1. Emily
Minęły miesiące odkąd zostałam porwana i zamknięta w zimnej piwnicy przez mężczyznę, który nie tylko mnie skrzywdził, ale także zaszył mi usta, szew po bolesnym szwie, żeby nie mogłam krzyczeć o pomoc.
Nie jestem pewna, czy ktoś będzie w stanie mi pomóc. Zerwałam mosty z rodziną lata temu i nigdy tak naprawdę nie miałam przyjaciół. Ten mężczyzna, mimo że zamknął mnie tutaj, był dla mnie milszy niż wielu innych przez lata. Nie znam jego imienia, ale podobnie jak ja, był eksperymentem Azazela, przywódcy wygnanych aniołów i Książąt.
To było w czasie mojego pobytu w ośrodku prowadzonym przez Azazela, kiedy go po raz pierwszy spotkałam. Nasze pierwsze spotkanie było przerażające – miał rozkaz zaszyć mi usta i cipkę. I zrobił to. Kiedy próbowałam go błagać, uderzył mnie. Skrzywdził mnie i zostawił obrażenia, które wymagały więcej niż jednej operacji do naprawienia. Miałam szczęście, że w ogóle to przeszłam.
Jedynym powodem, dla którego udało mi się wydostać z tego ośrodka, był Stefan, mężczyzna, który znaczy dla mnie wszystko.
Stefan.
Jedyny mężczyzna, który naprawdę mnie kochał. Straciłam go przez swoją głupotę. Straciłam jego i jego dwóch braci krwi, Alekosa i Reyesa. Gdybym była mądrzejsza lub odważniejsza, nie byłabym tutaj, zamknięta w tej ciemnej i opuszczonej piwnicy, więdnąc, podczas gdy marzę o życiu, jakie mogłam mieć u boku trzech niesamowitych mężczyzn, którzy naprawdę się o mnie troszczyli – lata spędzone z nimi powoli uświadamiały mi, czym jest prawdziwa miłość.
Mogłam mieć wszystko, gdyby nie Jason.
Jayson Deymar. Syn jednego z najbardziej wpływowych senatorów w USA. Bogaty chłopak. Maminsynek. Narcyz. Anioł zniszczenia. Mężczyzna, któremu naiwnie pozwoliłam zrujnować moje życie. Nawet pomogłam mu zniszczyć ostatnią odrobinę mojego szczęścia. Był pierwszym, który chciał mnie za to, kim byłam, nie za pieniądze mojej matki ani za mój wygląd. Zaprosił mnie na randkę, ponieważ przypominałam mu księżniczkę, a on chciał uczynić mnie swoją królową.
Jakim głupim głupcem byłam. Zakochałam się w jego urokach i słodkim uśmiechu. Uwierzylam mu, kiedy mówił, jak bardzo mnie kocha. Po raz pierwszy w życiu ktoś mnie chciał. Mnie!
Emily Lisette Morin.
A nie pieniądze, które pewnego dnia odziedziczę po rodzicach.
Po raz pierwszy poczułam, że należę do kogoś.
Należałam do Jasona. Byłam tak zakochana w nim, że robiłam wszystko, co kazał, bez pytania, bo myślałam, że na tym polega miłość. Ale się myliłam. To nie była miłość, to była manipulacja.
Nawet kiedy Jason zasugerował, żebym spała z jednym z jego przyjaciół, nie zdałam sobie sprawy, że coś jest nie tak. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że Książę nigdy nie podzieliłby się swoją dziewczyną, którą przysięgał, że kocha, z innymi. Jako Dama, myślałam, że to normalne, że jego przyjaciele mnie pieprzą. W końcu wielu braci krwi Lordów ma jedną kobietę, z którą się wiążą i żenią. W moim umyśle była to podobna sytuacja.
Byłam najlepszą uczennicą w mojej klasie, a mimo to nie zauważyłam, kim naprawdę jest Jason, dopóki nie było za późno. Kiedy chciałam z nim zerwać, byłam już po uszy w jego bagnie. I tak zakochana w Stefanie, Alekosie i Reyesie oraz w życiu, które planowaliśmy, popełniłam błąd, wspominając o tym Jasonowi, gdy chciał, żebym zabawiała gości na jednej z jego imprez, co zawsze oznaczało, że musiałam spać z każdym mężczyzną, który tego chciał. Nie chciałam tego robić, bo oznaczało to zdradę Stefana, a to mnie niszczyło.
Za każdym razem, gdy musiałam spotkać się z Jasonem, byłam zmuszona dodawać kolejny wątek do mojej misternie utkanej sieci kłamstw, w którą uwikłałam Stefana i jego braci krwi. Powoli zaczynałam się w nich gubić. Wtedy całe moje życie się zawaliło, a ja stałam się więźniem Jasona. Kiedy się mną znudził, sprzedał mnie Azaelowi.
Całe moje ciało drży, gdy przypominam sobie, co Azael mi zrobił.
Podłoga na górze skrzypi pod jego ciężkimi krokami.
514.
Człowiek, który mnie tu zamknął. Nie znam jego imienia, więc nazywam go według tatuażu na jego lewym policzku – 514.
Wszyscy, na których Azael przeprowadzał eksperymenty, otrzymali tatuaż na lewym policzku.
Słyszę, jak 514 chodzi po domu, kiedy jest cicho, co zdarza się większość czasu. Jason uwielbiał głośną muzykę, bo zagłuszała wszystkie odgłosy seksu, które miały miejsce w jego domu.
W domu panuje przerażająca cisza. Tak jest odkąd tu trafiłam.
Dziś było tak cicho, że myślałam, że go nie ma. A może to jeden z jego kumpli. Nawet nie wiem, ilu ich tu jest, ale czasami słyszę ich głosy. Udają, że mnie tu nie ma, ale wiedzą, że jestem. Raz nawet kłócili się o mnie. Ale tylko 514 schodzi do piwnicy dwa razy dziennie, żeby przynieść mi jedzenie i wodę.
Wciąż zastanawiam się, jak tu trafiłam.
Jedną chwilę byłam na dworcu kolejowym, jadąc jak najdalej stąd, a w następną byłam w nieznanym miejscu, zamknięta w piwnicy.
Nie wiem, czy nie tracę rozumu. Były chwile, kiedy budziłam się, bo czułam, że ktoś mnie dotyka, ale nikogo nie było ze mną w piwnicy. Kilka razy widziałam nawet mojego starego psa, Goliata, bernardyna, którego mój ojciec kupił mi, gdy skończyłam osiem lat. Moja matka, która absolutnie nienawidziła zwierząt w domu, kazała Goliatowi spać na dworze. Nie zmieniła zdania nawet wtedy, gdy mój kochany Goliat zachorował. Musiałam błagać ją przez dwa dni, zanim w końcu zgodziła się zabrać go do szpitala.
Goliat był moim najlepszym przyjacielem. Każdego dnia przez pięć lat, które go miałam, kochałam go i rozpieszczałam. Wciąż nie rozumiem, co sprawiło, że uciekł. Mój ojciec i ja szukaliśmy go przez miesiące, aż moja matka zażądała, żebym przestała marnować czas i skupiła się na nauce.
Słucham kroków, ale po kilku minutach cisza wraca do domu. Jestem tak samotna, że każdego dnia niecierpliwie czekam na moment, kiedy 514 zejdzie na dół. Nie rozmawia ze mną, co mi nie przeszkadza, bo samo jego widok sprawia, że wszystko staje się lepsze.
Czas płynie powoli, aż w końcu słyszę, jak drewniane schody prowadzące do piwnicy skrzypią, gdy 514 po nich schodzi.