Jestem Jego Bezwilczą Luną

Rozdział 1

Aria’s POV

Rytmiczne uderzenia moich kopnięć w manekin treningowy odbijały się echem po arenie treningowej Srebrnego Księżyca. Poranne promienie słońca wpadały przez wysokie okna, malując złote pasy na wypolerowanej drewnianej podłodze. Jako córka alfy stada, większość poranków spędzałam tutaj, popychając się do granic możliwości.

Moja matka, Olivia, była najsilniejszą wojowniczką w Srebrnym Księżycu. Sześć lat temu poświęciła się, aby uratować syna alfy Cienia Kła podczas polowania na dzikie wilki. Niektórzy nazywali to tragedią, ale ja wiedziałam lepiej. Moja matka zginęła, jak żyła – chroniąc innych.

Zatrzymałam się w pół kopnięcia, coś było nie tak. Moje ruchy były ospałe, brakowało im zwykłej precyzji. Pokój lekko się kołysał, musiałam złapać się manekina, aby utrzymać równowagę. To nie było normalne. Odziedziczyłam wojowniczą sylwetkę matki i siłę alfy ojca – taka słabość nie była dla mnie typowa.

"Skup się, Aria," mruknęłam, próbując pozbyć się narastającej mgły w głowie. Kolejne kopnięcie, ale moja noga zdradziecko zadrżała.

Moja butelka z wodą stała na pobliskiej ławce – tej, którą Bella podała mi na śniadanie z jej zwykłym fałszywym uśmiechem. Moja przyrodnia siostra, zawsze grająca idealną córkę przed naszym ojcem. "Tutaj, siostro," powiedziała, głos ociekający sztuczną słodyczą. "Nawodnienie jest tak ważne dla naszej mistrzyni wojowniczki." Wzięłam kolejny łyk, płyn chłodził moje gardło. Było coś... innego w smaku.

"Jesteś tylko paranoiczna," powiedziałam sobie, ale słowa wyszły lekko bełkotliwe. Mój wilk, zwykle ciepła obecność w mojej głowie, był wyjątkowo cichy.

Brzęk mojego telefonu zaskoczył mnie tak bardzo, że prawie go upuściłam. Wiadomość od Emmy, mojej najlepszej przyjaciółki z dzieciństwa.

Wiadomość rozświetliła ekran mojego telefonu, każde słowo sprawiało, że serce biło szybciej:

ARIA POMÓŻ!! @ Mountain View Resort pokój 302

Coś jest nie tak - boję się

SZYBKO!!

Moje palce zacisnęły się wokół telefonu. Wiadomości Emmy zwykle były pełne emotikonów i śmiechu, nie takiej surowej paniki. Wielu ludzi nie potrafiło być przyjaciółmi córki alfy. Ale Emma była inna. Była tam, kiedy moja matka umarła.

"Trzymaj się," mruknęłam do siebie, szarpiąc się z kluczami do samochodu. Wyjście z areny treningowej wydawało się być milami stąd, korytarz rozciągał się bez końca przede mną. Każdy krok czuł się jak brodzenie w ruchomych piaskach, ale zmuszałam się do przodu.

Cisza w mojej głowie stawała się coraz bardziej ogłuszająca z każdym krokiem. Tam, gdzie zawsze była Cassandra – mój wilk – była tylko pustka.

"Cassie?" Wyciągnęłam się przez naszą mentalną więź, jak robiłam to tysiące razy wcześniej. Nic. Nawet echo.

"Nie rób mi tego, Cassandra." Mój mentalny głos stawał się coraz bardziej rozpaczliwy. "Potrzebuję cię."

Ale była tylko cisza. Taka cisza, która uświadamia ci, jak bardzo przyzwyczaiłaś się do hałasu. Taka, która czuje się jak strata.

Droga do Mountain View Resort była zamazana. Moje ręce ciągle ślizgały się na kierownicy, a droga wyglądała jakby falowała jak miraż ciepła. Kiedy zaparkowałam, całe moje ciało czuło się jakby było obciążone ołowiem.

Drzwi pokoju 302 nie były tylko otwarte – były lekko uchylone.

"Em?" Mój głos wyszedł bełkotliwy. "Jesteś tu?"

Pokój wirował, gdy weszłam do środka. Mój wilk – mój stały towarzysz od dzieciństwa – był całkowicie cichy. Nie tylko cichy, ale zniknął, jakby ktoś wyrwał kawałek mojej duszy.

"Nie..." Złapałam się ściany, gdy moje kolana się ugięły. "Co...?"

Ciężkie kroki zbliżały się zza mnie. Próbowałam się odwrócić, walczyć, ale moje ciało nie reagowało. Ostatnią rzeczą, którą zobaczyłam, był dywan zbliżający się do mnie, gdy ciemność pochłaniała moje widzenie.

Moje ciało próbowało się opierać, kończyny poruszały się słabo przeciwko tkaninie, ale ciemność była zbyt silna, ciągnąc mnie pod jak fala. Nie mogłam powiedzieć, czy krzyczałam, czy to było tylko w mojej głowie. Wszystko zanurzyło się w czarnej pustce, zapadłam w śpiączkę.

Świadomość wróciła jak rozbite szkło, każdy odłamek przynosząc nowe fale bólu. Promienie słońca przebijające się przez tanie hotelowe zasłony były zbyt jasne, zbyt ostre dla mojego pulsującego bólu głowy. Całe moje ciało czuło się ciężkie, nieprawidłowe.

Każda próba ruchu powodowała, że ogień biegł przez moje mięśnie. Szorstka kołdra drapała moją skórę, gdy się przesuwałam, a świadomość uderzyła mnie jak lodowata woda - byłam całkowicie naga. Gdzie były moje ubrania? Dlaczego nie mogłam pamiętać?

Coś chłodnego dotknęło mojej dłoni - srebrny łańcuszek, drogi i misterny, ale nieznany. Pokój powoli wirował, gdy próbowałam się na nim skupić, wzór rozmywał się przed moimi oczami. Ostatnie, co pamiętałam, to jak weszłam do tego pokoju, a potem tylko ciemność.

Owijając koc wokół drżącego ciała, potknęłam się w stronę łazienki. Fluorescencyjne światło z trzaskiem zapaliło się, odsłaniając moje odbicie w lustrze. Zatrzymałam oddech.

Głębokie, fioletowe ślady zdobiły moją szyję, ostro kontrastując z bladą skórą. Mój wzrok powędrował niżej, do konstelacji śladów po ugryzieniach rozrzuconych po obojczykach, klatce piersiowej, a nawet talii. Widok sprawił, że żołądek mi się skręcił. To nie mogło być prawdziwe.

Zrobiłam jeszcze jeden chwiejny krok do przodu, koc przesuwał się wokół moich nóg. Ruch przyniósł nowe uczucie - śliskie wrażenie między udami, nieomylnie ciepłe coś, co spływało w dół. Kolana niemal się pode mną ugięły, gdy dotarły do mnie konsekwencje.

Pokój niebezpiecznie się przechylił, gdy chwyciłam się brzegu umywalki, wpatrując się w moje dzikie odbicie w lustrze. Co się wydarzyło zeszłej nocy? Dlaczego nie mogłam niczego sobie przypomnieć?

Mój mózg zaczął działać. Emma. SMS. Miała kłopoty.

"Emma!" Mój głos zabrzmiał jak chrapliwy szept. Boże, jeśli coś jej się stało, gdy ja... gdy ja...

Nie mogłam dokończyć myśli. Nie mogłam przetworzyć konsekwencji mojego obecnego stanu, bólu w moim ciele, rozrzuconych ubrań na podłodze. Emma mnie potrzebowała.

Hotelowy koc był szorstki na mojej wrażliwej skórze, gdy owijałam się nim szczelniej. Moje nogi ledwie mnie utrzymywały, gdy zataczałam się w stronę drzwi, wciąż trzymając w drżącej dłoni srebrny łańcuszek.

"No, popatrz tylko na to."

Głos zamroził mnie na miejscu. Bella stała w korytarzu, opierając się o ścianę z nonszalancką gracją. A obok niej, moja najlepsza przyjaciółka Emma wydała z siebie szyderczy śmiech.

Głos Belli ociekał kpiną, gdy ściskałam hotelowy koc mocniej wokół ciała. Trzymała telefon z kamerą skierowaną prosto na mnie. "Wielka wojownicza księżniczka Srebrnego Księżyca, złapana w tak... kompromitującej sytuacji."

Moje nogi drżały, gdy walczyłam, żeby utrzymać się na nogach. "Przyszłam po Emmę. Twój SMS—"

"SMS?" Śmiech Emmy był ostry i zimny, tak różny od ciepłej przyjaciółki, którą myślałam, że znam. "Nigdy nie wysłałam ci żadnego SMS-a, Aria."

Uśmiech Belli poszerzył się, gdy przewijała coś na swoim telefonie. "Och, te zdjęcia na pewno zainteresują ojca. Co myślisz, co powie wataha, gdy zobaczą swoją przyszłą alfę kobietę wychodzącą z pokoju hotelowego, wyraźnie spędzającą noc z... no, kto wie kim?"

Gdy wróciłam do domu watahy, trucizna zaczynała ustępować, ale szkody już zostały wyrządzone. Marmurowe podłogi wielkiej sali odbijały dźwięk moich chwiejnych kroków. Dziesiątki członków watahy ustawiło się wzdłuż ścian, ich twarze były rozmazane przez osądy i szepty. Na czele sali, mój ojciec Marcus siedział sztywno na swoim alfa krześle, jego zwykle ciepłe brązowe oczy teraz twarde jak kamień. Obok niego, Aurora – moja macocha – miała wyraz perfekcyjnie udawanego zatroskania, który nie sięgał jej zimnych oczu.

"Dowody są niepodważalne, Marcus." Głos Aurory ociekał fałszywą sympatią. "Ślady po ugryzieniach, jej... stan. Co pomyślą inne watahy?"

Chciałam krzyczeć, wyjaśnić, że zostałam odurzona, uwięziona, zgwałcona. Miejsce w mojej głowie, gdzie powinna być moja wilczyca, czuło się jak otwarta rana, pozostawiając mnie desperacko samotną, gdy najbardziej potrzebowałam jej siły.

"Ojcze, proszę." Mój głos był ledwie szeptem. "Wiesz, że nigdy bym nie—"

"Cisza." Komenda alfa w jego głosie sprawiła, że się skuliłam.

Bella wystąpiła do przodu, jej designerskie obcasy stuknęły o podłogę. "Naprawdę, siostro, nie ma potrzeby się tłumaczyć. Wszyscy wiemy, co robiłaś." Jej uśmiech był jak ostrze. "Wielka wojownicza księżniczka, rozkładająca nogi dla każdego, kto zechce."

"To nie—" Pokój wirował, gdy próbowałam zrobić krok do przodu. Bez mojej wilczycy, bez mojej siły, ledwie mogłam utrzymać się na nogach.

"Dość." Głos Marcusa zabrzmiał jak trzask bata. "Przyniosłaś wstyd tej watahy. Pamięci swojej matki." Wzmianka o mojej matce sprawiła, że serce mi się ścisnęło. "Nie jesteś już godna nosić nazwisko Srebrnego Księżyca."

Formalne słowa wygnania spadły jak kamienie: "Ja, Marcus Reynolds, Alfa Watahy Srebrnego Księżyca, niniejszym pozbawiam cię statusu członka watahy i wygnam cię z naszych terenów. Masz czas do zachodu słońca, aby opuścić nasze ziemie."