na to? Dlaczego tak bardzo chciał rzucić mnie wilkom, odebrać mi resztki godności, które mi pozostały? Jego ręka szarpnęła mnie brutalnie, a ja krzyknęłam, mój głos desperacki, ale pozbawiony mocy bez mojego wilka.
"Puść mnie! Puść mnie!" Moje słowa odbijały się echem, puste i bezsilne. Ale Dawid tylko szydził, jego śmiech był okrutnym przypomnieniem mojej bezbronności, faktu, że bez mojego wilka byłam bezsilna wobec niego. Ciągnął mnie w stronę czekającego vana, gdzie stał kolejny obcy, wysoki i imponujący, z brodą splecioną grubymi, szorstkimi pasmami.
Jego obecność była lodowata, jego ciemne, puste oczy przyglądały mi się z obojętnością, która wywoływała dreszcze na moim kręgosłupie. Nie mogłam powstrzymać fali strachu, która mnie ogarnęła, ale przełknęłam ją, zdecydowana nie pozwolić mu zobaczyć mojego lęku.
"To ona?" zapytał obcy, jego głos szorstki jak papier ścierny. Nie spojrzał na mnie, jakby byłam tylko przedmiotem do przekazania. Dawid szybko kiwnął głową, zbyt entuzjastycznie, jakby pozbycie się mnie było nagrodą samą w sobie.
Obcy wyciągnął rękę, podnosząc mnie jednym szybkim, bezwysiłkowym ruchem, jego uścisk nieugięty. Przyglądał mi się, studiując mnie z oderwaną ciekawością. "Bez wilka?" zapytał, zwracając się do Dawida.
"Ma osiemnaście lat," powiedział Dawid, tonem lekceważącym, przypominając im obu, że minęłam wiek, w którym powinnam zyskać wilka, a jednak tu byłam—bez wilka, bez magii, niewiele więcej niż zwykły wilkołak w ich oczach.
"Jest Vladislav?" naciskał mężczyzna.
Dawid znowu kiwnął głową, prawie szyderczo. "Ostatnia z nich."
A na to, usta obcego wykrzywiły się w przerażający uśmiech.