Krew dla chleba
Ainslee
Mój skarpetka jest mokra.
To naprawdę nie jest niespodzianka. Mam dziurę w bucie, a od prawie trzech tygodni pada deszcz z przerwami. Wszystko jest szare. Niebo. Błotnista ziemia. Nawet budynki. Nikt w mojej wiosce nie ma pieniędzy na malowanie czegokolwiek. Gdziekolwiek spojrzę, widzę tylko szarość. Ponura, ponura, chora szarość.
"Ainslee?"
Głos Lenny'ego przywraca mnie do rzeczywistości. Odwracam się i patrzę za siebie, gdzie stoi w kolejce przed piekarnią. Większość dni kończymy oddawanie krwi w tym samym czasie, więc znajdujemy się tutaj razem. Nie przeszkadza mi to. Jest jednym z niewielu ludzi w tym mieście, których towarzystwo trochę lubię.
"Słyszałaś, co cię zapytałem?" Ma ten głupkowaty uśmiech na twarzy, jakby już znał odpowiedź. Nie, oczywiście, że nie słyszałam, co mnie zapytał. Byłam w swoim własnym małym świecie, jak zwykle.
"Przepraszam." Wzruszam ramionami, zmęczenie, które noszę w kościach, zaczyna promieniować do mózgu. Oddałam tyle krwi w tym tygodniu, że prawdopodobnie sama jestem na wyczerpaniu.
"Pytałem, jak się czuje twoja matka dzisiaj rano," powtarza Lenny, przeczesując ciemne włosy ręką. Jest dużo wyższy ode mnie, więc muszę unieść głowę, żeby zobaczyć jego brązowe oczy. "Czuje się lepiej?"
Każdego dnia Lenny pyta mnie, jak się czuje moja matka, a każdego dnia mówię mu, że jest mniej więcej tak samo, może trochę gorzej. Dziś nie jest inaczej. Wzruszam ramionami. "Dużo kaszlała rano, ale nie wymiotowała, więc to coś."
"Dobrze. Może będzie mogła utrzymać chleb." Jest optymistą, coś co lubię w nim. Znamy się całe życie. Chodziliśmy razem do szkoły. Teraz, gdy mamy dziewiętnaście lat, oboje jesteśmy zobowiązani do pracy społecznej, aby pomóc naszym współobywatelom z Beotown lub znaleźć pracę. Trudno o stałą pracę w dzisiejszych czasach, a ja mam dwoje młodszych rodzeństwa i chorą matkę do opieki, więc pomagam w zbieraniu śmieci każdego ranka, zanim pójdę oddać krew. Wilkołaki mogą oddawać krew dużo częściej niż większość innych gatunków, ale to nadal wyczerpujące - dosłownie.
"Może mama utrzyma chleb," mówię w końcu, ale teraz jestem rozproszona nie tylko przez utratę życiowych płynów. Biorę głęboki oddech, próbując się uspokoić i nie czuć nudności, i znowu to czuję, jeszcze intensywniej teraz. Zwracam się do Lenny'ego, pytając, "Czy czujesz to?"
Unosi brew. "Czuć co? Wszystko, co czuję, to ty, Ainslee."
Przewracam oczami. „Więc czujesz pot, i ubrania, które nie były właściwie prane od miesięcy, bo nie stać nas na mydło?” Kręcę głową, przyciągając bliżej do siebie mój ciemnoniebieski płaszcz. Kiedyś należał do mojej matki. Nitki są tak cienkie, że miejscami są praktycznie przezroczyste, więc niewiele robi, żeby chronić przed jesiennym chłodem. Dobrze odżywione wilkołaki rzadko marzną. Ci na skraju głodu, jak większość mojej watahy, często są zziębnięci. Poza tym niewielu z nas potrafi się jeszcze przemieniać z tego samego powodu.
Nie, że jestem wystarczająco dorosła. Kiedy skończę dwadzieścia lat za kilka miesięcy, wtedy powinnam móc. Podobnie, będę mogła wyczuć zapach mojego partnera. Nie jestem pewna, czy to dobra rzecz, czy zła. Czy naprawdę chcę znaleźć prawdziwą miłość w tym nędznym świecie?
„Co czujesz?”
Moje myśli błądzą, kiedy jestem głodna, a teraz jestem wygłodniała. Nie jadłam od dwóch dni. Poza tym, wspominałam o utracie krwi?
Odwracam się, żeby spojrzeć na Lenego, zastanawiając się, jak nie wyczuł tego żelaznego, aluminiowego zapachu, który zabarwia każdy oddech, który wciągam. „Muszą być blisko.”
Linia przesuwa się do przodu, więc Leny gestem każe mi zrobić krok naprzód, co robię, cofając się, a potem czekam, aż odpowie. Kręci głową. „Nie sądzę.”
„Dlaczego nie? Zawsze się kręcą, próbując zobaczyć, co jeszcze mogą nam zabrać.” Obracam się, żeby stanąć przodem do linii trochę za szybko i robi mi się słabo. Leny kładzie rękę na moim ramieniu, żeby mnie ustabilizować. Nic nie czuję, tylko obojętność. Szkoda, bo to dobry chłopak. Słyszałam, jak niektóre dziewczyny w szkole mówiły o mrowieniu elektrycznym, kiedy dotykają ich pewni chłopcy, ale nigdy nie doświadczyłam czegoś takiego.
„Gdyby tu byli, burmistrz wysłałby wiadomość, żebyśmy zachowywali się jak najlepiej,” zauważa Leny. Prawdopodobnie ma rację. Ale były czasy, kiedy burmistrz Black nie miał wystarczająco dużo czasu, żeby nas ostrzec, że będziemy mieli gości.
Biorę kolejny głęboki oddech i wiem na pewno, że ich rodzaj jest wśród nas. Zbliżają się coraz bardziej. Kręcąc głową, postanawiam to puścić. Jeśli będę miała szczęście, nie zobaczę żadnego z nich. Nienawidzę większości ludzi w dzisiejszych czasach, ale bardziej niż cokolwiek innego nienawidzę ich, ludzi, którzy zrujnowali wszystko dla nas.
Wampiry.
Przesuwamy się znowu. Teraz jestem prawie przy drzwiach. Leny i ja stoimy w kolejce po chleb już prawie dwie godziny. Moje stopy są przemoczone. Jestem zmęczona i chcę wrócić do domu do mojej rodziny. Mama naprawdę nie radzi sobie z moim młodszym bratem i siostrą sama w dzisiejszych czasach, a mój ojczym pracuje w kopalniach.
„Przykro mi, Mildred, ale to tylko czterdzieści cztery vlady.” Piekarz, pan Laslo Black, brat burmistrza, Angusa Blacka, odprawia starą kobietę, która mieszka obok mnie. „Potrzebuję jeszcze jednego vlada.”
„Ale… Liczyłam je dziś rano, zanim wyszłam z domu.” Zaglądam przez drzwi i widzę, że pani Mildred jest na skraju łez. Musi mieć już około osiemdziesięciu lat, a krew może oddawać tylko raz w tygodniu. Kto wie, jak długo nie jadła niczego? Żadnych ogródków. Żadnego polowania. Wszystko to jest tu nielegalne, dzięki nim. Oddajemy krew, żeby kupić chleb, czasem mięso lub warzywa, ale rzadko. Rolnicy i hodowcy są ściśle kontrolowani przez gubernatorów, ludzi króla.
Wampiry.
„Nie wiem, ile vladów miałaś, kiedy wychodziłaś z domu, Mildred, ale teraz masz tylko czterdzieści cztery. Więc daj mi jeszcze jedną monetę, albo wynoś się stąd, starucho. Mam innych klientów.” Laslo wskazuje grubym palcem na drzwi, a wszyscy w kolejce między Mildred a mną milkną jak kamień. Jest ich czworo, trzech mężczyzn i jedna kobieta, wszyscy ludzie, których znam.
„Na pewno ktoś ma vlad, który może jej dać,” mruczę, odwracając się do Lenny'ego. Ja nie mam. Mam dokładnie czterdzieści pięć, wystarczająco, żeby kupić jeden bochenek chleba dla mojej matki i rodzeństwa. Ja zjem… coś innego. Nie ma nic innego, ale jakoś sobie poradzę.
Lenny kręci głową. Nikt inny też nie kwapi się, żeby pomóc.
„Lenny, masz go,” szepczę. On ma cztery osoby w rodzinie, które mogą oddać krew. Jego rodzice, on sam i jego starsza siostra. Żadnych małych dzieci. Żadnych chorych. Żadnych starszych. Musi mieć wystarczająco.
On wzrusza ramionami. „Muszę kupić cztery bochenki.”
„Masz go.” Patrzę na niego z wściekłością, szepcząc głośniej niż powinnam, jeśli naprawdę nie chcę, żeby reszta kolejki mnie usłyszała.
„Nie mogę być pewny.”
Kręcąc głową, odwracam się z powrotem i widzę, jak pani Mildred zbiera swoje monety, łzy spływają jej po twarzy, gdy wychodzi z piekarni.
Wściekłość pali moją duszę. Chcę krzyczeć na Laslo Blacka i jego korpulentną żonę Maude, która stoi za nim z zadowolonym wyrazem na swojej pulchnej twarzy, że oboje są parą dupków. Moje ręce zaciskają się po bokach, i przesuwam się o jedno miejsce w kolejce.
Nie mogę nic powiedzieć. Laslo ma kontrolę nad tym, kto dostaje chleb, a kto nie. Już mnie nie lubi, bo jego córka Olga i ja nigdy się nie dogadywaliśmy. Nie mogę pomóc, że zawsze była wyniosłą suką. Powiedziała swojemu ojcu, że nazwałam ją krową, co zrobiłam, ale tylko dlatego, że nadepnęła mi na stopę i to bolało.
Pan Carter wychodzi z piekarni z czterema bochenkami chleba, dwa dla niego, dwa dla jego żony, i myślę, że jest najwięcej szczęścia w całym Beotown.
Prawie moja kolej.
W środku piekarni czuję zapach ciepłego, świeżo upieczonego chleba. Inne wypieki zerkają na mnie zza lady, ale tylko bogaci mogą je kupić. Ludzie, którzy prowadzą to miejsce, jak burmistrz, i niektórzy rolnicy. Może szeryf. Reszta z nas tylko marzy o muffinach i duńskich ciastkach.
Przez zapach świeżo wypieczonego chleba, czuję delikatny zapach metalu i ignoruję go. Mam nadzieję, że Lenny ma rację. Oni tu nie są - czyż nie? Dupki, każdy z nich.
Teraz moja kolej. Laslo Czarny mruży swoje paciorkowate oczy na mnie. „Co chcesz, Asslee?”
On mnie prowokuje. Muszę to ignorować. „Jeden bochenek chleba, proszę pana.” Kładę monety na ladzie.
Dokładnie je liczy. To właśnie dlatego tak cholernie długo trwa kupienie bochenka chleba. Czasami nawet sprawdza monety, żeby upewnić się, że nie są fałszywe.
Gdy jest zadowolony, że nie oszukałam go moimi „fałszywymi” vladami, daje znak swojej korpulentnej żonie, żeby podała mi bochenek chleba. Biorę go od niej i zmuszam się do uśmiechu. „Dziękuję.”
„Uważaj na siebie, Panno Gray.” Laslo patrzy na mnie, jego łysa głowa błyszczy w przyćmionym świetle jego sklepu. „Nie lubię, gdy ludzie mają postawy w moim sklepie. Dobrze by było, gdybyś o tym pamiętała.”
Przełykam ślinę, wewnętrznie błagając się, żeby nie odpowiadać werbalnie. Ale nie mogę się powstrzymać. Słowa wymykają się z moich ust. „To Panna Bleiz, bardzo dziękuję. Miłego dnia, dupku.”
Jego oczy się rozszerzają, a jego policzki opadają. Jego usta całkowicie się otwierają, gdy walczy z jakąś odpowiedzią. Śpiesznie wychodzę z piekarni, Lenny jęczy za mną.
On wie. On wie, że całkowicie spieprzyłam, a moje usta znów wpędziły mnie w kłopoty. Jutro będę musiała błagać pana Czarnego, żeby dał mi chleb. Będę musiała udawać, że cierpię na jakąś okropną chorobę, która sprawia, że mówię szalone rzeczy.
Ale na razie mam chleb. Piękny, cudowny, świeżo wypieczony chleb. Pewnie, bochenek jest prawdopodobnie najmniejszy, jaki miał w sklepie, ale to chleb. To jedzenie. I jest moje. Wyobrażam sobie wyraz twarzy mamy, gdy go zobaczy, słyszę okrzyki Brocka i Sinead, gdy klaszczą w swoje małe ręce i sięgają po kawałek.
Wychodzę na mżawkę i zbliżam się do schodów prowadzących z chodnika przy piekarni na ulicę. Zbliżam się do rogu, uśmiech na twarzy, chleb trzymany wysoko w ręce. Widzę kilka bezpańskich psów oblizujących wargi. „Nie, to moje,” mówię im, przeskakując przez kałużę.
Zanim moja stopa dotknie ziemi, czuję uderzenie w ramię. Coś, albo ktoś, uderzył mnie w ramię. Moje wyciągnięte ramię. To, które trzyma chleb.
Wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Chleb wychodzi z papierowej osłonki, w której był owinięty. Widzę go na tle szarego nieba, patrzę, jak leci w stronę ziemi, krzyk niedowierzania zatrzymuje się w moim gardle.
Chleb, bochenek, na który tak ciężko pracowałam, żeby go kupić, wpada do kałuży, rozpryskując błotnistą wodę, gdy ląduje. Rzucam się na niego, myśląc, że może jakoś da się go uratować.
Ale w tym przypadku, psy są szybsze niż wilk, i w kilka sekund mój chleb znika.
Z przerażeniem szukam drania, który okradł moją rodzinę z naszego jedzenia.