Młody Partner Bliźniaczych Królów Alpha

Rozdział 1

Nota dla czytelników: Ta książka to powolnie rozwijający się romans. Będzie mnóstwo opisów emocji, uczuć i działań przez całą książkę, aż do kulminacji. Jeśli to nie jest coś, co lubisz, to uprzedzam przed zakupem rozdziałów. Ponadto, niektóre koncepcje mogą nie odzwierciedlać rzeczywistych scenariuszy, ponieważ jest to fantastyczna historia, która może się zdarzyć w książce. W każdym razie dziękuję za spróbowanie książki i naprawdę mam nadzieję, że ci się spodoba.

Rozdział pierwszy: Jedziemy do Królestwa

Kiara w wieku dziewięciu lat

Kiara POV:

"Popatrzcie tylko! To nasza mała dziwaczna księżniczka Alfy." Usłyszałam za sobą, gdy ktoś pociągnął mnie za jeden z moich kucyków.

Nie musiałam się odwracać, żeby wiedzieć, że to Janet; ona była dręczycielką. I z jakiegoś powodu, ciągle mnie atakowała. Odwróciłam się i miałam rację. Zobaczyłam Janet z jej grupą przyjaciółek, a raczej jej paczką. Mimo że byłam córką Alfy i moi starsi bracia Kelix, Phoneix i Helix mieli być następnymi alfami, wszystkie dziewczyny z mojej klasy mnie prześladowały. Nazywały mnie rozpieszczoną księżniczką albo dziwaczką, ponieważ zawsze mówiły, że przyciągam uwagę chłopców i nauczycieli. Co było nieprawdą; nigdy nie zabiegałam o ich uwagę; jeśli chłopcy chcieli grać ze mną w klasy albo w berka, a nie z nimi, mimo że mówiłam im, żeby zaprosili inne dziewczyny, to jak to była moja wina? Albo jeśli nauczyciele faworyzowali mnie, bo lubiłam szkołę. Nazywano mnie dziwaczką, bo mogłam odpowiedzieć na każde pytanie niezależnie od przedmiotu w kilka sekund; nie byłam popisówką, jak mówiła Janet, po prostu lubiłam uczyć się nowych rzeczy, więc w wolnym czasie czytałam książki w bibliotece w domu. W końcu miałam dość i rozpłakałam się w ramionach mamy, błagając o naukę w domu. Nie chciałam, żeby Janet i inne dziewczyny mnie dręczyły, nie chciałam, żeby chłopcy bawili się ze mną, a nie z nimi, i nie chciałam, żeby ktoś myślał, że jestem dziwaczką, bo jestem od nich mądrzejsza. Mama, tata, Kelix, Phoenix i Helix mówili, że jestem wyjątkowa, że jestem ich księżniczką i że moje hobby są w porządku. Wszystkie dziewczyny mnie prześladowały, bo chciały być mną, i nie powinnam się nimi przejmować; tak przynajmniej tłumaczył Phoenix. Mimo że to nie pomagało, gdy moje uczucia były zranione, przynajmniej pocieszało mnie, że nawet jeśli dwanaście dziewczyn było dla mnie niemiłe, moja rodzina i reszta stada mnie uwielbiała.

"Odejdź, Janet," powiedziałam, wstając, żeby pójść na parking, ponieważ jeden z moich braci powinien już tu być, żeby mnie odebrać.

"Och, czy zraniłam uczucia dziwaczki? Co zamierzasz zrobić? Pobiec do swoich braci albo Alfy i płakać?" powiedziała Janet, a inne dziewczyny się śmiały.

W porządku, Kiara, kije i kamienie mogą złamać twoje kości, ale słowa nigdy cię nie zranią. Powtarzałam w myślach mantrę, którą przyjęłam, odkąd stałam się ofiarą Janet i jej paczki.

"Zostaw ją w spokoju, Janet, albo powiem pani Delacour, że znów dokuczałaś Kiarze." Usłyszałam, jak mówi Jacob, stając przede mną i zasłaniając mi widok na dziewczyny.

Jacob był moim najlepszym przyjacielem, właściwie jedynym przyjacielem. Był najmłodszym synem bety mojego taty, a jego starszy brat, Max, miał zostać betą mojego brata, kiedy zostaną Alfą. Od pieluch byliśmy z Jacobem przyjaciółmi; zawsze się mną opiekował, bawił się ze mną i chronił mnie, kiedy było to potrzebne. Jacob był również znany, ponieważ miał najfajniejsze zabawki i rowery, które, jak twierdził, przyciągały dziewczyny. Śmieszne było to, że nigdy mnie nie przyciągały, ale nigdy mu tego nie powiedziałam. Mój najlepszy przyjaciel był dumny ze swojego roweru i nie chciałam psuć tego macho, który miał dla rzekomych dziewczyn, o których mówił.

"O, Jacob, cześć, tylko żartowałyśmy. Nic poważnego. Możemy później przyjść na plac zabaw i pojeździć razem na rowerach? Mam nowy rower, jest fioletowy i błyszczący..." ale Jacob przerwał jej, zanim zdążyła skończyć.

"Janet, to nie było nic, powiem braciom alfy, że znów krzywdziłaś Kiarę. I nie chcę widzieć twojego roweru. Wolę to robić z Kiki." Skończył. Jacob czasami nazywał mnie Kiki, a ja czasami nazywałam go JJ.

Można było zobaczyć dym, który wychodził z uszu Janet. Rzecz w tym, że wszyscy wiedzieli, że Janet naprawdę lubiła Jacoba i zawsze chciała się z nim bawić. Chłopcy to chłopcy, głupie łby, jakimi byli, a Jacob był jednym z nich, nigdy nie wiedzieli, że ona go lubiła i zaprzeczali każdemu, kto tak mówił, w tym mnie. Wierzyłam również, że część ciągłego dokuczania Janet i innych dziewczyn była spowodowana tym, że Jacob nigdy nie zwracał na nie uwagi i zawsze stawał po mojej stronie.

Westchnienie!

To prawdopodobnie nie skończy się dla mnie dobrze, kiedy jutro przyjdę do szkoły.

Bycie córką Alfy również przynosiło to piętno bycia elegancką i właściwą. Nie chciałam zawstydzać taty, mamy ani moich starszych braci, więc rzadko walczyłam. Miałam być wzorem dla wszystkich wilczyc, tak jak mama. Mama była jednak Luną, ale zawsze mówiła, że rodzina alfy może sprawić, że stado będzie przyjazne lub nieprzyjazne, i chociaż dziewczyny w szkole były dla mnie niemiłe, reszta stada była super miła. Nie chciałam, żeby ktoś źle mówił o moich członkach stada; byliśmy rodziną, wszyscy w Stado Półksiężyca, nawet Janet i jej paczka.

Jacob nagle wziął mnie za rękę i poprowadził w stronę parkingu, nie dając Janet szansy na powiedzenie czegokolwiek więcej. Czułam nienawistne spojrzenia wszystkich dziewczyn, które zostawił za sobą, im dalej szliśmy. Ku naszemu zaskoczeniu, kiedy dotarliśmy do punktu odbioru, nie widziałam ani moich braci, ani Jacoba.

To dziwne!

Nie pamiętam, kiedy ostatnio się to zdarzyło; ktoś był tutaj przynajmniej dziesięć minut wcześniej każdego dnia, mimo że zarówno ja, jak i brat Jacoba, Max, byliśmy zajęci. Nagle usłyszeliśmy klakson samochodu z drugiej strony parkingu. Mrużąc oczy, zobaczyłem gammę mojego taty, wujka Henryka; machał do nas, dając znak, żebyśmy podeszli.

„Wujku Henryku, gdzie są wszyscy? Zwykle to nie ty nas odbierasz.” Zapytałem.

Chociaż byłem spokojny, jak mama zazwyczaj jest, próbując pokazać, że jestem dobrym przedstawicielem rodziny alfy, w środku byłem przerażony. Czy wszystko było w porządku w domku stada?

Usłyszałem, jak wujek Henryk się śmieje, zanim mnie podniósł. Byłem naprawdę malutki; z moimi niebieskimi oczami i blond włosami sięgającymi ramion, zazwyczaj splecionymi w kucyki, ledwo osiągałem sto centymetrów, podczas gdy wszystkie inne dzieci były co najmniej dwadzieścia lub trzydzieści centymetrów wyższe. Jednak nie przejmowałem się tym. Moja rodzina mówiła, że wyglądam uroczo w ten sposób, i bez wątpienia byłem bardziej zwinny niż inne dziewczyny w mojej klasie. Zawsze wygrywam, kiedy sparujemy na zajęciach z treningu fizycznego.

„Księżniczko, nie martw się; widzę po twoim zmarszczonym nosku, że się martwisz. Wszyscy byli bardzo zajęci przygotowaniami do wyjazdu.” Zakończył, szczypiąc mnie w nos i pomagając mi wejść do swojego ogromnego czarnego samochodu.

Wyjazd? Jaki wyjazd?

Mama i tata nic o tym nie wspomnieli, ani Phoenix, kiedy mnie dziś rano odwoził.

Może to była niespodzianka dla mnie?

Czasami lubili mnie zaskakiwać małymi wycieczkami.

Wiem, że świetnie się spisałem, męcząc mojego brata, żeby zabrał mnie do tego miejsca zwanego Walt Disney World w ludzkim multiversum. Uwielbiam filmy o ludzkich księżniczkach, a niedawno dowiedziałem się, że istnieje cały park rozrywki pełen ich. Od tamtej pory nie przestałem denerwować moich braci.

Może zabierali mnie tam. Nieświadomie pisnąłem i zacisnąłem pięści z radości.

„Co cię tak uszczęśliwia, kiki? Zostawisz mnie samego z tymi nudnymi dzieciakami w szkole, kiedy pojedziesz na ten wyjazd z Alfą i Luną.” Jacob westchnął z przedniego siedzenia, krzyżując ramiona na piersi i wydymając usta jak kaczka.

Nie mogłem powstrzymać się od chichotu.

„Mogę zawsze zapytać mamę i tatę, czy możesz pojechać z nami. Wtedy moglibyśmy razem zobaczyć księżniczki.” Pisnęłam.

Miałoby to sens, żeby Jacob pojechał z nami; zawsze oglądał każdy film Disneya, który ja oglądałem; cóż, zmuszałem go do tego, mówiąc, że nie będę z nim rozmawiać, jeśli tego nie zrobi, więc zna wszystkie księżniczki! Ale nie o to chodziło; chodziło o to, że moglibyśmy pojechać razem i spotkać je wszystkie.

O bogini, to będzie taka zabawa.

„Dobra, dzieciaki, jesteśmy na miejscu. Alfa i luna chcą was zobaczyć w swoim gabinecie, księżniczko; już, już. Ty też Jacob, twoi rodzice też tam są.” Powiedział wujek Henryk, gdy tylko zatrzymał się przed naszym ogromnym białym domkiem stada.

Nawet nie zauważyłam, że tak szybko dotarliśmy do domu; byłam podekscytowana, że prawie nie zauważyłam, jak czas mija. Pocałowałam wujka Henryka na pożegnanie i podziękowałam mu za podwiezienie nas. Jakub złapał mnie za rękę i poprowadził na górę do biura taty.

„Co miałeś na myśli, mówiąc, że spotkamy księżniczki, kiki?” zapytał Jakub.

„JJ, myślę, że moi rodzice i bracia chcą mnie zabrać do Walt Disney World...” widząc jego zdezorientowaną minę, popchnęłam go lekko i powiedziałam.

„Głuptasie, WALT DISNEY WORLD. To największy park rozrywki w ludzkim multiwersum, a wszystkie księżniczki, które razem oglądaliśmy w telewizji, tam mieszkają.” zakończyłam podekscytowana.

Usłyszałam, jak Jakub się śmieje i popycha mnie na ramię.

Humpf! Niegrzeczny!

Teraz nie chcę go zabierać.

Nadymałam się i próbowałam puścić jego rękę, ale złapał mocniej i przestał się śmiać, chociaż widziałam, że powstrzymuje się od śmiechu po jego uśmiechu.

„Haha, przepraszam, kiki. Jesteś taka urocza. Skąd wiesz, że Alfa i luna zabiorą cię tam. Nie pamiętasz, jak alfa Helix mówił nam, że uszkodzenia portalu do ludzkiego multiwersum nie zostały jeszcze naprawione?” powiedział.

Opadłam z sił.

Ach, tak. Zapomniałam o uszkodzeniu portalu. Podobno król Alfa nie miał czasu, aby sprowadzić kogoś z magicznego królestwa, żeby pomógł to naprawić. To oznaczało, że jednak nie pojedziemy do Disney World.

Widząc mnie smutną, Jakub przestał iść i przytulił mnie.

„Nie martw się, kiki. Obiecuję, że kiedyś cię tam zabiorę. Będziemy tylko ty i ja, i będziemy jeść wszystkie lody i cukierki, kiedy naszych rodziców nie będzie w pobliżu.” powiedział.

Trochę się zaśmiałam. Jakub zawsze traktował mnie jak dziecko, a siebie jak dorosłego. Ale najzabawniejsze było to, że był tylko rok starszy ode mnie. Ja miałam dziewięć lat, a on dziesięć. Ale i tak był moim najlepszym przyjacielem, moim najwspanialszym przyjacielem.

„O, jesteś tutaj, mój mały szczeniaku; jak było w szkole.” usłyszałam czyjś głos. Wiedziałam, że to mama po jej głosie. Jej głos zawsze mnie uspokajał, tak samo jak jej zapach.

„Mamo... Tato.” powiedziałam, odwracając się i biegnąc prosto w ramiona taty. Podniósł mnie i dał mi co najmniej sto pocałunków na twarz, zanim mama mnie wzięła i pocałowała w policzek.

„Było dobrze. Dostałam nagrodę dzisiaj; byłam pierwsza w konkursie ortograficznym.” powiedziałam, pokazując rodzicom medal, który wygrałam.

„To niesamowite, księżniczko! Jesteśmy z ciebie bardzo dumni!” powiedział tata, dając mi kolejny pocałunek w głowę.

„Dobrze, mój mały szczeniaku, przygotuj się. Musimy wychodzić!” usłyszałam mamę.

Cóż, wiedziałam, że to nie będzie Walt Disney World. Jednak nadal chciałam wiedzieć, dokąd jedziemy i czy Jakub może jechać z nami. Wyjrzałam zza szyi mamy i zapytałam rodziców.

„Dokąd jedziemy? Jest wtorek; jutro mam jeszcze szkołę.” powiedziałam.

„Jedziemy do Królestwa Wilków, kochanie.” powiedział tata.